Gece, karanlýkta gizlidir. Karanlýðýn sýrrýný çözme demek, karanlýkta bile olsan aydýnlýðý bulmak demektir. Nedir karanlýk? Yalnýzlýk, korku, ayrýlýk… Yoksa sadece gece midir? Öyleyse gece nedir? Gece; yalnýzlýk, korku, ayrýlýk, karanlýk mýdýr?
Uyumak, sabahý beklemek kaçýþ mýdýr? Ne zamana, nereye kadar kaçýþ? Her gün tekrarlanana bu döngüden nereye kaçýþ?
Gece hazýrlýktýr. Yeniden doðmaya, var olmaya, taze bir güne hazýrlýktýr. Güneþe “merhaba” demeye hazýrlýktýr. Umutsuzluktan umuda giden bir yol, umuda kavuþma sürecinin dehlizidir gece.
Sabah perdeni nasýl bir duyguyla açarsýn? Karanlýðýn yerini yavaþ yavaþ almaya baþlayan aydýnlýða kavuþmanýn sevinciyle mi yoksa gecenin bitmesinin verdiði hüzünle mi? Gün ýþýðý ne kadar aydýnlatýr umutlarýmýzý? Gecenin sýrrýný ne kadar çözebilir?
Sýrlarla yaþamak mý mutlu eder insaný? Gizem ne kadar deðiþiklik katar hayata? Nasýl bir sýrlar perdesi oluþturur geceyi? Karanlýk sýrlar perdesi midir? Tüm gizemli dünyayý örten perde…
Gecenin rengi siyahtýr. Umudun kýzýl, ayrýlýðýn sarý, sonsuzluðun mavi… Her þeyin bir rengi vardýr. Sesinde kendine özgü rengi olduðu gibi. Soyut somut her þeyin bir rengi vardýr.
Benim rengim mavidir: Sonsuzluk! Sonsuza kadar yaþamak deðil bu sonsuzluk. Duygularýn, düþüncelerin, zevkin sonsuzluðu.
Benim rengim kýzýldýr: Yeniden doðan güneþin semada yarattýðý kýzýllýk. Çünkü her þeye yeniden taze bir umutla ve heyecanla baþlamaktýr.
Benim rengim siyahtýr. Geceyi severim. Gece benim için yalnýzlýk, korku, ayrýlýk deðildir. Dünyayý yeni bir diriliþe hazýrlayan siyahý severim.
Benim rengim sarý deðildir. Ayrýlýklarý sevmem. Benim rengim sarý deðildir çünkü kavuþmayý severim. Hayallere, düþüncelere, vuslata, sevgiye… kavuþmak.

Ahmet Çaylar
Türk Dil Kurumu, Türk Dili dergisi, S. 634, Ekim 2004, s. 638