Yalnýzlýk delik deþik edip beni, kovuðuna çekildi. Þimdi içimdeki yalnýzlýðý büyütüyorum. Doktorum, mutluluktan ve umuttan uzak durmamý söyledi. Yiyeceðime, içeçeðime de dikkat edecekmiþim. Diyet yapacakmýþým; gözlerim ve yüreðime bile.
Þimdilik her þey yolunda. Doktorumu dinliyorum. Her gece umutsuzluk ve karanlýk içinde yatýyorum. Kabuslarla kan ter içinde uyanýyorum. Yanýmda bir yabancý uyuyor; sýrtý dönük, yüreði kapalý. Tamam, diyorum. O da bana yardým ediyor. Ben de ona sýrtýmý dönüyorum.
Boþluða bakýyorum, bazen dalýp ýþýk damlalarý arýyorum. Oysa ne zaman bir damlayla karþýlaþsam sancým baþlýyor. Hemen doktorumu arýyorum. “Çabuk ýþýktan uzaklaþ.” diyor. Telefonu kapatýp karanlýða sarýnýyorum.
Sabahlarý uyanýyorum. Aslýnda, uyanmak dememeli, sadece bedenimin görme organýný açýyorum. Gidip yüzümü yýkýyorum ama suyu hissetmiyorum. Kahvaltýda kýzgýnlýðý içip sabýrsýzlýðý katýk ediyorum. Giyiniyorum; hazýrlanýp iþe gidiyorum. Dört duvar arasýnda iþlerimi yapýp günün sonunda eve dönüyorum.
Bazen iþ yerinde sancým oluyor, büyük bir sýkýntýyla hemen oturuyorum. Düþünüyorum: Evet, bugün gülücükler aldým, sýcak dokunuþlar hissettim, bundan olmalý. Doktorumun önerileri geliyor aklýma, hemen sahte gülüþlere sýðýnýyorum.
Evde öyle bir sorunum yok çok þükür. Binde bir sevgi hissini saymazsak tabii. O da yalnýzlýðýmý düþüremez ki. Oh, diyorum. Düþük tehlikesi yok.
Bebeðim doðunca kendimi ona adayacaðým. Zaten hamileliðimin ilk anýndan baþladý bu; kendimi býrakýp hayatýmý ona sundum.
Küçücük yalnýzlýðým gittikçe büyürken ben azalýyorum. Nihayet yalnýzlýk olacaðým. Belki bir zamanlar beni parçalayýp giden büyük yalnýzlýkla kavuþacaðým.
Sonu mu; baþarýlý bir YALNIZ SON.