yeterince dinledikten sonra içten içe mýrýldandýðý þarkýnýn anlamlý sözlerini, gözlerini yumdu ve istediði yere varmak üzere uykuya daldý... Hiç fark edilmemiþleri keþfetmekti istediði! Çýkmayý arzuladýðý yolculuðun sonunun olup olmamasý umrunda deðildi. o, öykülerden... Gerçek hayata… Herkesin gördüklerinden baþka bir þeyler bulmak için uyuyordu adeta… Acýnýn içindeki tadý, gözyaþýnýn ardýndaki mutluluðu, aramýyordu o!! Bunlarý zaten herkes biliyordu!..

Hala uyuyordu… En derininde bir yerde kalktý yataðýndan! Banyoya yöneldi… Aynada gördüðü kendi yansýmasýna hayret etti bir an!! Kendi sesini dinleyen bir insanýn nasýl göründüðünü hiç fark etmemiþti daha önce… Sanki bulabilecekmiþ gibi, bu yeni keþfini yazabilmek için kaðýt kalem aradý ufacýk banyoda..! içini çekerek, tekrar bakmak istedi o bambaþka güzellikteki aynaya… yani kendine!! Görüntü silinmiþti; bulamýyordu kendini.. Bir þeye takýldý kendini ararken; derken sýçrayarak uyandý!! Ter içinde kalmýþtý… Ürkerek, banyoya doðru gitmek için kalktý yataðýndan… Iþýðý açmadý! Kapýyý iteledi yavaþça, hafifçe gýcýrdadý önce –uykusundan uyandýrýlmaktan huzursuz bir insan mýrýltýsý gibiydi gýcýrdamasý..- sonrasý malum; açýldý mecburen!! Ayaðýna takýlan “kirli çamaþýr sepeti”ni görmezden gelip, aynayý buldu karanlýk banyoda..! Eliyle dokundu kendi yansýmasýna… Farklý bir þey hissetmiyordu uykusundaki gibi… Þöyle etraflýca bakýndý neler var diye banyonun içinde. Makyaj takýmlarý, parfümler, çamaþýr makinesi, deterjanlar… Yýllardýr dikkatini çekmeyen ama aslýnda çok kullandýðý bir þey de o anda dikkatini çekmeyi baþardý… Aðzýna kadar dolu bir “kirli çamaþýr sepeti”! Kapaðýný açtý kendini tutamayarak… ne aradýðýný bilmeden! Beyazlar, renkliler; derken bir sürü kirli çamaþýr çýktý doðal olarak sepetin içinden... Adý üstünde “kirli çamaþýr sepeti” ydi altý üstü! “Ýþte buldun” dedi içindeki ses o anda!! “Herkesin evinde olan, ama kimsenin fark etmediði… O aradýðýn þeyi buldun!” merakla dinliyordu kendini, ama sonunu duyamadý cümlenin!! Daha doðrusu, duyabileceði baþka bir þey söylemedi ses! Yataðýna döndü… Sabah olmasýný bekledi. Geceyi kandýrmak istercesine, kapalýydý gözleri... Ama aslýnda hiç uyuyamadý… Sadece bekledi…

Yeni bir güne baþlamýþtý þimdi, iþlerini bitirip eve dönmeyi sabýrsýzlýkla bekliyordu... Nihayet saatler sonra evindeydi… Yemeðini yiyip, dinlendi biraz; düþündü… Kitabýný aldý eline, iþaretlediði yerden okumaya devam ederken uyuyakaldý. Yine konuþmaya baþladý kendiyle! Anladý bu sefer; uyanmalýydý… Derin bir nefes alarak açtý gözlerini karanlýk odasýnda. Elinde kitabýyla uyuduðunu fark edince gülümsedi; kitabý rafýna kaldýrýp, banyoya gitti sabýrsýzlýðýný gizlemeye çalýþarak… Yüzünü yýkadý ve arkasýna dönüp “kirli çamaþýr sepeti” ne yaklaþtý! Kapaðýný kaldýrdýðýnda... Hiçbir þey hissedemedi bir an! Çamaþýrlarý yýkamýþtý annesi… Ya içindeki ses söylemezse ona kimsenin bilmediði þeyi diye korktu … Gözü sepetin en dip köþesindeki eþi olmayan çoraba takýldý o an! Gülümsedi yine… annesi bunu hep yapardý, o sepetin dibinde mutlaka gözünden kaçan bir kirli çamaþýr olurdu.. makineyi çalýþtýrdýðýnda fark ederdi; ama ne yazýk ki makine çalýþtýktan sonra her þey için çok geçti. Çorap kesinlikle babasýnýn olmalýydý; bütün sepeti kokusu sardýðýna göre.. Baþkasýnýn olamazdý! Eeee.. Farký ne bunun þimdi diye sordu kendine... Neredeydi içindeki, o farklýlýðý bulduracak olan, ses?!? Hiç susmak bilmezken neden þimdi konuþmuyordu; yolun sonuna geldiðini anladý. Ýçindeki ses artýk onu rahat býrakmýþtý! Bulmak istediðini, aradýðýný bulmuþtu; aynada, kendini dinleyen kýzý yeniden gördüðünü hissettiðinde anladý! Düþündü ki… her gün çamaþýrlar yýkanýyor… kirler temizleniyor.. ama bu “kirli çamaþýr sepeti” nin en dip köþesinde ufacýk bir çamaþýr hep kirli kalýyor... Ayný bizim hatalarýmýz gibi, ayný aþk gibi.. aslýnda ayný yaþamýn ta kendisi gibi!! Biz de her gün hatalar yaptýðýmýzý fark edip düzelttiðimizi sanýyoruz, biz de her seferinde ilk kez aþýk olmuþcasýna heyecanlanýyoruz.. Halbuki hep bir köþede düzeltemediðimiz hatalarýmýz, her yeni heyecanýmýzda bir önceki aþktan taþýdýðýmýz yaralarýmýz, kendimizi, kalbimizi arýndýramadýðýmýz üzüntülerimiz var! Evet..! gerçekten bulmuþtu aradýðýný. Hepimizin kalbinde bir “kirli çamaþýr sepeti” vardý… içindeki sesin yankýlarýný son kez hissetti; yataðýna gidip en sevdiði battaniyeyi kafasýna çekmesini, hiçbir þey düþünmeden uyumasýný... söylerken odanýn karanlýðýnda içindeki ses de yok oldu. Þimdi yeni bir yolculuða baþlýyordu… -bu sepetin derinlerinde kalan ve fark edemediði yeni þeylere doðru- yine sonunun nerde olduðunun umrunda olmadýðý bir yolculuða…

Derya Daðcý