Benim dünüm yoktu. Yarýným hiç olmadý. Sadece þimdinin içine sýkýþmýþým -ya da sýkýþtýrýlmýþ- Þimdinin içinde kalmýþým. Kalmýþmýþým..   
Beni ben yapan, þu ana kadar yaptýklarým mý, ya da bundan sonra yapacaklarým mý. Yoksa þu anda ne yaptýðým mý... Geniþ zaman kavramýnýn olmadýðý bir hayatýn acýmasýz olan "þimdiki zamaný" içinde, geleceðe özlem duyan, geçmiþe imrenen bir ben var ortada... Bir önceki satýr geçmiþe, bir sonraki satýr geleceðe ait... Bana ait olan -ya da sana ait olan- ise, þu anda kalemimin ucunun deðdiði nokta -ya da gözünün üzerinde olduðu hece-   
Bugüne kadar yazdýklarým, gelecekta yazacaklarým ve herzaman olduðu gibi þu anda yazdýklarým bir bütünse, ben bu bütünün hep en gýcýk yerindeyim... Þimdisindeyim..   
Bir yarýn var, biliyorum, ama benim olmayan bir yarýn. O yarýn senin de deðil. Onun da deðil. Dünün de bize ait olmadýðý gibi. Boþuna yarýnýn peþinden koþma, yakalayamýyorsun.. Çok kurnaz bu yarýn... Yakaladýðým dediðin anda, bir bakmýþsýn bugün oluvermiþ. Hatta dün olup, ellerinin arasýndan kayýp gittiði bile oluyor... Hep öyle oluyordu zaten... Ve hep öyle olacak.. Ve hep biz, bize ait olan bugünde, yarýna özlem duyup, düne imreneceðiz...   
Olayý daha da derinlemesine düþünecek olursak -ki ben herzaman da düþünemem- bugün, dünün yarýný, yarýnýn dünüdür diyebiliriz... O zaman iþler karýþýyor... Hayatýmýz gibi... Düþünelim demiþtim ya, boþver vazgeçtim...   
Dünü dün yapan da bugündür, yarýný yarýn yapan da... Ama bugünü, bugün yapan biziz.. Benim, sensin, o.... Biz ise baþýný ve sonunu kestiremediðimiz zamanýn içinde sadece birer dakikayýz.* Aslýnda bu bile bonkörlük sayýlýr.. Evet evet, öyle sayýlýr... Sadece saniyeyiz... Hatta bazýlarýmýz saniye bile deðil ya, hadi neyse...   
Birþey elde etmeye çalýþma boþuna... Herþey dün ile yarýn arasýnda pay edilmiþ... Dünden bugüne birþey kalmýyor... Yarýnýnkiler de, düne gidiyor... Giderken bugünün yanýndan geçiyor... Yanýmýzdan geçiyor... Ama sadece geçiyor ve gidiyor... Ne mi geçiyor... Sana ait olduðunu sandýðýn herþey... Boþuna yakalamaya çalýþma, ben yakalayamadým... Yakalayamýyorum da. Yakalayaný da duymadým üstelik... Duyacaðýmý da zannetmiyorum...    
Sen bir noktasýn, zaman bir film þeridi... Sen sabitsin, kýpýrdýyamýyorsun, hayat akýp gidiyor, duramýyor... Sana da birþey vermiyor... Merak etme bana da birþey vermiyor... Verseydi söylerdim... O na da birþey vermemiþ... Ben de istemezdim böyle olmasýný ama Allah kahretsin ki bu böyle... Vermiyor iþte...   
Aþklarýmýz diyeceksin þimdi... Hüzünlerimiz, sevinçlerimiz... Gözyaþlarýmýz, ruhumuz... Onlar da dün ile yarýn arasýnda pay edilmiþ... Dünü anýmsýyarak, yarýný hayal ederek yaþadýðýmýzý zannediyoruz o duygularý. Kavramlar yaratýyoruz kafamýzda. Kendi kavramýmýzý temele koyup, üstünü inþa etmeye baþlýyoruz... Oysa gerçek olan birþey yok... Dünün de yarýnýn da bize ait olduðunu zannediyoruz... Ben de, sen de, o da... Halbuki bizler dünlere ve yarýnlara aidiz... Bize ait olan ise sadece bugün... Deðerini de bilmiyoruz ki...   
--------------------------------------------------------------   
(*)Alýntý : ANATHEMA (Alternative-4)