Gecenin karanlýðý yerini sabahýn ilk ýþýklarýna býrakýrken, yýldýzlar çekiliyordu artýk gökyüzünden, ertesi güne yeniden ýþýldamamak için. Annem ablamýn omzuna yaslanmýþ hýçkýrýyor. ikiz kardeþlerimin biri ufuk çizgisine anlamsýz bir ifadeyle bakýyor, bayýldý bayýlacak. Diðeri aðlamaktan kýzaran gözelerini elleriyle ovuþtururken, tekne karinasýna vuran dalgalarla bir saða bir sola yatýyor. Kaptan anlamsýz bir ifadeyle olup biteni seyrediyor anlam vermeye çalýþýyor yaþananlara...
Ben ise kestaneden yapýlmýþ tabutun içinde oldukça huzurlu onlarý seyrediyorum, son yolculuðuma çýkmadan önce, martýlarýn çýðlýklarýyla...
Bu sabah deniz bir baþka hüzünlü, rengi geceden kalan siyahlýk hiç gitmeyecekmiþ gibi, sanki sadýk dostunun ölümünü kabul etmek istemiyormuþ gibi hýrçýn...
Vakit geldi her þey ölmeden önce istediðim gibi tabutu denize býrakýyorlar...
Ben tabuttan çýkýyorum uzak ufuklara dalan kardeþimin yanaðýna bir öpücük konduruyorum... Anlam veremiyor ancak anlýyor ben olduðumu...
Gözleri beni arýyor etrafta, sanki varlýðýmý fark etmiþ gibi...
Ve artýk denizde naaþým...
Bir süre martýlarla yüzüyorum su yüzeyinde, sanki çýðlýklarýyla beni uðurluyorlar...
Tabut yavaþ yavaþ su alýyor hissediyorum...
Her yaným sýrýlsýklam deniz. Daha huzurlu bir ortam olmadýðýný biliyorum...
Dipteyim en derinde...
Her yaným deniz çayýrlarýyla dolu...
Çýkýp dolaþmak istiyorum...
Mercan kayalýklarý süngerler...
Balýk sürüleri hoþ geldin diyorlar ve önümden sürüler halinde tören geçiþi yapýyorlar bana selam vermek düþüyor...
Bir maðara...
Bu karanlýk ortamdaki ýþýk huzmesi gözümü alýyor maðaraya yöneliyorum...
Maðaranýn tavanýndaki delikten gökyüzü gözüküyor...
Yýllar önce çalýþtýðým deniz çiftliðindeki iþçi kulübesinde iþçilerin kireç badanalý duvara resmeylediði deniz kýzý resmi geliyor aklýma. Burasý o resmin mekanýna çok benziyor. Bilinçaltý diyorum geçiþtiriyorum. Yýllarýn verdiði merakla ilerliyorum maðaranýn içinde aydýnlýða doðru....
Ve karþýmda denizkýzý...
Ayný resimdeki gibi sýrtýný dönmüþ kayada uzanmakta...
Þaþýrýyorum...
Aklým gidiyor...
Korkuyorum...
Ancak zaten ölüyüm bundan daha korkunç ne olabilir ki? diye düþünüyorum. O an delikten gelen martý çýðlýklarýnýn ayýrdýna varýyorum...
Kýz dönüyor bana bakýyor gülümsüyor...
Yanýna çaðýrýyor,gidiyor ona doðru ayaklarým istemsizce...
Tutuyor elimden "korkma benden sana ihtiyacým var" der gibi bakýyorum gözlerine...
Cevap veriyor gözleriyle "Sen hep düþündüklerini yaþadýn bu hayatta, ben ise yaþamayý düþündüm hep hayal ettim hep seni bekledim belki de düþlerim gerçek olsun diye"... Býrakmýyorum elini sýmsýký tutuyorum...
Ölüyken sanki dirilecekmiþim gibi...
Martý çýðlýklarý artýyor kulaklarýmda, ona o kadar dalmýþým ki yukarý ýþýðýn kaynaðýna doðru yükseldiðimizin ayýrdýna varamamýþým...
Ona sarýlýyorum...
Delikten çýkýyoruz...
Gökyüzündeyiz, uçuyoruz...
Aþaðýda deniz alabildiðine engin, alabildiðine mavi, alabildiðine martý...
Tekne uzaklaþýyor artýk pat pat motor sesini duyuyorum, su üzerinde karanfil çelenkler... Kardeþim yukarý bakýyor bana el sallýyor sanki beni görüyormuþ gibi gülümsüyorum ona... Denizkýzýyla beraber el sallýyoruz kendisine...
Biz yukarýya doðru yükseldikçe etrafýmýzdaki martýlarda uzaklaþmaya baþlýyorlar baþka hikayelere...
Kardeþim artýk gülüyor...
Bende...