Karanlýk odada, sokak lambasýndan gelen ýþýklarýn penceredeki dansýný izliyordu. Bahçedeki incir aðacýnýn yapraklarý, þiddetli rüzgârla birlikte sallanýrken, hýþýrtýlar yaðmurun sesiyle karýþýyor, gölgeler perdede deðiþik biçimlere bürünüyordu. Oda sýcak deðildi; ama içindeki ýlýklýk üþümesine engel oluyordu.
Düþünceliydi. Geçmiþiyle bugünü karýþmýþ, yarýna ait hayalleri yok olmaya baþlamýþtý. Yanýndaki adama baktý. Derin bir uykuda olduðu belliydi, horluyordu. Yorganý beline kadar çekmiþ; yastýðýna, ayrýlmaktan korkan bir çocuk gibi sarýlmýþ; sýrtüstü yatmýþ horluyordu…
Onun kendisi için ne anlam ifade ettiðini düþündü. Birbirlerinin biyolojik ihtiyaçlarýný karþýlayan bir çifttiler sadece… Ýyi anlaþýyorlardý; ama aralarýnda aþk da heyecan da yoktu. Her konuda konuþabilen, -kýsmen- ortak zevkleri bulunan, birlikteyken huzurlu olan iki insandýlar. Amaçsýz bir iliþkiydi onlarýnki. Periyodik aralýklarda onun evinde buluþur, insanoðlunun hayvanî, iðrenç yanlarýný, aczini, tatminsizliðini kanýtlamaya çalýþýrcasýna zaman geçirirler; sonra da ancak büyük sevgilerde olabilecek türden bir mutluluk ve güvenle sarýlýp uyurlardý. Bu iliþkinin ne olduðunu ikisi de düþünmezdi. Nereye gideceðini de… Düzensiz ve anormal olan hisleri, aþktan gelmemiþ sevgileri, dünyanýn bugünden ibaret olduðuna iliþkin görüþleri, onlarý sadece aný yaþamaya yöneltmiþti.
Dýþarýdaki rüzgâr birden hýzýný artýrdý. Aðaç, pencerenin üstüne yýkýlacakmýþçasýna sallanmaya baþladý. Sanki doða onlardan nefret ettiðini göstermek için bir fýrsat bulmuþ ve bunu kullanmaya niyet etmiþti.
Birden aklýna büyük ümitler beslediði aþký geldi. Þimdi baþkasýnýn kollarýnda uyuyan, onu terk edip giden, bütün erkeklere güveninin sarsýlmasýna neden olan, aldatan, inciten, acýtan, kendini kullanýlmýþ hissettiren, içinde dinmeyen fýrtýnalar koparan, herkesten fazla üzmüþ, ama herkesten daha fazla mutlu etmiþ; dolayýsýyla unutulamamýþ aþký… Yýllar geçmesine raðmen hâlâ hatýrladýðýnda boðazýndan midesine doðru inen yumruya engel olamadýðý aþký… Yanýndaki horlayan adam hariç herkesle unutmayý denediði, ama yine de o hariç herkesin yanýnda düþündüðü, öpüþürken hatýrladýðý, seviþirken aðladýðý “eski “ aþký…
Yaþadýklarý bu amaçsýz birlikteliðe raðmen adamýn yanýnda yüce bir huzur duymasýnýn sebebi de buydu belki. Geçmiþten bir tek onunlayken sýyrýlabilmiþti. Tekrar baktý ona, gülümsedi teþekkür edercesine.
Tüyleri diken diken olmuþtu. Uyumak istedi. Yorganý yavaþça kaldýrdý, kafasýný nazikçe adamýn göðsüne koydu. Sevgilisi olmayan o yüce insan, içgüdüsel bir hareketle kavradý onu omzundan. Üþümüþ bedenini ýsýtmak istercesine sarýldý sýkýca. Her zaman yaptýðý gibi elini adamýn bluzundan içeri soktu, tenini hissetti, kulaðýný yasladý göðsüne, kalp atýþlarýný dinledi. Dýþarýdaki yaðmur kendini fark ettirmeye çalýþýyordu; ama kulaklarý bir tek adamýn kalbini duyuyordu. Huzur içinde daldý uykuya. Aþýk olduðu deðil, ona aþýk olan deðil; ama huzur veren adamýn kollarýnda… Ýçi ýsýndý bir anda. Aslýnda hiç üþümemiþti. Ya da hep üþüdüðünü hiç fark etmemiþti…