GÜNEÞ DOÐACAK!
( Sevgili Nurperi !)
Kendin sanýyorsun belki geceyi ,
Kim bilir ardýndan gecedeki her heceyi…
Öbek öbek þiir oluyorsun!!

Name name þarký oluyorsun dillerden düþmeyen,
Bir ucundan tutup cümleyi sürüklerken,
Korkuyorsun kendinden.
Uçurum sanýyorsun her çukuru,.
Oysa parmak ucun çukurda,
Ýki dizenin satýr boþluðunda bile,
Yenik saydýðýn yenilmemiþliðinle,
Susuyorsun!
Oysa sen sustukça,
Nehir oluyorsun gönlümde.


"Ah Ýstanbul" þarkýsý tel tel iþlenirken geceye,
Türkün, kara trenin yanýk sireni…
Kapý önünde öylece bakakalýp,
Sen yine...
Yine susuyorsun!
Sustukça yürek burkuyorsun!

Sana býraktýðým gülleri kaldýrýmlara fýrlatýrken,
Toprak can çekiþiyor
Sen!
Sen birlikte yürüdüðümüz kaldýrýmlarý bile…
Söküp atýyorsun!
Söðüt altýnda umut açan çocuk yüzlerine bile gülümsemiyorsun,
Uçurtma salýyor içlerinden biri,
Seriliyor maviye…
Mavi mavinin içinde,
Kendini ipin ucuna býrakýrken;
Takýlýp bir tele aðlýyorsun!
Akan hergözyaþýnýn zerresinde bile…
Aðýt oluyorsun!!

Ne vakit telefonum çalsa, "Sen" sanýyorum...
Sonra ,
Sonra yine aynanýn tersini çevirip...
Kendime bakýyorum.
Saklan diyorum içten içe sana...
Saklan!
Þimdi çek gökyüzünü üstüne…
Saklan!..
Ama unutma!
Bir gün ,her yeni günde olduðu gibi...
Güneþ doðacak!