Sabahýn erken saatleriydi.Yapraklarýn arabalarýn üstü çiyle kaplanmýþtý.Çiy her zaman hüznü anlatýrdý ona.Kapkaranlýk bir gecenin arkasýnda býraktýðý tek tanýk.Buna raðmen bembeyaz kalmayý baþarabilecek kadar saf olmasý da etkilerdi onu.Peki o öyle miydi?Bunun gerçekte pek de bir önemi yoktu aslýnda.Önemli olan düzgün biri olmasýydý ailesinin dediðine göre.Çevresi aðaçlarla kaplý yolda yürüyordu, birden bir karaltý görür gibi oldu.Üstü kir pas içinde ayakkabýsý yýrtýk ama duruþu kendinden emin bir çocuk çýktý karþýsýna.Ýlk baþta korktu ondan ne yapacaðýný bilemedi.'Kendin olmak önemli' dedi çocuk gevrek bir sesle.Baþka çaren yok bundan baþka...
Ýlk baþta þaþýrdý kýz.Ne yapacaðýný bilemedi.Kim olduðunu çok merak ediyordu çocuðun.Ama sormamasý gerekiyordu.Tanýmadýðý insanlarla konuþmamasý gerektiðini söylemiþti annesi.
-Sana çok güzel bir yer göstereceðim eðer benimle gelirsen dedi çocuk.
-Olmaz gelemem dedi kýz 'Gitmek zorundayým.'
-Yemem seni merak etme dedi çocuk sabýrsýzlýkla.’Hadi gel çok önemli’
-Benim için önemli olan þeyi senin gibi bir çocuk nerden bilebilir ki dedi kýz küçümseyerek.’Senle ben eþit deðiliz.’
Çocuk sakince güldü.Gülümsemesinde kýzýnkinin zýttý bir þefkat vardý ama asla eziklik deðil.
-Evet eþit deðiliz ama oraya gittiðin zaman eþit olacaðýz dedi yavaþça.
-Ne demek istiyorsun nasýl bir yer bu da ikimizi eþit yapabiliyor?dedi kýz kibirlice.Çocuðun bu sakin hali fena halde sinirine dokunmuþtu.’Ben gidiyorum seninle uðraþamam' dedi sonunda ve çocuða arkasýný döndü.
Aslýnda orada kalmayý çok istiyordu ama saat 9' da evde olmasý gerekiyordu.Nefret ederek gittiði piyano dersleri vardý çünkü.Ve gitmese ailesini hayal kýrýklýðýna uðratýrdý.Bunu istemezdi hiçbir çocuk…
Kýz birden bire uyandý.Hayatýnda hiç bu kadar garip bir rüya gördüðünü hatýrlamýyordu.O ilginç kýlýklý çocuðun silueti hala aklýndaydý.Eþit deðiliz…Gerçek hayatta olsa bu çocuða karþý o kadar dobra olamaz muhtemelen onun tinerci olmasýndan korkup cevap vermeden giderdi.Bu düþünceleri kafasýndan çýkarmaya özen gösterdi.Gerçekten bugün piyano dersi vardý çünkü ve konsantre olmadýðý zaman annesinden azar iþitmekten çekiniyordu.
GÜN BOYUNCA O RÜYAYI AKLINDAN ÇIKARAMADI KIZ.Ne yapacaðýný bilmiyordu aklýna sürekli çocuk ve söylediði sözler geliyordu.Anlamaya çalýþmak için rüya tabirleri kitabýna bile bakmayý denemiþti.Biz eþit deðiliz derken ne demeye çalýþmýþtý acaba?Akþama doðru güneþ batarken yalnýz baþýna bunlarý düþünüyordu odasýnda.Arkadaþý aradý ve yarýn buluþup buluþamayacaklarýný sordu.Aslýnda o çocuðu sevmiyordu ama ailesinin önem verdiði bir arkadaþlýk olduðu ve babasý da çocuðun ailesiyle anlaþtýðý için arkadaþtý onunla.Birden hayatýnda 19 yaþýnda olmasýna raðmen hiçbir özgün karar olmadýðýnýn farkýna vardý.Garip bir þekilde bu ona korkunç gelmiyordu.Korkunç bile gelmiyordu aslýnda o kadar silikti hayatý.
O gece tekrar uykuya daldýðýnda o çocuðu gördü.Bu sefer bir derenin kenarýndaydýlar.Derenin kenarýný irili ufaklý taþlar kaplamýþ çocuk da bu taþlarý teker teker dereye atýyordu.Sakin bir hali vardý.Kýzý görür görmez taþ atmayý býraktý. 'Sonunda kabul ediyorsun demek oraya gitmeyi' dedi çocuk umutla.
-Bana neresi olduðunu söyle dedi kýz sesini yükselterek.
