Yalnýzlýðýmýn en kalabalýk yaný, uykularda mýsýn yine? Uyan artýk bu aymaz uykudan kayýp gidiyorum avuçlarýnýn arasýndan. Neredesin?

     Gecenin yaðmur giyinmiþ silueti sýrdaþ oldu yine. Kaçýncý gece bu bilmiyorum karanlýklara sýðýndýðým? Yalnýzlýk ne yüzsüz bir gözlemci. Sinsi sýrýtýþýyla kapladý gecemi. Kapýsýz, penceresiz bir odada çýrýlçýplak ve savunmasýz býraktý beni.

Bir kucak olsun da diyorum; ister dikenle ister gülle donanmýþ olsun. Hiç umursamýyorum. Yeter ki göz yaþlarýmla yýkayabileceðim bir omuz olsun sýðýndýðým. Yeter ki kelimelerin hýçkýrýklarýna bir yol bulayým. Eðri büðrü, doðru yanlýþ umurumda bile deðil. Ruha sahip bir can olsun yanýmda, sýyýrayým tüm korkularýmý üzerimden. Sadece bedenden deðil duygulardan da ibaret bir kadýn olarak, ben olarak kalayým önünde. Bak geceye esirim yine. Sen bir adým ötede, sen bir kelimeyle gelebileceðin mesafede, hatta belki bedenin bedenimde… Ama acýlarýmý, korkularýmý kucaklayacak ruhun nerede? Binlerce çiçeði yeþertmeye çalýþtým senin adýný verip her birine. Boynunu büken her yapraðýn adýndan yeni bir tane yeþerttim çiçek bahçesine dönen bir ömürde. Susuz kalmasýnlar diye göz yaþlarýmla suladým, sese hasret olmasýnlar diye gecelerce baþlarýnda masallar anlattým. Olmadý, beceremedim. Her diktiðim çiçekte ben yeniden yenildim. Her ayaða kalktýðýmda tökezleyip topraða geri döndüm. Her atmaya çalýþtýðým adýmda, birbirine dolandý ayaklarým. Ne çiçeklerim ait oldu bana, ne ben onlara. Bu iþin altýndan kalkamadým.

     Çok mu aðýr geldi sýrtýndaki yük hadi söyle! Bu kadar zor muydu paylaþabilmek kelimesini hayata geçirebilmek elinden geldiðince. Yalnýzlýðýn binlerce farklý boyutu olabileceðini öðrettin sen bana. An geldi, parmaklarýnýn ucunun bir temasý uðruna dünyayý yýkmaya hazýr bir kadýn oldum, an geldi elin elimdeyken kimsesizliðimin en dibine vurdum. Dilimdeki kelimelerin sýðýndýðý küçücük seslere kandýn da sen, gözlerimdeki kördüðümleri hiç anlamadýn. Hep yanýmda olacaðýn günlerin hayalini kurarken ben, yanýnda olmanýn dünyanýn öbür ucunda olmandan farklý olmadýðýný anladýðým anda, hayallerimin en olmadýk yerinden vuruldum. Gerçek yalnýzlýðý öðrettin bana. Kalabalýklarýn içindeki sessiz çýðlýklarýmýn haykýranýnýn da duyanýnýn da yalnýzca ben olduðumu öðrendim hayretle.

     Gün geldi yalpalaya yalpalaya sýðýndým ilk bulduðum sese. Bir sesti çünkü limanlarým. Sadece bir ses. Tiz çýðlýklarla savruldum dalgalarýn eþliðinde. Duyduðum umut içeren her sesi susuzluðumdan kurtulmak istermiþcesine kana kana içtim bakmadan bulanýk mý pis mi diye. Sarýlmaya çalýþtýðým her ses birbirine benzer týnýlara sahip oldu zaman içerisinde. Farklý sesler benzer seslere dönüþtü önce. Sonra da benzer sesler ayný tona dönüþtü acýmasýz bir monotonluk içinde. Peþine takýlýp gittiðim sesin ufacýk bir izi bile kalmadý. Kayýp seslerin peþinde, kayýp bir ruh silueti gördüðüm bugün. Tüm harfler sýmsýký sarýlmýþ göðsüme, yitik umutlarýnýn peþinde sürüklenip gidiyor. Sessizce, sensizce…