Olma! Kafam kadar karýþýk ve isyankar. Bir seste sen
     Olma! Ýçeride yeterince var.

1) GÖLGESÝNDE...

Ucuz Ufuk: Sen ne diyorsun güzel kýz? Yaþarken ve severken ölesiye, hiç samimi olabildin mi sanki? Vazgeç derken ve seviþirken uzun uzun...
Her nefrete dalýþýnda ve bedenimi ittirdikçe yalnýzlýga, gerçekten kurtulabildin mi sevgimden? Yoksa daha fazla mý sarýldýn bakmaya
doyamadýðýn kollarýma? Peki, kaç defa görebildin beni? Yine yokum derken ve ben cidden yokken. Söylesene ne buldun bensizlikte beni
ararken?

Uyuyan Fatma: Hayýr, seni ilgilendirmez hissettiklerim. Sahip oldugum hiçbir þey için hesap vermeye gelmedim buraya. Sandým ki biraz
konuþabiliriz. Baðýrmak ya da nefret kusmak dýþýnda paylaþacaklarýmýz vardýr, kalmýþtýr bir yerlerde.

Ucuz Ufuk: Ama kalmamýþ diyeceksin deðil mi? Öyle ya, bu da senin tarzýn. Hep bunlarla övünmez misin zaten? Ne yazýk ki sana acýmaktan
baþka bir þey yapmaya halim kalmadý. Eskiden olsa... Evet, o zamanlar farklýydý. Çið bir sevda düþmüþtü kalbime. Üzerimde garip bir
turnusol hafifliði... Belki nefretini kuvvetlendirme çalýþmalarýna yardýmcý olabilirdim. Ne bileyim iþte? Bir kaç kýrýcý söz gibi. Yalan bile olsa
iþe yarardý.

Uyuyan Fatma: Hayýr. Ýsyaným bu tatsýzlýðýna ve pes ediþindeki soysuzluða. Kime ait olduðunu unutmuþ gibisin. Ve kime neler borçlu
olduðunu. Neyin içindesin hiç sordun mu kendine? Sana öfkeni kusabilmen için bu hayatý veren kim? Ve senin mutsuzluktasn doðan
ihanetin. Kimin ellerinde? Ödeyebilecek misin peki? Bu kadar çok ve art arda yaþanan maceradan sonra üstelik. Söyle bakalým, kabaran
hesabýný nasýl ödeyeceksin? Bulaþýklarý ben yýkadým, unutma.

Ucuz Ufuk: Þeker sudan, mum ateþten, akrep yelkovandan korkar da korkar. O yüzden deðil midir bu amansýz kaçýþ? Ve elbette þu mübarek
topraða yakarýþ. Al beni korkularýmdan. Üzerimde geniþ kesim bir elbise, topraktan. Kimi inanmak için yalandan, kimi de kaçmak için tüm
doðrulardan. Aðlar da aðlar. O yüzden deðil midir bu gönüllü kabulleniþ? Þimdi ben bir kerecik kaçmýþým çok mu? Haydi al beni bütün
korkularimdan.

Uyuyan Fatma: Sen yolunu tutmuþsun belli. Kendini atamadýðýndan dýþarý, arkan sýra sürükleyeceksin ölüme bizleri. Ancak bir yudum da
olsa þans yok mu? Bir defacýk bak etrafýna. Bak ta gör. Ýnsanlar koþuyor, hem de her biri farklý yere, tamamen farklý heyecanlar barýndýrarak.
O halde?

Ucuz Ufuk: Yok. Baþarýlarýmýn gazý kaçmýþ. Sevgilerimin dibi tutmuþ. Sen söyle yer misin? Yoksa içer misin? Ýkisi de artýk tadýndan yoksun.
Dolayýsýyla açýz.

Uyuyan Fatma: Madem ki açýz, seçme þansýmýz da yok demektir. Ne varsa önümüzde yemeye ve içmeye mahkumuz. Yok, ben büyük
burunluyum diyorsan baþka. O halde tazele. Kökü sende olduðuna göre... En yenisini de koyabilirsin önümüze.

