Ne ilk bahardý bu gördüðüm
Ne de son bahar dilediðim.
Bu bahar baþka bahar
Gelincik de var yol kenarýnda
Kaplumbaða da yürüyor.
Oysa her bahar gelincik açar
Kaplumbaða yürür,
Yol kenarýnda.
Bir genç kýz öptüm bahar tadýnda
Bahar geldi otuz beþinde...
Dedim ya,
Bu bahar baþka bahar
Bu baharýn yazý kýþý yok
Ne dün var peþinde,
Ne de yarýn ötesinde.

Dün, yaþanmýþlýðýn
Yarýn, yaþama ihtimalin
Bugünse yaþadýðýn hayatýn kendisi.
Bu günler dünün yarýný deðil mi zaten?
Otuz küsürlere kadar yarýný
Kýrk küsürlere kadar bugünü
Sonrada dünü yaþýyoruz.
Yani yaþadýðýmýz on küsür yýl kadar.
Önce ertelediðimiz, sonra piþman olduðumuz bir günler yýðýný.
Hep ertelediðimiz ama hep ertelediðimiz...
Veya aslýnda ertelediðimiz deðil ama vazgeçtiðimiz yaþam.
Kimse on sene sonra otuz beþ yaþýný bir kere daha yaþamayacak
O halde ertelemek deðil bu. Otuz beþ yaþýndan vazgeçmek...
Otuz beþ yaþýný, otuz üç yaþýný yirmi iki yaþýný yaþamamak.

Þu üç günlük dünya ...
Üç gün hiç bitmeyecek kadar uzun
Deðil , kýsa oysa...

Keþke her günün baþka bir adý olsaydý.
Baþ harfi büyük yazýlan günler yaþardýk o zaman.
Belki bozuk para umarsýzlýðýnda harcamazdýk
Çarþambalarý, perþembeleri ve pazarlarý.

Bu bizim son bugünümüz,
On Mayýs Ýkibindört’ü bir kere daha yaþamayacaðýz.



ALÝZARÝN