Evin içinde bir süredir garip bir þeyler olmaktaydý. Herþeyden önce evin içinde deðiþik bir hava vardý sanki, ve belli belirsiz bir koku –kokularýn rengi olsaydý pekala pastel rengi olacak bir koku - . Sonra zaman zaman hiçbir kapý veya pencerenin açýk olmamasýna raðmen hafiften bir rüzgar hissediliyordu. En garibi de göz ucuyla hissedilen ama bir türlü yakalanamayan hareketlerdi. Evin içinde bir fare olduðunu bile düþünmüþtü genç kýz ve bir süre evde korkuyla yaþamýþtý. Ama kimi zaman yer hizasýndan oldukça yüksekte geliþen bu hareketlerin sahibi bir fareyse ancak çizgifilmlere ait bir uçan fare olabilirdi. Yoksa bir þekilde výzýltýlarýný duyurmadan dolaþabilen bir at sineði miydi bu? Ama buna da pek ihtimal vermiyordu –özellikle kütüphanedeki devrilmiþ birkaç kitabý gördükten sonra-. Ýþ korkutucu olmaktan öte merak uyandýrýyordu kýzýn içinde ve neler olup bittiðini öðrenmeye kararlýydý.

Sýcaklýðýyla ayný oranda keyifli ve tembel bir Pazar ikindisiydi, genç kýz okuma koltuðuna gömülüp kitabýný okumaya baþladý. Kafasý baþka yerlerde olduðu için her satýrý birkaç kez okumak zorunda kalýyordu. Zaten gözlerini açýk tutmakta da zorlanmaktaydý. Nitekim bir süre sonra gözleri kapandýktan sonra tekrar açýlamadan derin bir uykuya daldý.

Genç kýz uykuya ait uzun soluklu nefesler almaya baþladýðý zaman çalýþma odasýnýn diðer köþesinde tuhaf kýpýrtýlar baþladý. Bir kitap devrildi, ardýndan sessizlik oldu. Kýpýrtýnýn sahibi genç kýzýn uyanmadýðýna emin olunca cesaretlendi ve odaya hafif ama sürekli bir ses yayýldý.

Genç kýz aniden –ve belirgin bir zafer duygusuyla- gözlerini açtý. “Ýþte þimdi yakaladým seni.....”, sözlerini tamamlayamadý. Gözleri faltaþý gibi açýlmýþ, fare, sinek, börtü-böcek benzeri birþey olduðunu düþündüðü davetsiz misafirine bakakalmýþtý.... minik bir ejderha!!!

Birkaç kez gözlerini kýrpýþtýrdý, evet gözlerinin önünde zarif kanat hareketleriyle havada duran bu küçük yaratýk kesinlikle bir ejderha minyatürüydü. Minik ejderha belli ki yakalandýðý için çok utanmýþ, kaçmayý aklýna bile getiremeden en az kýzýnkiler kadar þaþkýn bakýþlarla bakmaktaydý.

Ýkisi de ne yapacaðýný bilmez bir þekilde birbirine bakarken – ve kýzýn içine hafiften bir tedirginlik yayýlýrken – ejderha hareketlendi, kýz irkildi. Ejderha çalýþma masasýnýn üzerindeki vazoda duran çiçek buketinden bir taneyi pençeleriyle aldý ve uçarak kýzýn kucaðýna býraktý ve dönerek çalýþma masasýnýn sandalyesinin üzerine kondu. Bu arada merakla kýzýn tepkisini beklemekteydi. Genç kýz gülümsedi, kalkýp çiçeði yerine koydu ve kolunu ejderhaya doðru uzattý. Ejderha bu teklife cevap niteliðinde hemen hareketlendi ve kýzýn koluna kondu. Biraz sonra mutfakta ufak çaplý bir ziyafetin ortasýnda buldu kendisini. Bir ejderhanýn neyle besleneceðinden emin olmayan kýz buzdolabýnda ne var ne yok masanýn üzerine çýkarmýþtý. Ejderha ise memnun sesler çýkararak herþeyin tadýna bakýyordu.

