Nasýl baþlayacaðýmý bilmediðim bir cümlenin çaresizliðiyle kalemi tutarken, aslýnda hayata bile nasýl baþladýðýmý bilmediðim geldi aklýma. Gülümsedim... Ýç parçalayan bir hikayenin baþ kahramaný olmak bana göre mydi sanki! Ben kahraman olabilir miydim? Üstelik kendi hayatýyla baþa çýkmasý gereken bir kahraman...
Hergün yeni bir þeylerle karþýlaþýyorum, alýþtýðým sadece þaþýrmamak oluyor. Sanýrým en sonunda taþlaþtým. Taþtan bir kahraman ya da bir yudum suyla yýkýlýverecek kumdan bir kaleyim þimdilerde...
Bir düþünmeyeye baþlasam öleceðim sanki...Sabah uyanýnca ölüden beter bir yaþanmýþlýk yapýþacak ellerime ve silip atamayacaðým hayatýmýn köþesine sýkýþýp kalacaðým...
Git gide uzaklaþan yollara düþüyor aklým. Geri dönemeyeceðmi bildiðim griliklerin içinde simsiyah bir leke gibi sürükleyeceðim kendimi. Kendimin istemediði bir ben ve tüm benlerin içinde olamayan hiç kimse!
Hayalsiz gecelerin günleri gece yapan yorgunluðuyla baþa çýkmaya çalýþýyorum. Ve her gün bir önceki günden beter bir vazgeçmiþlikle alýþýyorum hayata.
Söylediðim ilk þarkýyý 20 yýl sonra dinlerken, buruk bir neþeye katýyorum kendimi... Çocukluk ah! çocukluk diyorum, iyice burkuluyorum. Çocukluðunu düþününce gülümseyen, þen þakrak anýlar anlatanlardan olamadýðýmý düþünüyorum. Kýrýlýyorum hayata, hayat benim umrumda da...
Ýlk sevdiðim geliyor aklýma, piþman oluyorum. Bir zamanlama hatasýna gömdüðü en güzel zamanlarým...Keþkeler geliyor dilime, kýzýyorum, kovuyorum gecemden çocukluðumu.... Çocukluðum aðlýyor. Bense donuk bir kýrmýzýda gözlerime yanýyorum. Artýk aðlayamayan gözlerimin acýsýna veriyorum vazgeçmiþliðimi...
Aðlayamamak aslýnda gülememenin iþareti mi? Yoksa iyice melankollik bir taþ mý oldum artýk, bilmiyorum... Zaten biliyorum diyebileceði ne var ki...Olurda demeye kalksam, inansam boþluða gelipte bir þeylere, görülmeli sonu...
Sahip olduðum ilk hayvanýn ölümü geliyor aklýma... Nasýl üzüldüðüm, bir daha sevmem deyipte yeni gelene deli gibi baðlandýðým... Sonra o da ölmüþtü, bir yenisi daha geldi, hiç sevedim...
Ve þimdilerde kendime kaçamak bakýþlar atmaktayým... Kaç kere ölmüþtüm? Kaç defa yeniden baþlamýþtý hayat ve ben engel olamadan ayný sona gelip çatmýþtý? Bir daha sevebilcek miydim peki kendimi...?
Bir sigara yakýyorum gecenin karanlýðýnda kýpkýrmýzý. Duman oluyor ellerim ve tutunamýyorum hayata hiçbir dalýndan, sanki tutunacak dal varmýþ gibi...
Bu umutsuzluk yakýþýyor mu yarýna? Zaten ne yakýþýr bilir miyim ki ben... Ne zaman yakýþýyor sevdama, ne çocukluðuma mutluluk, ne de ben bu vazgeçmiþliðe! Sadece geceye ait umutsuzluklarý bürünüp koca bir gece oluyorumda, ne gün fark ediyor, ne hayat bu uyumsuzluðumu...
Yollarýn üzerinde kalýyorum simsiyah, kendimden geçiyorum...