Ucuz Ufuk: Ah þu hayat! Keþke dediðin gibi olsa her þey! Benim de kullanma tarihim geçmiþ. Ne çýkarsam bayat olacak sahibi gibi. Dile
kolay, tam yirmi beþ sene. Ne taze kalabilir ki?

Uyuyan Fatma: Çok þey, hem de pek çok.

Ucuz Ufuk: Ýlk beþ istemsiz, ikinci beþ bilinçsiz, üçüncü beþ akýlsýz, dördüncü beþ renksiz, beþincisi ise sensiz ve eder yirmi beþ. Hep bir
dahaki sefere ancak farksýz olacak elli de. Yine sevgisiz ve bir de güçsüz olacak, bu defa daha bir sensiz.

Uyuyan Fatma: Peki bu kararla birlikte kaç sene?

Ucuz Ufuk: En fazla üç sene. Hani bir açar bir kapar ya gözlerini insan. Ýþte tam da o kadarmýþ gibi gelecek hepsi. Aslýnda diyorum ki keþke
hiç okumasaydým. Okumak yerine gariban bir ustaya çýrak olsaydým. O zaman daha az bilir, daha az düþünürdüm. Ve muhtemelen þu an
evleneceðim güzel kýzýn hayalinden baþka bir þey geçmezdi aklýmdan. Halbuki þimdi dönüþ yok geriye. Siz olmasanýz kararýmý daha çok
sahiplenirdim. Tam üç yýldýr beklemek, Tanrýdan merhamet beklemek yerine, çoktan uyardým kararýma.

Uyuyan Fatma: Aðzýnla itiraf ediyorsun üç sene diye. Üç sene nedir ki? Hangi üç senelik okuldan çýktýðýnda hazýr olabiliyorsun ki hayata?
Onu kabullenmeye? Üç senede ne öðrendin ki? Bir karar vermek için tecrübe gerek, üç yýllýk bilgiden çok daha fazlasý. Onun içinde en az
otuz yýl yaþamak, yaþayabilmek gerek. Ancak sonradan öðrendiklerini sorgulayabilrisin, yaþarken deðil. Gitmek mi kalmak mý? Yorum
yapmak gerçekten zor ve erken.

Ucuz Ufuk: Otuz yýl daha öyle mi? Aman Tanrým! Kulaklarým neler duyuyor böyle? Yoksa geriye yirmi yedi yedi mi kaldý? Ne eder toplasak,
elli iki yýl mý biçtin bana? Yani benden iki fazla...

Uyuyan Fatma: Hesaptan hesaba deðiþir tabi. Ben ruhunu kastediyorum. Yoksa et ve kemik ne kadar dayanýr onu bielmem elbette.

Ucuz Ufuk: O ruh kime ait belli deðil. Ödünç hayatýmýn kiracýsý sadece.

Uyuyan Fatma: Belki de. Sen öyle diyorsan itiraz edemem. Acaba et ve kemik gibi yaratýlmýþ mýdýr? Yoksa meçhulden kanatlanýp konmuþ
mudur annenin karnýna? Ne olursa olsun, senin ve daima senin kalacak. Tabi sana benzemek onun da suçu deðil.

Ucuz Ufuk: Öbür dünyada beni temsil edecek iyi niyetli bir peri, ya da gidip ardýnda býrakacak bu deðersizleri. Kim hakkýmý savunacak peki?
Beynime hayat veren irade mi? Yoksa o mu dile gelip konuþacak?

Uyuyan Fatma: Nafile yakýþýklý. Bu ikilem seni bitirir ama hiç kimseyi geri getirir. Ýyisi mi sen de uyu, benim gibi biraz.

Ucuz Ufuk: Ýstesem de uyuyamam ki. O en hafif yaným gelir aklýma, alýr baþýmý giderim uzaklara. Kuþ olur uçarým sonra ve tuhaf bir bakýþla
hayata, belki derim ebediyetle elveda.

Uyuyan Fatma: Bir tek cahiller derman bulurmuþ, bir de aþýklar. Ben taþlarý çok oldu koyalý. Gelene de gidene de eyvallah. Ýki aðaç arasýnda
artýk ne kadarcýk yol varsa. Ölmekte parayla, bir de derman bulanlara. Vah ki vah yolsuzlara!

