Kýsa boylu þiþman bir adam inþaat sahasýnda boy gösterir ve bir süre iþçileri izler. Sonra inþaat sorumlusunun yanýnda bitiverir ve “Bir yardýmcý iþçiye daha ihtiyacýnýz var mý?” diye sorar.

“Tabi”, diye homurdanýr inþaat sorumlusu, “Ne zaman baþlayabilirsiniz?”

“Hep yavaþ”, diye mýrýldanýr kýsa boylu þiþman adam düþünceli bir þekilde.

“Ne ödüyorsunuz?”
Ýnþaat sorumlusu sabýrsýz bir el hareketiyle “Be adam çok vaktim yok, saatine 2.80” der.

Þiþman adam þapkasýný ensesine doðru kaydýrýr “peki burada bir kantininiz var mý?”

“Var”, diye seslenir, inþaat sorumlusu öfkeyle.

“Peki”, diye devam eder þiþman adam ýsrarla, “öðleyin sýcak yemek de veriliyor mu?”

“Evet”, diye yanýtlar sabýrsýzca.

“Peki, cumartesi günü” diye bilgi almaya devam eder þiþman adam: “Cumartesi günleri de çalýþýlýyor mu?”

“Hayýr”, diye baðýrýr inþaat sorumlusu, öfkeden kýzararak.

“Ýyi o zaman, öyleyse rahatlayabilirim. Bir sorum daha var: “Bu yakýnlarda otopark var mý?”

Ýnþaat sorumlusu adama þaþkýn gözlerle baka kalýr. Sonra kýzgýnlýkla yanýt gecikmez: “Hayýr, biz burada prensip olarak sadece özel þoförü olan insanlara iþ veriyoruz!”

*) Hans-Joachim Arndt: Texte zum Lesen und Nacherzählen, 10. Aufl., Max Hueber Verlag, München 1984, s. 13-14.