Genç kýz bu inanýlmaz manzarayý keyifle seyrediyordu. Küçük yaratýk en sonunda doyduðunda teþekkürlerini bildirir bir edayla kýza baktý.
“Umarým yiyecekler hoþuna gitmiþtir. Bir ejderha beslemek konusunda oldukça tecrübesiz sayýlýrým” dedi kýz, elbette bir cevap beklemeden. Yaratýðýn nereden geldiðini, burada ne iþi olduðunu –ve elbette ne kadar kalacaðýný- çok merak ediyordu.

Doðrusunu isterseniz Flanemeth’in de þu an için hayatta en çok merak ettiði þey buydu. Öldüðünü zannetmiþti, en son hatýrladýðý içinde hissettiði tuhaf bir koparýlma duygusu ve kendine bakan acýmasýz gözlerdi. Ya büyücünün büyüsünde bir yanlýþlýk olmuþtu, kendisini öldürmeye çalýþýrken bambaþka bir zamana göndermiþti, veya ait olmadýðý bir zamana göndermenin öldürmekten daha acýmasýz olduðunu düþünmüþtü. Hem de koskoca heybetli bir ejderhayý miniminnacýk bir hale getirerek. Ne utanç ama ! diye hayýflandý Flanemeth. Ne yapýp yapýp kendi zamanýna dönmeli ve o haddini bilmez büyücüden intikamýný almalýydý. Ýçinde belli belirsiz bir acý hissetti, onu hala seviyor olamazdý –olmamalýydý-.

Daha sonraki günler Flanemeth için oldukça güzel geçti. Yeni insan-dostuyla çok eðleniyordu. Arada bir Flanemeth kýzýn cebine saklanýyor, beraber dýþarýda gezmeye çýkýyorlardý. Dýþarýsý Flanemeth için çok farklý, ilgi çekici, bir o kadar da korkutucuydu. Kendi dünyasýndaki büyücüler, avcýlar ve baþýna ödül koyan krallar yoktu ama bu insanlarýn ellerine düþse onlardan aþaðý kalmayacaklarýný hissedebiliyordu. Ýnsan-dostuna rastladýðý için çok þanslýydý. Minnettarlýðýný her fýrsatta göstermeye çalýþýyordu. Kimi zaman uçuþ gösterileriyle onu neþelendiriyor, kimi zaman yeni ufak boyutunun elverdiði oranda eþyalarýný taþýyordu; kýzý en çok eðlendiren þey ise ufacýk ejderhanýn bir çakmaktan biraz daha güçlü çýkan alevleriyle ocaðý yakmasýydý – ki bu bir zamanlarýn heybetli ejderhasýnýn gücüne gitmiyor deðildi -.

Bir gün yine Flanemeth kýzýn cebinde saklanmýþ, ufak bir delikten dýþarýyý seyrederek dolaþýrlarken garip bir þey oldu. Simsiyah giysileri içinde uzun boylu, siyah gür saçlarý beline kadar inen ve garipsenecek kadar güzel bir kadýn önlerine çýktý ve sakince kendisini takip etmelerini yoksa ikisini de kurtçuða çevireceðini söyledi. Flanemeth kadýnýn bir büyücü olduðunu hemen hissetmiþti. Arkadaþýnýn ise hýzlý kalp atýþlarýný duyabiliyordu. Belli ki kendisini çok korkutacak bir þey söylemiþti. Genç kýz çaresiz büyücüyü takip etmeye baþladý. Büyü gibi doðaüstü olaylarýnýn inanýlmaz ve komik bulunduðu dünyasýnda bir ejderhaya rastladýðýndan beri herþeyin mümkün olacaðýna inanýyordu. Ve doðrusu bir kurtçuða dönüþmek istemiyordu. Flanemeth ise elinden birþey gelmemesinden ötürü çok sinirlenmiþti ve arkadaþýnýn baþýnýn onun yüzünden derde girmiþ olmasý sinirini iyice arttýrýyordu.