-Ýlerisi kayalýklarýn arkasý dedi çocuk gözleri parlayarak.'Orada bambaþka bir dünya var senin için .Güzel yada çirkin fark etmez ama doðru bir dünya…'
-Benim için neyin doðru neyin yanlýþ olduðuna sen karar veremezsin diye haykýrdý kýz.Ama asýl haykýrdýðý uðradýðý hayal kýrýklýðýydý.Oraya gidemezdi çünkü gitmesine orada ailesinin tabiriyle kendini tehlikeye atabileceði þeyler vardý ve oradan uzak durmasý gerekiyordu.Küçükken ailesiyle oraya gittiðinde denize düþecekti neredeyse.O gün bu gündür oradan sürekli kaçýyordu sanki yaklaþýnca dalgalar onu yutacakmýþçasýna.
-Senin için neyin doðru olduðuna sen ve ben hariç herkes karar verebiliyor dedi çocuk.Ýlk defa o da çok kýzgýn gözüküyordu.
Kýz aniden uyandý.Neler oluyordu böyle?Aklýmý yitiriyorum galiba diye düþündü.O Çocuk da neyin nesiydi öyle?Ayrýca söyledikleri de saçmasapandý o kendi için neyin doðru yada yanlýþ olduðunu biliyordu.Belki biraz muhafazakar bir ailesi vardý ama sonuçta onun iyiliðini düþünüyorlardý.Önemli olan da buydu.
O günden itibaren bu rüyalarý unutmaya karar verdi kýz.Ve unuttu da.Her gün düzenli olarak okula haftada 2 kere piyano dersine gidiyordu.Sabahlarý hep ayný saatte kalkýyor akþamlarý ayný saatte yatýyordu.Arada babasý istediði zaman ailece yemeðe çýkýyor ve ailece kýzýnýn gelecekteki kariyeri üzerinde konuþuyorlardý.Nede olsa bu yýl öss senesiydi sýnav yaklaþýyordu ve tercihler yapýlmýþtý.Annesi ve babasýna söylemeden kendi istediði okullarý da yazmýþtý gidemeyeceðini bile bile kendini avutmak için.
Bir sabah kýz uyandýðýnda her tarafýn karlarla kaplý olduðunu gördü.Sevinçle camý açtý.Sokakta iki tane çocuk kar topu oynuyordu, onlara özenerek baktý.Aslýnda 19 yaþýndaki birinin özenmemesi gerekirdi bunlara bu yüzden kendini suçlu hissetti adeta.Kahvaltýya indi.
Masanýn üstünde babasýnýn hergün okuduðu gazetelerin bu günkü versiyonlarý dizili duruyordu ve þimdilik kimse uyanmamýþtý.
Gazetelere bakýnmaya karar verdi.Ýlk gazeteyi alýp þöyle bir baþlýklara göz attý.
Ve atmasýyla baþýnýn dönmesi bir oldu.Baþlýkta bir çocuðun resmi vardý.Üstü kir pas içinde ayakkabýlarý yýrtýk….Bu o rüyalarýnda gördüðü sürekli onunla konuþan çocuktu.Ama rüyalarýndan farklý olarak polisin karantinaya aldýðý taþlarla kaplý bir arazide üstü kapatýlmaksýzýn yatýyor.Hýzla yazýyý okudu.
’15 eylül 2007 tarihinde çocuk esirgeme kurumundan kaçan 17yaþýndaki Ý.A' nýn cesedi ertesi günün sabahýnda Polenezköy sularýnda bulundu.Açýlan soruþturmada arkadaþlarýnýn ifadesine göre Ý.A' nýn son zamanlarda çok durgun olduðu ve kurumun yetkilileriyle kavga ettiði ortaya çýktý.Soruþturma hala devam ediyor…’
Bu o çocuktu ve ölmüþtü.Hem de o yeri gösteremeden ölmüþtü.Kýz baþýna gelenlere inanamýyordu.Rüyasýna giren çocuk gerçekte de vardý.Þüphe duymak yersizdi nerde olsa tanýrdý o yüzü. Vardý o çocuk ve o lanet olasý kayalýklarýn arkasýnda ölmüþtü.Hýzla montunu aldý portmantodan.Bu merakla daha fazla durabileceðini sanmýyordu.Tam kapýyý açarken arkadan annesinin sesini duydu.
-Nereye gidiyorsun sabah sabah kahvaltý etmeden gidemezsin.
-Kayalýklara anne dedi kýz sabýrsýzca.
-Kahvaltý ya-
-Anne gidiyorum dedi kýz ve kapýyý çarptý.
