Mevsim sonbahardý…
Aðaç dalarý yalnýzlýða hazýrlanýyorlardý.
Zamaný dolan yeþil yapraklar, çaresizlerdi…
Derman bulduklarý dallarý, terk etmek zorunda kalýyorlardý.
Kuþlar dahi bu duruma hüzünleniyorlardý, dal ve kuþ açýktalardý.
Aðacýn estetiðini, yeþil yapraklar oluþturuyordu.
Yapraklar, adeta aðacýn saçlarý durumundaydý.
Saçsýz bir kýzý, tahayyül edebiliyor musunuz ne acý.
Ýþte bugün bu aðaç, hayatýn öznesini muþtuluyordu.
Hayat ve memat, can ve canan akýp giden bir zaman…
Hayat yaþamaktý, neþeydi, tecrübeydi, bir gözlemdi…
Himmetti, hizmetti, vefaydý, cefaydý, o bir sevdaydý…
Hayatý yaþarken, zorunda kalmadan, yaþamayý bilmektir…
Gülerken, aðlarken, severken, terk ederken anlaþýlýr olmaktýr…
Bir ah çekmeden, kimseye çektirmeden paylaþmayý bilmektir.
Öncelikle saygýyý bilmektir, yoksa asla sayýlmayacaktýr.
Hoþgörü en büyük hazinemizdir, cimrilik rahmet eksikliðidir…
Ön yargý, bir hastalýk olarak bilinmelidir, aksi takdirde sahibini bitirecektir…
Sevmek, hiçbir karþýlýk beklemeden, vermeyi bilmektir…
Aþk, yaþamaktýr, halin yanmasýdýr, nefsin külleþmesidir…
Enaniyet, âdemi beþerin deðil, iblise biat edenlerin iþidir…
Hareket ve kuvvetin gerçek sahibini bilmek, kul olmaktýr…
Kul, Rabbinin bir kölesidir, çünkü her þeyin sahibi odur.
Aðacýn, dalýn, yapraðýn ve kuþun sahibi de Zül celaldir…
Rahmetin müjdecisi, kâinatýn efendisi olan Peygamberimiz…
Kur’aný bizzat yaþayarak, anlaþýlmayaný býrakmamýþtý…
Dünya ve nimetlerinin, sabah anamazýnýn iki rekât sünnetinden…
Daha da önemli bulunamadýðýný, ashabýna izah etmiþti…
Bunun ne anlama geldiðini, teferruatýyla anlatmýþtý…
Bir han, ister sahibi veya misafiri olman hiç fark etmiyor…
Varlýðýný ve metaýný, Hak rýzasý adýna ve insanlýk için seferber etmek…
Bu konu da asla bir tereddüde düþmemek için, aþký bilmelisin…
Aþk, Onun yolunda buharlaþmaktýr, Aþk, en büyük Hak rýzasýdýr…
Aþk, bedenin, tenin dili deðil, kalbin, ruhun en önemli gýdasýdýr…
Her müþkül iþ, asan olur, her külfet, hakikatte bir nimettir…
Sevda onadýr, aþk onadýr, can odur, yar odur, her þey onda yok olur…