Bir süre yürüdükten sonra eski bir apartmana ulaþtýlar. Büyücü kadýn onlara bodrum katýný iþaret etti. Eskiden kazan dairesi olduðu belli olan bir bölüme girdiler. Ortalýk büyücü kadýnýn güzelliðine hiç yakýþmayacak þekilde pisti. Ýçerideki kötü koku mide bulandýrýyordu ve en kötüsü de etraftaki ölü hayvan leþleri ve hangi yaratýða ait olduðu belli olmayan kemiklerdi. Büyücü kadýn kýza baðýrdý : “ Çabuk onu dýþarý çýkar! “ Genç kýz titredi, dostunu bu kadýnýn ellerine býrakmayý hiç istemiyordu – ve kurtçuk olmayý da hala istemiyordu-. Flanemeth ise daha fazla saklanmayý gururuna yediremedi ve kýzýn eliyle engellemeye çalýþmasýna raðmen cepten dýþarý çýkýp büyücünün karþýsýna dikildi.

“Ýþte burdasýn” diye söylendi büyücü, “yüzyýllar boyu ýrkým hayatýný seni bulmaya adadý. Kardeþimiz Rhoyanda’nýn sana haddini bildirmesinin hemen ardýndan ölmesi ailemizde büyük üzüntü yarattý. Kendisi çok deðerli bir büyücüydü. Ancak senin gibi iþe yaramaz bir ejderhanýn blanca bunaklarýnýn koruma büyüsü altýnda olduðunu düþünemedi “

Büyücü konuþmasýna devam ederken Flanemeth hayal meyal kendi zamanýnda yaþarken yaþlý bir ihtiyarý bir yaban domuzu sürüsünden kurtardýðýný hatýrladý. Ýhtiyar daha sonra kendisine yüce gönüllüðünün karþýlýðýný alacaðýný ve kendisine yönelik bütün kötü hareketlerin yolunu sapacaðýný söylemiþti. Flanemeth bunu gülümseyerek –ve yaþlý bir ihtiyarýn sayýklamasý olarak- dinlemiþti. Demek o ihtiyar blanca kabilesindendi, ulu ve saygýn bir ruhani lidere rastladýðýný anlamamýþ olmasýna kýzdý.

Büyücü konuþmaya devam ediyordu : “ Rhoyanda’nýn büyüsü geri tepti ve ay doðar doðmaz kendisini taþa çevirdi. Ancak Rhoyanda sizin tahmininizden çok daha iyi bir büyücüdür, bir þekilde seni bu iþe yaramaz boyuta çevirmeyi ve bu gereksiz zamana göndermeyi baþardý. Bu da benim iþimi kolaylaþtýrdý çünkü Rhoyanda’yý hayata döndürecek tek þey senin kanýn minik ejderham benim. Seninle hemen kendi boyutumuza geçip Rhoyanda’yý dirilteceðiz, ve sonra senin iþini bitireceðiz “.

“ Hayýr!!” diye baðýrdý Flanemeth’in insan-dostu. “Buna izin vermeyeceðim”.

Büyücü “Bana sen mi engel olacaksýn yoksa iki ayaklýlarýn yüz karasý ?” diye cevap verdi. “Bir insan ve bir ejderha, göz yaþartýcý bir dostluk” diyerek insanýn kanýný donduran bir kahkaha attý. Eliyle anlamsýz bir þekil yapýp, garip bir dilde birþeyler fýsýldadý, Flanemeth dehþetle arkadaþýnýn yere düþtüðünü gördü. Bir þeyler yapmalýydý ama ne?

Aklýna blanca’yý kurtardýðý gün geldi tekrar. Ýhtiyar adam ona birþeyler daha söylemiþti sanki, ne zaman ihtiyacý olursa bir þey düþünecekti ve..... neydi o, neydi........ Flanemeth gözlerini kapadý, zihni kendisinden koptu, kendi dünyasýna, maðarasýna ulaþtý, oradan son hýzla arazide uçmaya baþladý, uçtu, uçtu ve kilometrelerce ötedeki daðýn eteklerinde bir aðaca vardý. Bu aslýnda blanca kabilesinin tapýnaðýnýn gizli kapýsýndan baþka bir þey deðildi. Flanemeth düþünceleriyle kapýyý zorladý, zorladý ve oradan kopmadan hemen önce kapýnýn aralandýðýný hissetti. Büyücü düþüncelerini oradan zorla ayýrmýþtý.

