Birbirini büyütmek; kök salmak derine; gözlerde yürekleri görmek. Nedir iki yüreði bu kadar yakýnlaþtýran ya da tanýdýk kýlan birbirine? Aþk mý, acý mý, amaç mý uðruna adanan?

“Ýster kilometrelerce uzakta olalým,
ister yaný baþýmýzda,
deðiþen bir þey olmayacak biliyorum.
Çünkü sen bensin can, ben de sen.
Gözlerinde görmek yüreðimi
ve gözlerimde okuman yüreðini;
ayný aþka baþ koymak,
ayný yolu tutmak gidilecek ayný yöne.”
misali önce utangaç sözcüklerin dökülmesi, sonra yerini bakýþlara býrakýp, özlemlerin vuslata dokunmak istemesi.


Ellerin kesiþtiði anda, uzaktan birbirlerini göstermeyi býrakmasý. Yangýnýn sarmasý; yakmasý ve eritmesi...

“Varsýn erisin suretimiz ve gönlümüz..
Varsýn hiçleþelim...
Elbet eriyen iki beden
katýlaþýp bir beden olarak
hayata dönecektir.
Elbet eriyen iki ruh
tek bir ruh olup yeniden doðacaktýr.”

Öyle güzel bir duygu ki ayný aþka baþ koymak. Tüm yorgunluklara raðmen oturup beklemek; iþ dönüþü aþkla bakýþýp sarýlmak birbirine; ve sofrada aþa aþk ekip, çaya aþk katýp ruhlarý doyurmak...

Ýþte, hayatýn anlamý bu olmalý. Hedefi belki de... Çünkü bir beden, bir ruh olduðumuzu düþünürken kök salýyoruz. Çünkü hiçleþtiðimizi sanýrken, çoðalýyoruz. Çünkü acýlar o zaman paylaþýlýp azalýyor; hüzünler o zaman okþanýp teselli ediliyor.

Tüm mesele bu: Ayný aþka baþ koymak...