Penceremden içeriye önce güneþin altýn sarýsý ýþýklarý sýzýyor, yarým saat sonra lambayý yakmamý gerektirecek kadar hava kararýyordu. Hafif yaðmur yaðýyor ve hava tekrar açýyordu. Benimde bir içim sýkýlýyor, bir aydýnlanýveriyor enerjiyle doluyordu. Fakat bu durum beni huzursuz etmiþ, yormuþtu. Yalnýzdým, bir insanýn nefesine, bana hayattan taze nefes aldýracak birine ihtiyacým vardý. Yine havanýn karardýðý dakikalarda daha fazla yalnýz kalmamam gerektiðini, bu günümün de ömür kadar deðerli olduðunu ve günümü huzurlu geçirmek istediðimi düþünüp Arda’yý aradým.
     Biraz iþi olduðunu, müsait olursa beni arayacaðýný söyledi. Ýþte tam da bu noktada daha da bir içim sýkýldý. Güneþin benimle oynamasý yetmiyormuþ gibi birde beklemek girmiþti iþin içine. Kitap okudum, oyalandým biraz. Artýk daha fazla dayanamayacak kývama geldiðimde aradým Arda’yý. Telefonu kapalýydý. Beþer dakikalýk aralarda tekrar tekrar aradým. Yok umudu kesmeli, belki uyumak için bir þeyler yapmalýydým. Ancak uyuyarak resetlenebiliyordum. En sonunda “sana ulaþamýyorum, buluþmayacaksak baþka bir iþimi halletmeliyim” diye mesaj attým. Attýðým mesajýn hemen ardýndan onun beni sürekli aradýðýna ve ulaþamadýðýna dair bir mesaj aldým. Hatlarda bir sorun vardý sanýrým, ona ulaþamayýþýmda bundan kaynaklanýyordu. Bir dakika daha durur muyum. Hemen aradým. Vakit kaybetmemek için taksiye atlayýp Sabancý Kýz Yurdunun önüne gitmemi söyledi. O da bulunduðu yerden oraya gelecekmiþ. En kolay giyilebilecek giysilerimi giydim, her zamanki hafif kokumu sürdüm, makyaj yapmakla uðraþmadým azýcýk ruj sürüp fýrladým dýþarýya. Artýk düþünmekten yorulmuþtum. Düþünmek yerine yolu, etraftaki dükkanlarý izleye izleye gittim buluþacaðýmýz yere. Benden önce gelmiþ arabada bekliyordu. Bu güzeldi, bir dakika daha beklemeye tahammülüm kalmamýþtý. Sabýrlý biri olmama raðmen huzursuz geçirdiðim zamanlarým oluyordu. Kendime kýzmýyordum böyle olduðum anlar için. Acýdan geçmiþ zamanlarým vardý. Her insan gibi güzel ve mutlu günlerim oluyordu. Ama yalnýzlýðýmý tek baþýma kaldýramayacaðým bir günümdeydim.
     Arda’nýn her zamanki sakin ve gülümseyen yüzünü gördükten sonra biraz rahatladým. Gideceðimiz yerin seçimini bana býrakmamýþ olmasý, dahasý Ankara’da gidilebilecek en güzel yeri seçmiþ olmasý beni biraz daha rahatlattý. Gölbaþýna gidiyorduk. Tamamen gevþeyip neþeli ben olmama az kalmýþtý.
     Gölün kenarýnda yürüdük bir süre, beni neþeli neþeli anlattýðý okul anýlarýyla, fýkralarla güldürüyordu. Saatlerce konuþsa da býkmazdým o atmosferde. Yumuþacýk sesi, akýcý bir dili vardý. Neyi nasýl anlatacaðýný çok iyi biliyordu. Üþüyen ellerimi ýsýtýyor, gözümün önüne gelen saçlarýmý düzeltiyor, omzundan düþen çantamý tutuyor, beni þýmartmak için elinden geleni yapýyordu.
Arabamýzý gölü yukarýdan görebileceðimiz bir yerde park etmiþtik. Yürüyüþümüzden sonra bir süre hiç konuþmadan arabada gölü izledik. Ýlhan Ýrem ve göl manzarasý iyi gider diye düþünmüþ Arda’cýðým. Ýlhan Ýrem’in kadife sesi, gölün hafif rüzgarlý havasý ve Arda’nýn ýlýk nefesi beni hiç olmadýðým kadar huzurlu biri yapmýþtý. Allah’a olan inancým daha da bir arttý o anda. Ýyiki de Adem’den sonra Havva’yý da yaratmýþtý, iyiki kadýn ve erkek birbirlerini bu kadar iyi dengeleyebilecek yapýda yaratýlmýþtý, ve iyiki de Arda vardý hayatýmda, yanýbaþýmda, ellerimin arasýnda.