Flanemeth’e elini uzattý, bir fare gibi avucunun içine aldý. Flanemeth’in caný yanýyordu, aðzýndan çýkan alev kýrýntýlarý büyücüyü etkilemiyordu bile. Büyücünün garip dildeki konuþmalarý devam ediyordu. Ýki adým ötede kara bir delik açýldý. Büyücü kadýn oraya doðru ilerliyordu ki birden duvara doðru savrulup hýzla çarpýp yere düþtü. Odaya beyaz bir ýþýk dolmuþtu. Iþýk yavaþ yavaþ azaldý ve ihtiyar bir adam odanýn ortasýnda belirdi. Büyücü kadýn belirgin bir korkuyla ihtiyara bakýyordu.

Ýhtiyar “ Yeter artýk Thoraya, bu sefer haddini fazlasýyla aþtýn. Yüce kabilemiz tarafýndan kutsanan bir varlýkla uðraþmanýn cezasýný ödeyeceksin.”

Büyücü kadýn sürünerek ihtiyara doðru ilerledi, bir yandan aman dileniyordu, af istiyordu. Tam ihtiyarýn ayak ucuna geldiði esnada birden ayaða kalktý ve gözleriyle ona doðru kýrmýzý bir yýldýrým yolladý. Ýhtiyarýn asasýyla yýldýrýmý karþýlayýp büyücü kadýna geri göndermesi birkaç saniye sürmüþtü. Büyücü kadýn kendi büyüsüyle küle dönmüþtü.

Ýhtiyar Flanemeth’e baktý ve gülümsedi. “ Uzun zamandýr bütün zaman ve boyutlarda seni arýyordum dostum. Thoraya seni benden önce bulduðu için senden özür dilerim. Ama artýk herþey yoluna girecek. Seni ait olduðun dünyaya götürmenin zamaný geldi “ dedi ve ardýndan gülerek “ ve tabi ait olduðun ebata” diye ekledi. Flanemeth kýpýrdamadý. “ Dostum burada kalamazsýn, geri dönmen gerek “ diye ýsrar etti ihtiyar. Sonra Flanemeth’in neden tepki vermediðini anladý. Ýnsan-dostu hala yerde bilinçsiz olarak yatýyordu. Hemen kýzýn yanýna gitti, asasýný doðrulttu, asadan çýkan beyaz ýþýk kýzý sardý. Bir dakika geçmeden kýz kendine gelmeye baþlamýþtý.

Ýhtiyar “Haydi Flanemeth, bütün bu olanlar bu kýz için çok fazla. O uyanmadan gitmemiz gerek, uyandýðýnda yataðýnda olacak ve seni güzel bir düþ olarak anýmsayacak “.

Flanemeth isteksiz bir þekilde hareketlendi. Kýza son bir kez baktý. Onu hiç unutmayacaktý. Kýz birden ortadan kayboldu, ihtiyarýn onu evine gönderdiðini anladý. Kendisi de ihtiyarýn asasýna kondu ve bir an sonra tanýdýk bir diyarda, görkemli bir ejderha olarak hayatýna devam ediyordu.

Arada bir insan-dostu aklýna geliyor ve hüzünleniyordu. Ama böyle olmasý gerektiðini de biliyordu. Blanca’larla beraber huzurlu bir hayat yaþadý.

Ýnsan-dostu ise uyandýðýnda tadý damaðýnda kalan bir dondurma yemiþ gibi hissediyordu kendisini. Geri kalan hayatýnda içinde ejderhalarýn geçtiði kitaplarý okurken, ya da filmleri seyrederken neden bu kadar mutlu olduðunu hiç anlayamadý. Ve gene anlayamadýðý bir nedenden ötürü bu kitaplarda ve filmlerdeki kötü ejderhalarý hiç inandýrýcý bulmadý.....