Ne çabuk geçiyor zaman, bir anda kayboluyor sanki... Hayat hiç beklemediðimiz yerde son buluyor, ya sevdiklerimizi alýyor bizden, ya da sevdiklerimizden bizi. Sadece ölüm deðil, ayrýlýklar var bir de sebepli sebepsiz. Terk ediliþler, zorunda kalmýþlýklar var... Kaybediyoruz kýsacasý.
Ayrýlýklarý kabullenmemiz bekleniyor, gerek tabiatýn kanunu bu diyerek, gerekse zorunda býrakýlarak...
Þimdi neyi kabullenmem gerektiðini soracak olursanýz, tabiat kanunu ve zorunluluðu kabullenmem
bekleniyor benden sessizce, her þeyi ile sonuna kadar içimde yaþamam bekleniyor....
Haykýrmak istiyorum, isyana kaçar diye susuyorum. Duymuyorum kendimi, sesim yabancý kulaklarýma...
Sonu olmayan yolculuklara çýkýyorum içimde, arkama bile bakmadan sessizce yol alýyorum þimdi.
Baþka baþka diyarlarda arýyorum sonsuzluðu, asla kaybedilmeyen yerler arýyorum.
............
Ne kadar garip deðil mi? Nasýlda deðiþiyor herþey bir anda....
Bir gün her þey bitecek ama düþünmüyoruz. Kim bilir belki de düþünmek istemiyoruz, kaçýyoruz.
Hayat mücadelesi içinde kayboluyoruz. Doðuyor ve hayatta kalmak için çabalýyoruz, okullar okuyor bitiriyoruz, iþler kuruyor çalýþýyoruz... Ya dün'ü düþünüyoruz, ya da geleceði... Ama unutuyoruz bugünü, þu an'ý... Her þeyin en iyisi, en güzeli için çabalarken bugün'ü pas geçiyoruz, erteliyoruz. Kendi hayatýmýzla birlikte sevdiklerimize de iyi bir hayat vermek için koþuþtururken, en büyük haksýzlýðý yapýyoruz kendimize ve sevdiklerimize.... Bugünümüzü erteliyoruz, an'ý erteliyoruz....
............
Çok sevdiðim birini kaybettim saatler önce... Bu ayrýlýðýn adý tabiat kanunu, yakýþtýrmak zor geliyor ama en acý tabiriyle ecel, ölüm bizi ayýran... Kelimelerle anlatmak öyle zor ki....