Yüzümü hangi geceye dönsem sen varsýn artýk. Hangi çareye yaslasam baþýmý, omzundan itip beni yere düþürüyor hasretin. Þimdi, deli bir yaðmur öncesi sana sýðýnmak için, neler vermezdim diyorum.

Ah! Kalbimin adý konmamýþ, insan izi tutmamýþ sahili. Ah! Hükmedemediðim coðrafyamýn onurlu Ýstanbul’u, nerdesin?

Ellerimi bir kahve fincanýnda ýsýtmak mýdýr, sensizlik? Yaþamak mýdýr hayatý, yalnýzca nefes alýp vererek? Kollarýnýn yerine, koca bir boþluðu oturtmak ve sen diye, o boþluða sarýlmak mýdýr? Hiç göremediðin leylaklar, koklayamadýðýn hanýmelileri açýyor bahçemde. Yanýmda olamadýðýn her gün, bir umudu daha asýyorum þu erik aðacýna. Bu mudur baharýn bana verdiði müjde diyorum, her seferinde. Bir vuslat baðýþla geleceðime, bir aný daha býrak ya da tutunacak bir dal uzat, … Bir ses çýkar, yokluðunu emzirdiðim günlerimin kefaletine.

Gelmedin…

Ýçimden bir nehir ayrýldý, ucu bucaðý olmayan okyanusuna katýlmak için. Bir damarý daha çatladý gözlerimin, pýnarýndan oluk oluk sensizlik akýyor. Gelin kuþaklarý gibi üç kez dolamasaydým sevdaný belkemiðime, yorgun gecelerim ellerimdeki tütün kokusunu da alýp gitselerdi baþýmdan, belki bu iliklerimi donduran yalnýz sabahlarda sýcacýk kalabilseydim, bu kadar çaresiz kalýr mýydým diyorum kendime.

Gündüzlerimden çalýp, gecelere yama yaptýran sensizlik, kim bilir kaç kez üzerime devrildi, haberin var mý? Kaç kez öldüm, bir isyaný boðazýmda kuruturken, kim bilir? Ne zaman söylemeye çalýþsam þarkýmýzý, kuruyor dudaklarým. Ýsmin, derin bir kuyudan yüklesen çýðlýklar gibi büyüyor içimde. Halatlarým olmadan düþmek bu karanlýða, sen olmadan tutunmaya çalýþmak, ýþýða kavuþma umuduma yeter mi sanýyorsun?

Gel artýk…

Dilimize bir hasret gevezeliði çöksün, savrulsun nefesin ciðerlerime. Eksik olan ne varsa tamamla bedenimde, gel! Ya da, deniz þehrinin sularýna, bir çakýl taþý bulup at benim için. Yarým kalmýþ bu aþk için, kabarsýn deniz. Bir akþamüstü çayýna eþlik etsin hayalim. Susup, ufacýk bir iç çekiþinden tutunsam sonra, baþýný gökyüzüne her kaldýrdýðýnda, sonsuz bir huzur olup, en derin mavi olup, öpsem alnýndan seni…

Ah, fikri sancýlý gecelerimin gözaydýný, aþk gibi; ismi tek heceli mucizem benim. Ah, yüzümdeki pembeliðin sebebi, ömrüme her saniye yaðmur indiren iklim, nerdesin?

Gelmeyeceksin…

Öyle ya, korkusuzca sevemedim ben seni. O, benim sevgilim, her þeyim, diyemedim. Hangi beddua tuttu beni, hangi yanlýþa düþtüm ki, sana gelemiyorum? Bu bedel, bu bedene fazla deðil mi, neden hala ödenmedi, bilemiyorum.

Seni yaþayacaksam tüm uykularým feda olsun demiþtim bir sabah aðartýsýnda. Yanýnda uyanabileceðim bir tek gün için, ömrümü verebilirdim, söyleyemedim. Zaten ben, geçmiþ zaman içindeki varlýðýn için deðil, yaþayamadýklarýmýzýn korkunç ýstýrabý için aðlýyorum sevgilim!