Çok eski bir þarkýn kanattý yaramý,
Yüz göz oluvermiþim acýnLa, dört bir yaným ölüm þimdi.
Titreyen bir karanfil gördüm haziran güneþinde,
OLur olmaz iþLerin peþinde dünya...
Bense, dünleri sayýklar dururum bir sahil kasabasýnda,
Hatýrlayabildiðim kadar sen olurum...
Bilir bilmez söylenen her sözün arkasýndan avutulmayan dertlerim var.
Sözünde durmadýn, bir gece rüyamda terk ediliþlerle vuruldum,
Talan ettiðim sokaklarýn evlerin hiç birinde bulamadým,
Oysa çok þey istemeyecektim,
Koyverip gitme diyecektim yetiþebilseydim senlere..
Kazým Abi bu dünya hepimize yeterdi be...
Þimdi denizin hükümsüz mavilerinde sahipsiz bir uçurtmayým.
Baþýma gelenlerin haddi hesabý yok..
Kuþlarýn göç etme zamanlarýnda unutulmuþ,
Ýhanete uðramýþým..
Kazým Abi ölüm nereye götürür ruhumuzu!
Bir amaca ulaþmadan yeni yolculuklarýn telaþýndasýn...
Þurada duracaðým, gelip yanýmdakine sataþacak Azrail,
Gelip seni alacak Çernobil.
Kazým Abi Karadeniz’im seni de mi boðuverdi?
Oysa sen merhametler istemiþtin ondan...
Þair ceketli deliliklerin uðurlar seni sonsuza
Bir buluta sýðýnýp gelir misin, izler misin!
Büyüttüðün türkülerinin ne yaptýðýný...
Kocaman olmuþlar bak herkesin dilindeler
Hasat mevsimi hüzünlerimi toplarlar þimdi gözlerimden...
Aklýmdan geçeni bile bilmiyorum, bi hýçkýrýk týkansa boðazýma
Sonra bir gözyaþý...
Her çalan kapýya koþsam, yinede yetiþemesem gidiþlerine...
Çok eski bir þarkin kanattý yaramý ve anýlar düþtü peþime...


Hüseyin Avni Çakmak