01.03.2007          
                    
                         KINALI VEDA
Dumanlý ,bulutlu,soluk bir yaz günüydü.bir mahallede yaz tatiline gidememiþ üç arkadaþ vardý.üç arkadaþ aralarýnda uzun uzun konuþtular ve kýna yapma kararý aldýlar. Bebeklikten beri süre gelen arkadaþlýklarýný kýna ortaklýðýyla pekiþtirmek istemiþlerdi. Evlerine daðýldýlar. Hepsi evinde bulduklarý kýna paketlerini aldýlar. sonra bir yerde toplanarak kýnanýn harcýný yaptýlar. Saçlarýna ,parmaklarýna, avuç içlerine kýna yaktýlar. Berfin evine gitti. Küçük erkek kardeþinin ellerine tabanca þeklinde kýna yaktý. Kýna yaktýklarýnda güneþ batmak üzereydi. denize güneþin verdiði kýnalýk yansýyordu. Güneþ kýnalý, deniz kýnalý, gök kýnalý, üç arkadaþ kýnalýydý.kýnalar içinde akþamý buldular. Beyza kusur kalmasýn diye yeni aldýklarý kuzunun alnýna da kýna vurmuþtu. Böylelikle kýnalý kafile bir hayli geniþledi. Büþra da babaannesinin ve babasýnýn ellerine kýna vurmak istedi ama babasý “yarýn iþim var sonra ne derler” diyerek ellerini kýndan mahrum býraktý.
Akþam vakti Berfin, Büþra ve Beyza evlerine çekilmiþ kýnanýn kurumasýný bekliyorlardý. Büþra, önceden anneannesine gittiðinde ellerine bu duyguyu yaþatmýþtý ama diðerlerinin elleri bu duyguyu ilk defa yaþýyordu. Bu nacizane duyguyu elleriyle beraber saçlarýna da yaþatmýþlardý.
Gece oldu. Haberleþip buluþtular. Saçlarýn da kýna bezleriyle sokak ortasýnda hortlak gibi dolaþýyorlardý. Onlarý ilk görenler biraz korkuyor sonra kimileri hafif bir tebessümle kimileride hýzlý adýmlarla yanlarýndan uzaklaþýyorlardý. Sonra bir banka oturdular. Büþra deprem bulutlarýndan habersiz yýldýzlara bakýyor ve kayan yýldýzlarý gözleriyle yakalamaya çalýþýp çoban yýldýzýnýn sürüsünü nasýl kurttan koruduðunu izliyordu. Büyüyünce hayali aya ilk ayak basan bayan astronot olmaktý.
Berfin ise baþýný ellerinin arasýna almýþ Hakký’ sýný düþünüyordu.
Beyza da havuzun baþýnda heykelleri yapýlmýþ iki kuðuyu izliyor. Onlarýn cansýz yaþamlarýný düþünüyordu. Deprem bulutlarý Marmara semalarýnda cirit atarken , bu gece dýþarýda yatýn diyorlardý. Berfin, Büþra ve Beyza yaz tatiline gidememenin acýsýný birbirleriyle paylaþýyorlar ve “düþünsenize yaz tatilinde tatil yapamayýp üstüne çobanlýk yapan çocuklarý” diyerek kendilerini teselli ediyorlardý. Zaman ilerledi beraberliðin verdiði mutlulukla evlerine doðru yola koyuldular. Evlerine giderken son mektup isimli bir þeyler yazmayý kararlaþtýrdýlar. Kýsa bir yürüyüþün ardýndan evlerine daðýldýlar. Büþra eve gittiðinde ormanda kamp kararý alýnmýþ ve apar topar ormanýn yolunu tutmuþlardý.
Beyza ise eve gittiðinde defterinden bir yaprak kopardý ve dolma kalemiyle yazmaya baþladý. Bugün son günüm olsa, hayattan ve dünyadakilerden, öðretmenlerimden ve hatta gelecektekilerden çok özür dilerdim. Küçükken karýncalarý öldürmez, onlarýn yuvalarýný bozmaz ve kelebeðe kozasýný açmasý için yardýmda bulunmazdým. Dalýnda ki güle koparýrsam bir kiþi koparmazsan bin kiþi prensibiyle bakardým solan gülden ibret alýr onun gibi bir gün solacaðýmý düþünür ona bakýp bakýp aðlardým. Anneme babama sarýlýr affedin beni affedin derdim. Onlarda ne suç iþledin ki kýnalý kuzum derdi. Bende kýnalý kuzuma son kez sarýlýrdým. Bu gün son günüm olsa bütün iþlerimi bitirir. Ucu bucaðý olmayan dünyaya sindire sindire doya doya bakardým.
