Akþamsefalý ,sardunyalý o bahçe,
Dört mevsim yaþadý,
Sadece...

Ýlk kez kýþýn,
Tanýðýydý bir aþkýn,
Cam duvar,
Ýpek perdeler ardýndan...

Dansederdi içerdekiler,
Bazen türkü söyler,
Bazen de öpüþürler...
Isýnýrdý bahçe kýþ ayazýnda
Tanýklýk ettikçe bu aþka!

Bahara erken hazýrlandý
Ýþte bu yüzden bahçe,
Aðýrlamak istedi onlarý
Bir an önce...

Coþtu sardunyalar,
Akþamsefalarý...
Güller tomurcuklandý...
Sundular ergenleþmeye yakýn
Yavrularýný
Adamýn ellerinden
Saçlarýna kadýnýn...

Bahçe katýlmýþtý baharda,
Olgunlaþmaya yüz tutmuþ
Bu aþka...
Kurulan masalar,
Kaldýrýlan kadehlere...
Atýlan kahkahalar,
Derinleþen sohbetlere...

Yaz sýcaðý kavurduðunda,
Olgunlaþmýþ goncalarý,
Bahçe aðýrlaþtý,
Terlerin buðusunda,
Tartýþmalarýn ortasýnda,
Nefes alamadý,
Bunaldý...
Kavruluyordu onlarýn
Olgunlaþan aþklarý da,
Anladý...
Bahçe, biraz da aðladý...

Sonbahar geldiðinde
Yaðmurlar eþlik etti,
Aðlaþan kadýnla bahçeye...
Henüz daha vakit varken
Son yapraklarýn düþmesine,
Onlar ayrý düþmüþlerdi bile...

Kýþa hazýrlanýrken bahçe,
Dýþarýsý gibiydi içeriside,
Soðuk, yalnýz...
Türküsüz...

En ayaz günlerin birinde,
Birileri alýverdi,
Bahardan kalan
Masayý, koltuklarý, alelacele!
Ýpek perde yoktu artýk
Pencerelerde...
Dýþarýsý gibiydi içeriside...
Kurumuþ, boþalmýþtý iþte!

Bir kamyon hýrýltýsý duydu bahçe,
Yalnýzlýðýn sessizliðini, birde...

Kadýn geldi aklýna,
Veda etmiþti son gece...
Demiþti ki;
“Hoþçakal bahçe!

Hoþça kal,
Bir aþka tanýk oldun,
Üzülme, bir baþkasýna da olursun,
Umarým çok mevsimler geçirirsiniz,
Yeni taþýnanlarla,
Hep bahar tadýnda...”