Suskun yürekler mýsralara bakýyordu
Her ikisi de kendilerini orda buluyordu
Mana satýrlarýn hecesinde kelimesinde
Aþký kucaklýyordu, sevdayý sunuyordu

Okurken yutkunmak olaðan olmuþtu
Yürekten sýzan heceler þaha kalkýyordu
Dil durmuyor, yürek aþka filizleniyordu
Gizemler ayyuka çýkýp sevda sunuyordu

Gizemin seyri halini terennüm ederken
Merakýn hýrçýn dalgalarý acýnýn eþiðinde
Gel git yaparken korkunun çeperlerinde
Telaþýn katresi acýnýn rengini sunuyordu

Müptela olmuþ gönüllerin meþk serinliði
Hazanýn hüznünü yeniden yeþertiyordu
Yýpranan yürekler dirense de akýyordu
Aþkýn, filizlenen düþ pýnarý serinliðinde

O kadar itinalý olsalar da her iki gönül
Çaresizliðin bir umut olarak yaþandýðýný
Pekâlâ, fark ediyorlar, sýzýntý dinmiyordu
Çaktýrmadan nakþedenleri ezberliyorlardý

Bazý gece sessizliðinde kalemi býraktýlar
Geleceðe nazarý kalbin hazanýyla baktýlar
Düþen yapraklarý, kanatsýz kuþlarý görünce
Haþyete kapýldýlar, çöl fýrtýnasýný yaþadýlar

Ta ki hazanla birlikte savrulan mýsralarýn
Bir baþka yürekte can bulacaðý umuduyla
Yüreklerini susturdular çölün sýcaklýðýnda
Aþkýn bir rahmet tecellisi olduðu inancýyla