Batmaya yüz tutmuþ bir güneþ, hafifçe esen rüzgârda savrulan kum taneleri, denizin adeta hýrçýnca haykýrýþý ve ben… O an yalnýz hissettim kendimi, kimsesiz, sevgisiz… Küçük adýmlarla yürürken gözüme çarpan o eskimiþ, ahþap banklardan birine oturdum usulca ve denizin hýrçýnca kayalara çarparken çýkardýðý sesleri dinlemeye baþladým… Bu kadar yorulmamýn nedeni yürümek olamazdý, küçük adýmlarla yürüdüðüm o sahil yolunun insana huzur veren bir havasý vardý aslýnda. Yüzüme çarpan ve içimi titreten rüzgârýn sesiyle daldým düþüncelere… O an fark ettim, yorulmamýn nedeni bu küçük yürüyüþ deðildi gerçekten, kendimi sevgisiz hissetmemdendi tüm bu bitkinlik hali…
Sevgisiz insan olamazdý ki, insan susuz yaþayabilir mi? Sevgisiz de yaþayamazdý. Öyle düþündüm iþte… Sevgi okyanustu bence, canlýlýðýn ihtiyacý olan þeydi sevgi, onsuz yaþanabilir miydi? Bence sevgi okyanuslar kadar sonsuz, onlar kadar derin olmalýydý. Þefkatle beslenmeliydi, týpký okyanuslarýn yaðmurla büyümesi gibi, þefkat de tek tek ama durmaksýzýn yaðmalýydý sevgiye; yavaþça içine yerleþip gücüne güç katmalýydý. Sevgi tüm insanlýðý sarmalýydý, dünyayý saran nehirler gibi, okyanusu taþýyan ýrmaklar gibi tüm insanlýða uzanmalýydý merhametle… Sýcak bir yaz günü kana kana içilen soðuk su gibi, herkes bu duyguyu tatmalýydý…
Bunlarý düþündüðüm anda fark ettim az önce içimi titrettiðini sandýðým rüzgârýn ne kadar tatlý estiðini. Ýþte sevginin gücü öyle büyük ki düþünmek bile ýsýtmaya yetti içimi… Sadece düþünmek, sadece sevginin varlýðýný bilmek bile ne büyük bir kuvvet veriyor insana… Mutluluk, evet mutluluðun kaynaðý bu iþte, mutluluðun kaynaðý yalnýzca sevmek, sevgiyi bilmek, onu içinde hissetmek…
Yalnýz olduðumu sanmýþtým ya, sevgisiz; yanýmdaki banka oturan yaþlý kadýnýn torununa bakýþý çok þey anýmsattý bana; annem, babam… Ve daha onlarca kiþi… Sevgisiz deðildim ben. Bu duygu olmasaydý yaþayamazdým ki zaten… Bir düþünün, çiçekler bile sevgi beklerken, insan nasýl var olabilir sevgisiz? Farkýna bile varmýyoruz çoðu zaman, o duyguyu düþünmediðinde zaten insanýn içi katýlaþýyor, adeta buz tutmuþ bir deniz gibi. Sert, dümdüz, bir buz parçasýna dönüþüveriyor ruhumuz. Ama bir düþünsenize, hiçbir þey sevmesek bile yaþamayý seviyoruz. Her gün havanýn yavaþça aydýnlanýp, kýzýllaþtýðýný görmek, güneþin bize gülümseyiþini izlemek… Hayatý seviyoruz, burada olmaktan, var olmaktan mutluluk duyuyoruz. Bir aðacýn bahar çiçeklerini yavaþça açýþýný, gün ve gün artan çiçeklerden çýkan tatlý kokularý duymayý, sonbaharda dökülen kuru yapraklara basýnca çýkan o sesi seviyoruz… Bir çiçeðin tomurcuklanýp yapraklarýný narince açýþýný izlerken bile içimizi ýsýtýyor bir þeyler, çünkü seviyoruz; aðaçlarý, kuþlarý, hayatý… Ýnsan bir taþý bile sevebilir. O cansýz, deðersiz olduðunu düþündüðümüz taþ bile insana mutluluk verir bazen, deðersiz sandýðýmýz o taþ parçasýný sevmek ona aslýnda çok büyük deðerler kazandýrýr. Çünkü o taþ parçasý bile bize dünyada sevecek daha çok þeyin var olduðunu gösterebilir. Hiç görmediniz mi kumsalda bulduðu bir taþý mücevher saklar gibi eve götüren birini? Evde biriktirdiði irili ufaklý taþlara baktýkça yüzü gülen bir çocuk görmediniz mi hiç?
Hayatta sevilecek bu kadar çok þey olmasýna raðmen sevgiyi bilmediðini düþünen insanlardandým ben… Ama denizin rüzgârla ahenkli dansý, yanýma oturan yaþlý kadýnýn torununa o sýcacýk bakýþlarý, güneþin karþýmda bana gülümseyiþini izlemek… Ne kadar çok þey varmýþ sevgiyi hissettirecek… Üzerinde oturduðum o eskimiþ, ahþap bankýn þahit olduðu sevgileri bir düþünsenize… Yaþanan bütün o güzel duygularý. Evet, orada, sadece o bankýn þahit olabileceði mesafede yaþanan onlarcasý varken, dünyada yaþanýlan sevgileri düþünün bir de…
Sevgi sonsuzluktur iþte, neden mi? Sevilecek o kadar çok þey var ki… Okyanuslar gibi, tüm canlýlýðýn kaynaðý su gibi sonsuzdur sevgi… Yalnýz sevgi deðil, sevmek de sonsuz olmalýdýr bana göre… Neyi, niye sevdiðini düþünmeksizin yalnýzca sevmelidir insan. Zaten tüm kötülüklerin sonu bu deðil mi? Karanlýðý aydýnlatan güneþ gibi, çölde açan küçük bir çiçek gibi…
Sevgi mi? Anlatýlamýyor iþte… Kelimelerle deðil, kalbinizle anlayabilirsiniz ancak sevgiyi, ruhunuzla… Sorgulamaksýzýn hiçbir þeyi, sevin yalnýzca; sevdiðinizi düþünerek, bilerek, içinizde bizi canlý kýlan en önemli duyguyu hissederek yaþayýn… Her þeyin ne kadar mükemmel olduðunu göreceksiniz; benim, içimi titreten rüzgârýn ne kadar tatlý estiðini gördüðüm gibi… Asla katýlaþmasýn ruhunuz sevgisizlikten, daha doðrusu onu hissetmeyiþinizden… O güzel duyguyu görmeyi öðrenin, hepsi bu… Zaten o kendiliðinden bulacaktýr sizi. Ve bir kez tanýþtýnýz mý onunla, göreceksiniz, bir daha asla býrakamayacaksýnýz sevgi denen mucizevî duyguyu…
Bir okyanus saklayýn içinizde, sonsuz olsun. Yaðmurlar yaðdýrýn üstüne ve nehirlerle hissettirin herkese…

PELÝN GÝDER