Bir sene öncesinin ‘asla’ sý, ‘tabii’ si olabiliyor bir sene sonrasýnýn. Bu geliþme, büyüme, insanlarý ve hayatý tanýma dönemi ölene kadar sürer tabii ama gençlik yýllarýnda esas darbeleri yiyor insan. Darbe yemekten de çok alýþkýn olmamak mahvediyor. Her seferinde genç ve þaþkýn birey ‘ne oluyor yahu..nasýl olur!’ diye diye büyüyor…baþkalaþýyor. Herkese oluyor bu. Ama sanki herkes en kötü þeyler, en acýlarý kendi baþýna geliyor gibi hissediyor iþte.

Her zaman derim; ‘Hayat ne garip’. Yok benim derdim vapurlarla falan deðil. Tüm düzenle, tüm insanlarla benim derdim. Herkes uyumsuz olarak doðar ve yavaþ yavaþ uymayý, ayak uydurmayý istese de, istemese de öðrenir. Ýþte bazý insanlar arýzalý doðuyorlar ve tam bu kilit noktada arýzalarý kendini gösteriyor. Sisteme girmeleri, insanlara ve düzene ayak uydurmalarý için herkes gibi darbeleri yiyorlar, öðreniyorlar, görüyorlar, duyuyorlar amma ve lakin sisteme giremiyorlar ve uyumsuz olmayý sürdürüp duruyorlar. Maç bitiyor, zaman doluyor, uyumsuzlar ya sahanýn kenarýna oturmuþ yaralanan olursa yardým etmek için hazýr bir þekilde etrafý seyretmiþ oluyorlar ya da uzatmalarý oynayýp duruyorlar kendi kendilerine. Ama ne uzatmalar…Yýllar boyu süren uzatmalar.

Bu uyumsuzlardan korkmaya gerek yok. Hatta insanlarýn ‘enayi, saf’ dedikleri tür oluyor benim bahsettiðim uyumsuzlarýn çoðu. Tek dertleri vermek, vermek ve vermek. Paso yardým edip durmak, hiç çýkar düþünmeden. Acý çekmek, ölmek pahasýna dahi olsa ‘ben deðil, sen’ derdinde olmak. Ne kadar da garip deðil mi? Bahse girerim aptalca diyorsunuzdur. Evet birçok kiþi böyle der.

Nesilleri tükenmek üzere artýk bu uyumsuzlarýn. Þükürler olsun! Düzen ne kadar da güçlü. En uyumsuzu bile ya uyumlu hale getiriyor ya da kendi kendini imha ettiriyor.