Kayalýklara vardýðýnda her þeyin bu kadar sessiz ve güzel olduðuna inanamýyordu.Etraf bembeyaz saf karla kaplanmýþtý.Kar hep insan duygularýna benzer ilk önce bembeyazdýr ama üstüne basýldýkça ezilir, erir çamurun altýnda výcýk výcýk bir suya dönüþür.'Acaba benim duygularým da öyle saf mý' diye düþündü kýz.Hiç sanmýyordu.Etrafýna bakýndý.Ýçten içe çocuðun gelmesini ve onunla konuþmasýný umuyordu.Ama öyle bir þey olmadý.Kayalýklara ve denize son bir bakýþ atýp eve gitti.

Çocuða veda etmesinden 6 ay sonra hayallerine kavuþmayý umduðu sýnavý olmuþ ve sonuçlarý da bugün belli olacaktý iþte.O gün sevinçle kalktý kýz.Yüreði küt küt atýyordu.Sýnavý umduðundan da daha iyi geçmiþti.Artýk iþin sonuna gelmiþti.Çalýþmalarýnýn karþýlýðýný alacaktý.Ýlk baþta bilgisayara yöneldi ama sonra kendine güldü 'babam çoktan öðrenmiþtir eðer uyandýysa' diye düþündü.Hýzla salona koþtu.
O gün kahvaltý masasýnda en sevdiði þeyler vardý.Babasýnýn suratýnda da içten bir gülümseme alýþýlmadýk bir þekilde.
-Tebrikler dedi.'Hukuk fakültesini kazanmýþsýn.'diyip kýzýna sarýldý.Annesi ise duygulanmýþ aðlýyordu.
Hukuk fakültesi mi… Kýz içindeki sevinç balonunun söndüðünü hissedebiliyordu.O hukuk deðil edebiyat fakültesi istiyordu ve sýrf bu yüzden sýnava çalýþmýþtý.
Büyük bir öfkeyle annesine ve babasýna baktý.Artýk herþeyi mahfetmelerine izin vermeyecekti.
-Hayýr baba dedi sert bir sesle.'Ben edebiyat fakültesine gitmek istiyorum.'Aklýna çocuk geldi ölen çocuk.’Senin için neyin doðru ve neyin yanlýþ olduðuna baþkalarý karar veriyor.Bundan kurtulmalýydý kendi hayatýný kurmalýydý.
-Ne demek gitmeyeceðim gidiyorum diyorsam gideceksin yoksa okuyamazsýn dedi annesi kýzgýn bir sesle.
-Burslu okuyup çalýþabilirim Bu benim hayatým diye baðýrdý kýz aðlamaklý bir halde.
O gün hayatýnda ilk defa istediði birþeyi söyleyip uygulamaya karar vermenin sarhoþluðu içindeydi kýz.Babasý da kýzýnýn kendisinin istemediði birþeyi yapmasýnýn þaþkýnlýðý içinde.
Ama ne kadar sorunlarý olursa olsun onlar da aileydiler ve zorla da olsa kýzlarýnýn isteklerini kabullendiler.

………

Hayat ne kadar garip diye düþünüyoru kýz bu olaylardan 1 ay sonra odasýnda son gecesini yaþarken.Edebiyat fakültesine kabul edilmiþti ve Ankaraya gidiyordu.Babasýyla aralarý düzelmiþti sonunda kabullenmiþlerdi kýzlarýnýn büyüdüðünü.O gece hayalleriyle birlikte uykuya daldý kýz.
Yine ordaydý iþte kayalýklarýn arkasýnda.Dere çaðlýyordu arkasýnda sanki gitme der gibi.Rüyada olduðunun farkýnda olmasýna raðmen hala oradaydý iþte kýz.Çevresine baktý ve onu gördü.Yýrtýk pýrtýk giysilerinin içinde taþlarýn üstüne oturmuþ ona gülümsüyordu çocuk.Ne garip artýk korkmuyordu ondan.Yine þefkatle gülümsedi kýza.
-Ýþte burasýydý seni götürmek istediðim yer dedi gevrek sesiyle.
-Ama ben buraya daha önce gelmiþtim dedi kýz kendi hayalleriyle konuþtuðunun farkýnda olmasýna raðmen.
-Burasý derken yeri kastettiðimi kim söyledi
-Nasýl yani? Dedi kýz.Yine kafasýný karýþtýrmayý baþarabilmiþti iþte.
Çocuk ona doðru yaklaþtý.’’Senle ilk karþýlaþtýðýmda bu kayalarýn arkasýndaydýn ama þimdi burdasýn.Ben özgürlüðümü saðladým senin özgürlüðüne kavuþtuðun gün.''Kýza daha da yaklaþtý.Artýk kýz onun gözlerinin içindeki yansýmasýný görebiliyordu.
-Artýk eþitiz…

Kýz irkilerek uyandý.Yanaklarý ýslanmýþtý.Kendi kendine gülümsedi.Kayalarýn ardýnda kendini çok daha güvende hissediyordu.