Ucuz Ufuk: Ben beyazlar içinde kendine fazla güvenerek, sen ise maviden çalýp yeþil gövdeden damlayarak, salýndýk ve mutlu olduk aþktan
kaçarak. Ben çabucak kir tuttum hayallerini kýrarak, sen ise hep masum ve huzurlu kalarak, olduðun yerde bir o yana bir bu yana bakarak.
Önceleri kolaydý ama þimdi zorlanarak.



2) SADECE BÝR GARÝP YOLCU

Esasen Mustafa: Heey, iþleyemediðim günah! Olduðun yerde dur, kaçma benden, henüz utanmýyorum senden.

Ucuz Ufuk: Sende kimsin? Hangi sýfatla iþittiðim bir sessin?

Esasen Mustafa: Ben mi? Ben dostuyum tüm dostlarýn. Öðrenmektir maksadým.

Ucuz Ufuk: Söyle yabancý, merak ettiðin neyin fiyatý? Bilmelisin ki satacak bir þeyim yok sana, ecelinle dolu bir bardaktan baþka.

Esasen Mustafa: Oysa bende düþünmüþtüm ki.. Her þeyin elbet vardýr bir ücreti. Kýzdýrmaktansa seni, anlamak istiyorum paha biçilmez
kalbini.

Ucuz Ufuk: Ben soðuktan böyle titrerken, sende geldiðin yere git erken erken..

Esasen Mustafa: Etim senden sýcak olsa da, yüreðim senin kadar soðuk, inan bana.

Uyuyan Fatma: Yeter, býrak artýk bizimle yürümeyi. Sözcüklerin olamaz hiç bir þeyin ücreti.

Esasen Mustafa: Peki tamam. Kelimeler yetmezse, yazýlý kaðýtlar kalbinizi ölçse. Söyleyin öyleyse dostluðunuz kaç para? Kaldýðým yerden
bakýyorum hayata, sizde karar verin kaç defa? Ben ya da ceza.

Uyuyan Fatma: Madem öyle, sen söyle etinin bedelini eger satýlýksa deðeri.

Esasen Mustafa: Ne kadar basit bir düþünce ve ne de anlamsýz bir heves! Kim bilir belki de bedava. Kesin alýn istediðiniz kaç gramsa, onu
kazanmak en kolay þey nasýl olsa!

Ucuz Ufuk: Söyler misiniz o zaman kaça, ekmek arasý olan, yanýnda bir demet gururla?

Esasen Mustafa: Sen yalnýzlýðýndan nasýl vazgeçiyorsan, bende verebilirim arzu ettiðini ayný koþullarla.

Ucuz Ufuk: Bak iþte o zaman haklý olabilirsin. Kalbinizle aynýysa sözcükleriniz, söyler misiniz nedir ism-i aliniz?

Esasen Mustafa: Esasen düþünmüþtüm bunu ama hatýrlayamýyorum þu anda. Adým yoktu galiba. Tek bildiðim, önümde yollar var yürümem
gereken. Kalbimse bir ok, sürünerek gidiyor hedefine istemeden.

Uyuyan Fatma: Yerin yurdun da mý yok? Yoksa karnýn gibi onlarda mý tok? Nerden geldi yine bu düþünce? Tesir etti þu zavallý kalbime.

Esasen Mustafa: Sizler gibi lamekaným bu dünyada. Sahip olamadýðým asýl þey, memlek, bana çok uzakta. Bu yüzden ait olamayacaðým
hiçbir toprak parçasýna. Ve týkýlýp bu kafatasýna, bende ilerleyeceðim düþüncelerin ardý sýra.

Ucuz Ufuk: Ýlahi bir tuhaflýk var anlatýmýnda. Sanki bana hem çok yakýn hem de çok uzakta. Galiba az önce elimle ittiðim aslen ikinci kiþiliðim.

Uyuyan Fatma: Ben düþmek üzereyim bu kahrolasý aldanýþa. Sana karþý olduðum kadar gaddar duramýyorum karþýsýnda.

Ucuz Ufuk: Yalan söylemek kadar, günahlarýmsa bir alay. Memnunum artýk seni tanýdýðýma her ne kadar dostum olmayacaksan da.

