AKLIMI VURUYORUM






Bütünlüðün arasýnda sýkýþýp kalmýþ yarýmlýk gibiyim, çeyrek asýrdýr uyuttuðum ne varsa yeniden hortladý. Evdeki hesap çarþýyý uymadý sevgili... Her Eylül dökülen yapraklarýn toprâðý özledikleri kadar seninle karýþmak ve yeniden hayat bulmak aklýmda ki...

Þaþýrýp þaþýrýp ayný satýra takýlýrsa gözüm, bir alt satýra geçemeyecek kadar hastayým sana. Çoban salata, balýk ve bir kadeh þarapsa bu akþam ki mönü, ben sensiz bir bardak suya talim etmiþim. “Geceleri yýldýzlarýn altýnda uyumayý seviyorsun” diye, bütün tavaný yýldýzlarla kapladým, ama ben bir yýldýz kadar yüreðinde yer buldum mu, bilmiyorum!

Üç gün üç gece sürermiþse masallar, ben Kül Kedin olmak istiyorum. Pamuklara yatýrdýðýnda baþýný, yastýklara hasetlenmemek elimde deðil. Saçlarýma dolaþtýkça parmaklarýn, tel tel dökülüyorum.

Bütün korkularýma râðmen, güneþlenirken yüreðinin sahilinde, ne yanmak umurumda, ne boðulmak.

Özledikçe; takýlmýþ plak gibi, sil baþtan yaþýyorum.
Bir top kâðýt ve bir kurþun kalem... Sabaha kadar akmalýyým sana. “Yetiþemezsin” diye, kalemleri iki yapýyorum. Yedi renk arasýnda en çok seni seviyorum. Sen ki; sekizinciye tekabül ediyorsun.

Söylediklerimi duymuyorsun, duyduklarýn, benim söylediklerim deðil.

Konakladýðýmýz her yerde, ayak izlerin duruyor. El deðmemiþ sandýðýmýz her þey, çoktan eskimiþ. Zarafetine aþýðým, soðukkanlýlýðýnsa; korku veren cinsten.

Dik durmaktan kastýn, hükmedilemeyen duygularýn yerle bir olmasýysa, biraz eðilmeni tercih ederim. Zorla güzellik olmaz diyorlar, zorladýklarýmý bir bilseler! Olsa olsa, çarpýk kentleþmedir bizimkisi...

Uçurtmalarýmý vuranlar, elma þekerlerimi alanlar, bebeklerime býyýk yapanlar için bir çift kelam edemedim. Ýkimiz için arttýrýnca kalanlarýmý, gözüne batmaya baþladým desem “inkâr”, bana gözün gibi bakmalýsýn desem, “isyan” edeceksin.

Vurdukça yüreðimin bamteline, akortsuz keman gibi mi geliyor sesim? Bir varoluþ hikâyesi, ipliðe atýlmýþ bir düðüm, sancýlarý dindiren ilaç gibisin. Reçetem de günde iki sefer yazýyor, ben seni avuç avuç yutuyorum.

Safra kesemle dalaðým arasýndaki en kýsa yol, sana çýkan. Beykoz’la Üsküdar arsýndaki mesafede aklýmdasýn, denizle göðün birleþtiði çizgide unutuyorum seni, geceyle gündüzün ayrýldýðý yerdeyse; anýmsýyorum.

Balýn altýna sürdüðüm, ekmeðime ekmek olduðunu hatýrlatan tereyaðý gibisin, kýzartmalarýn üzerine döktüðüm sarýmsaklý yoðurdun boðazýmda býraktýðý tat kadar keskin bana hatýrlattýklarýn.

Yankýlanýyorsun, bana her aksettiðinde ürperiyorum.

Burnumda ne direk kalýyor sýzlamayan, ne kýyýsýnda aðlamadýðým bir yürek... Seni çektikçe caným, aklýmý vuruyorum!



TALAN AYÞE KANCA