sayfaya tüneller açan cümle
çocukluðuma gönderdiðim bir susuþ dolusu akvaryum
aðlayýþýmýn vitriniydi gözleriniz
sorarým size
hangi gülüþ, tiyatromun sokaðýna çýkar?

ütopyalar içinde gezinen gece
yürürken çatlýyor karanlýk en mahrem yerinden
dizimin dibinde topaç çeviren ölüler
kim inecek ilk durakta?

sesinizi yýrtýlan yerinden diktim yine
beyaz akrebe dokunmadan
ve çürümeden alfabe
bir dize çakacaðým alnýnýza
belki avuçlarýnýza

bir yüz
hep eksik kalacak
fotoðraflarda

kapý aralýðýnda bekleyen sevgili,
dudaklarýndaki merhaba yatýrdý kimsesizliðimi
kuyruksuz saniyelerle doldum kumsaldaki saate
zaman:
yalnýzlýðýn ipucu

kuþlarýn kanadýný yoldular
mektupsuzum
buruþtu kemiðim
acýdý akordeondan yapýlma denizim
ne zaman uzatsam elimi
bir uçurum büyüyor sesimde
üþüyorum

kimseye anlatmadým
gecenin
içinde sýkýþtýðýmý

kim koydu kelebeklerin yalnýzlýðýný cebime

günbatýmlarýnýn doðduðu ürpertide
kýrmýzý þarabý paslandý ömrün

gölgeye çöken sisi kucaklarken
kaç karanlýðý besler kararýþým




durup dururken kapanmaz pencere
sana baþladýðým yerde
kendime bitiyorum
yakamoza koþarak yolunu bulan ay ýþýðý
suyun kilitli hali
neyi unutmalýyým
seni hatýrlamak için?

ruhuna döktüðüm þiir kanadý durdu
örtemedim mavinin yarasýný
yandý masallar
sensizlikten sýyýrdýðým bu toprak
býçaðýn ýþýltýsýna saplanacak

yokluðunu okþadýkça yitip gideceðim sýnýrlarýmdan
olmayýþýna esir bir özgürlüðe eriþeceðim
ve silecek zaman
hüzne kabuk baðlayan çýplaklýðý

boþluðumun iþlemelerinde
kanatlanýp kanatlanýp
düþeceðim
ansýzýn
duvar yüzlü bir pencereden

gölgesine týrmanan mor aynaya
kapýsýz kapandým
sýçradý yalnýzlýðým
denizi aradým
mavilere baðladým uçurtmamý
hadi inelim gökyüzünden..

burkulmuþ saksýdaki evren
otobüssüz bekleyiþlerim
külün peronunda
düzyazý aðladým
þiir aktým

gömecek hiçbir þeyim kalmadý
ayak izimden baþka
iz,
gelecekten gelen
geçmiþ

perdeyi örtmeden önce son kez
dilimin krampýyla
özür dilerim