Beyza içinden geçenleri mýsralara dizerken Berfin de uykulu gözlerle bir þeyler karalýyordu. Bir gül gibi patladým, büyüdüm, annemden rengimi aldým, korunmak için dikenlere sarýldým. Gün geçtikçe bir çok þey gördüm ve iyisiyle kötüsüyle soldum. Gül gibi hayatým vardý ama hayat hep ayný. Doð, yararlý olmaya çalýþ ve elveda… Berfin de uykulu uykulu ancak bu kadar yazabiliyordu. Gül gibi hayatý olduðunu…
Büþra ise yorgunluktan bir þey yazamamýþtý.
Berfin ve Beyza’ nýn kaðýtlarýnda kýnalý ellerinin izleri kalmýþtý.
Gece ilerledi kýnalý kuzular uyudu. Deprem bulutlarý sessizce Marmara semalarýna doðru yaklaþtý. Saat gece 03.02 olmuþtu. Bulutlar fay hattýyla haberleþti ve evleri yýktýlar, sokaklarý daðýttýlar, canlar aldýlar; hem de kýnalý canlar. Berfin ve Beyza son mektuplarý yaný baþlarýnda hayata veda ettiler. Büþra ise doðanýn kucaðýnda saðlýklýydý.
Marmara’da evler sokaklar daðýlmýþtý. Ailesi ve Büþra depremi fark etmiþ ama çadýrdan dýþarý çýkmamýþlardý. Sabah oldu evlerine döndüler. Olan biteni yakýndan gördüler.
Büþra arkadaþlarýnýn enkaz altýnda olduklarýný düþündükçe biraz daha yýpranýyordu. Büþra gözyaþlarýyla “onlar onlar” diye mýrýldandý. Onlar kýnanýn kokusunu ilk ve son defa almýþlardý. Büþra onlara verdiði sözü tutamamýþtý. Sözünü tutamamanýn verdiði acýyla kan aðlýyordu. Saðlam kalan bir kaldýrýmda otururken rüzgar ona iki kaðýt taþýmýþtý. Bu kaðýtlar onlarýn yazdýklarý veda mektuplarýydý. Kýnanýn ýslaklýðýyla birbirlerine yapýþmýþlar ve Büþra’ nýn önünde durmakta ýsrar ediyorlardý. Büþra kaðýtlarý gördü ve yerden aldý ve kýna kokusundan onlarýn yazdýklarý kaðýtlar olduklarýný anladý. Kaðýtlarý okudu ve koklayýp koklayýp aðladý. Artýk hayata onlar için baðlanmayý düþündü. Onlarý unutmamak için her daim saçlarýna kýna sürmeyi düþündü. Onlarla baðlanmýþtý hayata , onlar gidince yalnýz kalmýþtý. Ve artýk hiç arkadaþ aramayý düþünmedi. Çünkü onlar hep yanýndaymýþ gibi hissediyordu.
Üzüntüler içinde evine döndü. Mektuplarý çerçevelettirmek için babasýna verdi. Mektup yazmayý düþünüyordu ama içinde yiv yiv derinleþen bir acý vardý. Onlara verdiði sözü tutamamanýn acýsý …
     Mektuplarýn üzerine kýnalý veda yazdý. Kýnalý veda adýný okudukça aklýna kýna yaktýklarý gün ve akþamý geliyordu. O kýna rengini tanýmýþtý ama arkadaþlarý sadece kokusuyla
yetinmiþlerdi.
     Büþra sözünü tutamamanýn verdiði ýstýrapla büyüdü. Anne oldu. Ýki güzeller güzeli kýzlarý doðdu. Mektuplar,duvarlarýný üstünde ayrý bir yer edinmiþlerdi. O güzel veda mektuplarý… Kýzlarýný adlarýný Beyza ve Berfin koydu. Kýzlarýna verdiði sözleri tuttu .onlara bu anýsýný anlattý ve sözünde durmanýn ne kadar önemli bir þey olduðunu onlara kanýtladý. Ama içinde hep sözünde duramamanýn acýsý. Duvara her baktýðýnda arkadaþlarýnýn resmini görmüþ gibi oluyordu. O aný bir daha gözlerinin önüne getiriyor , ayrýlýklarýný, kampa gidiþini düþünüyordu ve aðlýyor aðlýyor aðlýyordu.

                                        

                                        ABÝDÝN ÖZKAN