Yanýndan geçerken gülümsemediðimiz, bir günaydýný esirgediðimiz için bizim olmayan o kadar çok dost kaybettik ki. Henüz bizim olamadan o kadar çok arkadaþ yitirdik ki.
Hayatýmýz boyunca milyonlarca insan tanýma fýrsatýný elimizle teptiðimiz içindir ki yapayalnýz akþamlar yaþýyoruz. Bugün bir insan daha tanýmadýðýmýz için belki bu yalnýz baþýna kalýþýmýz. Oysa biz bunu hep yaptýk. Bir altýn madeninde yaþadýk ama o altýnlarý hep birbirimize taþ niyetine attýk. Maymunlarýn düþmanlarýna muz attýðý gibi...
Çok olduðumuz için mi bu tekliðimiz? Çok olduðumuz için mi bu yalnýzlýk? Dört kiþi bir adada kalakalsaydýk üç arkadaþýmýz olurdu. Ama dört milyonluk bir þehirde neden üç arkadaþ bulamýyoruz? Bu kalabalýk þehirde dost bulamayýp da köpek gezdiren insan sayýsý o kadar çok ki...
Hazinenin nerde gömülü olduðunu neden herkes biliyor da hazineyi çýkarmaya kimse yanaþmýyor.
Önümüzden geçen bu kalabalýk neden seni görmeden yürüyor. Ya da beni veya diðerini...
Her biri bir elmas olan bu insanlarý neden eðilip de almýyoruz yerden... Az deðiliz de ondan...
Bu kalabalýk ölümsüz olmak kadar sýkýcý ve kýymetsiz çünkü. Çok seçenekli bir kalabalýk insan yýðýný karþýsýnda o kadar hovardaca harcýyoruz ki. “Aman caným baþka insan mý yok” dediðimiz bir seçenek çokluðu bizi insan yok yalnýzlýðýna itiyor. bu yüzden çoðuz ve bu yüzden tek baþýnayýz. Ne yazýk.
Oysa hepimizden yalnýzca bir tane var....

ALÝ ZARÝN
2005 - ANKARA