Göz alabildiðine baktým denize, ufuk çizgisine kayana kadar gözüm.Gökyüzü ve denizi keskin bir çizgiyle ayýran o çizgiyi görünce kaçýnýlmaz olarak gelen derin düþüncelere daldým.Hayýr bnu yapma dedimse de içimden, elimde deðildi.Acaba denizle gökyüzünü ayýran bu çizgi gibi insanlarýn hayatýný ayýran bir çizgi de var mýydý?Her gün yürürken sokakta karþýlaþtýðýmýz insanlarý bizden ayýran bir farkvar mýydý acaba?Ne kadar garip diye düþünmekten kendimi alamadým.Her gün belki de binlerce insaný görüyouz.Kavga eden sevgililer, aile saadeti yaþayan mutlu çiftler, kendi baþýna dünyaya meydan okurcasýna bakan ve emin adýmlarla yürüyen bir kadýn, hayattan bezmiþ saçlarý dökülmüþ zavallý bir adam…
Bu ve bunlar gibi birçok insan.Bir kere görüyoruz ve bir daha hiç karþýlaþmýyoruz.
Denizden gözlerimi ayýrdým derin düþüncelerimi de zihnimden.Dýþarý çýkmalýydým birþeyler yapmalýydým.Böyle sürüp gitmiyordu çünkü düþünerek.Ama birden aklýma yalnýzlýðým geldi.Kendim dýþýnda kimsemin olmayýþý…Ýnsanlarýn sahteliði ve benim onlarla vakit geçirmekten artýk zevk almadýðým.Dünyada tam anlamýyla dürüst dediðim dedik yada hiç kötülük düþünmemiþ bir insan var mý diye düþündüm bu sefer de.Ama bu imkansýzdý.Ömrü boyunca kimseyi kýrmadýðýný düþünen yada kimsenin onu kýrmadýðýný düþünen bir insan var mýdýr acaba?Çok önem verdiði bir topluluk içersinde bile olsa söyleceði þeyler onun bitiþine bile yol açsa kendi düþüncesini söyleyen insan sayýsý toplumun yüzde kaçýný oluþturur ki?Birden içinde bulunduðum toplumun ne kadar sefil olduðunu düþündüm.Herkes birbirine yaranmaya çalýþýyor en üstteki bile…
Bu kadar düþündükten sonra kafamý daðýtmak için aptal kutusu denilen insanlarýn yaþamlarýnýn sahte yüzlerini yansýtýp izleyen insanlarý da sahteleþtiren televizyonu açtým.Romantik olduðu her halinden anlaþýlan bir film vardý bilmem hangi satýlýk kanalda.Ve bildiniz… Aklýma aþk geldi.Aþký için fedakarlýkta bulunan o kahramanlarýn bile aslýnda birer bencil olduðunu düþündüm.Seviyorsan kendin için seversin ve karþýndakini de sen onu sevdiðin için korursun yada sadece kendinin olduðunu düþündüðün için kýskanýrsýn.Ama bu mantýða göre her türlü duygu hatta annelik duygusu bile bencillikten ibarettir.endin sevdiðin için sevmez misin?Böyle bir durumda hayatýn insanlar için mutluluðu yada huzuru bulmak için bir amaç deðil de kendini göstermek için bir araç olmasý da gayet doðal bir þey diye düþündüm.
Arkadaþlarýmýn bir zamanlar benim için ne kadar önemli olduðunu ve bir zamanlar gerçekten herþeyin mükemmel olacaðýný düþündüðümü hatýrladým.Her insana iyi niyetle yaklaþabilecek kadar saf olduðumuz anlara özlem duyan insanlar var mýdýr benim gibi?Yalnýz kalmayý göze alamayan insanlar en azýndan bir kere olsun kendine ihanet etmiþtir bu düþüncemde emindim.Yalnýz kalýp kendinle barýþýk yaþamak mý çevreni doldurup kendini unutman mý?Aslanlar gibi ölmek mi köpekler gibi yaþamak mý?
Bu düþüncelerle boðularak cama yaklaþtým yaklaþtm.Artýk gücümün kalmadýðýný hissedebiliyordum.Ýnsaný kendi düþüncelerinin bitirebileceði hiç aklýma gelmezdi.Pencereden aþaðý baktým ve yüksekliði baþýmý döndürdü.Hayat yaþanmaya deðer miydi?
Sonra gaza gelmeyi býrakýp camýn önündeki saksýyý içeri aldým camý kapadým ve sahte hayatýma devam ettim…