Esasen Mustafa: O halde bundan sonra çok karþýlaþacaðýz manayla. Ne size ne de bana kurtuluþ, bir meçhulde dolanýp duruþ ve önümüz hep
yokuþ. Çýkabilecek misiniz peki? Denizler daðlar aþarak, nice patikalar geçerek bir yerlere çýkacak mýsýnýz?

Ucuz Ufuk: Benim hiçbir yere gitmeye niyetim yok. Tek derdim zaman, o isterse rüzgara karþý olur saman. Ancak o biraz farklý, sözden apayrý,
uzaklaþýp duruyor belki de uyar sana.

Uyuyan Fatma: Kimseye uyacak deðilim. Þimdilik ilk karþýlaþmamýz böyle biter. Zaten yerde hayat hep böyle gider. Kah altýnda suyun kah
da üzerinde bulutun. Görüþürüz yine, belki bambaþka bir siluette.

Esasen Mustafa: Yok olmayacaðýz, merak etmeyin. Yürümesek de, buralardan kaçýp uzaklaþamasak ta yýkýlmýþ þehrin eski yüzünde yine
var olacaðýz. Ve ille de hatýrlayacaðýz bir þeylerimizi. Ýnsan insan oldukça ve yaþadýkça biz hep beraber olacaðýz aslýnda. Çoðalacaðýz
farkýnda olmadan, düþüncelerimizle..hayallerimizle.. Ýþte asýl bundan kaçýþ yok ancak mutlaka bir noktada bulýuþacaðýz. Cesur insanlar
var olmaya devam ettikçe...

Ucuz Ufuk: Peki mecbur muyuz buna? Üç kuruþluk adamlar kral oldu, biz hep ayný yerde. Beþ olsak, on olsak ne fayda? Sonuçta hep bir
kafanýn içinde, ayný fikirde, mahkum ölesiye. Acýmazlar mý bize? Bir hayat nasýl bitiyor diye...

Uyuyan Fatma: Evet, az önce bir yýldýz kaydý belki. Fakat bizden birinin deðildi. Hala bir ihtimalin peþine düþebilecek kadar saplantýlýyýz.
Þükürler olsun bunun için. Demek ki insanýz, hala bir insanin içinde atiyor kalbimiz.

Esasen Mustafa: Umut yazýldýðýndan da uzundur esasen. O kadar ki bazen bir ömür sürebilir bitiþ çizgisine ulaþmak. En son mürekkep
darbesine dokunabilmek için nice sevdalardan geçilir, epey aþina yoldan dönülür. Sonra da yalanmýþ meðer dersin ve hikayen oracýkta
can verir ömrünü teslim ederek. Orada kalýverir yol öylece. Leþinin kaldýrýlmasýný bekler sonra. Çünkü mutlaka biri daha geçecektir ordan.

Uyuyan Fatma: Biz olabilir miyiz? Bir kez düþünün. Neden çýkmayalým ki en tepe noktaya? Fýrsat gelir, biz cesur olalim yeter.

Ucuz Ufuk: Bilmiyorum. Öylesine bilmiyorum ki.. Bileceðim bir iþ deðil zaten. Ben yokum, yok olmaya devam edeceðim zaten. Siz ýþýl
ýþýl bakmaktan vazgeçince bana haber verin. Ne zaman dogru þýkký yuvarlak içine alýrsanýz, o zaman gelirim sizinle. Gerisi boþ.

Uyuyan Fatma: Ýþte yine baþlýyoruz. Hiç unutmayacaksýn belli oldu. Týpký bir dua gibi. Sayýkla ve kalbinde taþýmaya devam et. Ancak bil
ki ben asla gelmeyeceðim seninle.

Ucuz Ufuk: Bir yere gittiðim yok ki. Bende buralardayým ne yazýk ki. Lakin bir gün topraðýný kusacak çiçekler. Ýþte o günü bekliyorum. O gün
benim baharým. Ve sizde siz olmayacaksýnýz o zaman. Benim gibi.

Esasen Mustafa: O halde bilene mani olmayayým. Biraz acýktým þimdi ve haliyle birazda yorgunum. Kestiremeyen olarak gidiyorum þimdi.
Ama mutlaka döneceðim. O vakte kadar...