Küçük Kiraz Aðacý

Eylül ayýnýn son günleriydi. Havalar gittikçe soðuyordu. Neredeyse kýþ yaklaþmýþtý. Bir evin arka bahçesinde bir kiraz aðacý acý çekmekteydi. Nedense dallarýna geçen sene bir hastalýk musallat olmuþtu ve ölüyordu. Biliyordu, bir dahaki baharý göremeyecekti. Kendinden tam on yaþ küçük üç yaþýnda bir kiraz fidaný vardý hemen ilerisinde. Bu fidan neredeyse kendisi kadar büyüktü.

Kiraz aðacý hayatýn anlamýnýn ne olduðunu düþünüyordu. Artýk yaþamýnýn son demlerinde olduðunu biliyordu. Çok þey görmüþ geçirmiþti. Bir zamanlar neler yaþadýðýný küçük fidana anlatmalýydý. O da kendisi gibi acýlar çekmesin istiyordu.

“Küçük fidan, dallarýmdaki bu karalýklar bana acý veriyor, ancak senin gibi diðer aðaçlar gibi büyüyememek bana daha çok acý veriyor. Dallarýmda salkým salkým kirazlarý; cývýl cývýl kuþlarýn konduðunu görmeyi ne çok isterdim. Ben hep bu hayallerle yaþadým. Artýk hayallerime kavuþamayacaðýmý biliyorum.”

“Üzülmemelisin. Hasta dallarýný keserler, yine iyileþirsin. Sen de benim gibi küçük bir fidansýn. Ýleride hayallerin gerçekleþecek. Hep buna inan.”

“Benim böyle küçük olduðuma bakma. Ben tam on üç bahar gördüm. Diðer aðaçlar gibi geliþip meyve veremedim, kuþlar dallarýmda yuva yapýp cývýldaþmadý.”

“Bana, neden böyle küçük kaldýðýný anlatýrsan sevinirim.”

“Elbette, anlatýrým.”

“Ben sana hayatýmý ta baþýndan anlatayým. Sen de baþka aðaçlara, kuþlara ya da kelebeklere anlatýrsýn.”

“Tamam, dinliyorum”

“Ben gözlerimi bir ilkbahar sabahý açtým. O zamanlar þu andaki yerimde deðildim. Þu duvarýn dibindeki nanelerin içindeydim. Ýki üç yapraðým vardý ancak. Benim bulunduðum yerde ise çok büyük bir kiraz aðacý vardý. O aðaç bana günaydýn ‘küçük kiraz’ dediðinde ilk önce ne dediðini anlayamamýþtým. Ben kendimi nanelerin içinde onlara benzer bir ot sanmýþtým. Çünkü onlar gibi kokmuyordum. O kocaman kiraz aðacýna baktým. Üzerinde yüzlerce belki de binlerce çiçek vardý. Çiçeklere konan arýlarýn výzýltýsý benim oraya kadar geliyordu.

Bu aðacý çok sevmiþtim, ona imreniyordum. Ben küçücüktüm. Onun gibi olmak için çok zaman geçeceðini bilemiyordum. Büyük kiraz aðacý bana her zaman þöyle derdi. ‘Sabret et. Bir gün benim gibi olacaksýn. Dallarýndan kýpkýrmýzý meyveler sarkacak. Kuþlar yuva yapýp dallarýnda cývýldayacak.”

Beni o evde oturan gözleri gökyüzü rengindeki kýz keþfetti. Bahçedeki bitkileri sularken bana daha çok verdiðinin farkýndaydým. Köklerim biraz daha derinlere gitti, boyum biraz daha büyüdü. Köklerimin sert taþlara deðdiðini hissediyordum. Bana gerekli gýdayý bulamýyordum topraktan. Az bir toprakla yetinmek zorundaydým, onu da nanelerle paylaþýyordum.

Birkaç sene böyle geçti, ben ancak o mavi gözlü kýzýn boyuna eriþebildim. Beni sularken, gözlerinin içinin güldüðünü görebiliyordum. O da benim büyümemi istiyordu, bunu biliyordum. Biraz ötemdeki kiraz aðacý gibi olacaðým günleri görmek istiyordu o da. Bunu anlayabiliyordum.

Ben yerimde büyümek için kývranýp, büyük yaþlý kiraz aðacýyla konuþarak zamanýmý geçiriyordum. Birkaç yýl böyle geçti. Bir gün büyük gürültüyle uyandým. Evin sahibi adam yaþlý aðacý kesiyordu. Yaþlý kiraz acý içerisinde kývranýyordu, sesini ise diðer aðaçlar ve ben duyabiliyorduk ancak. Birkaç gün içinde adam, kestiði aðacýn dallarýný tek tek odun yaptý. Kýþýn yakmak için odunlarý bodrum katýna götürdü. Bu adam beni de kesecektir. Ben sobada yanamayacak kadar küçüðüm. Olsa olsa benden bir kürek sapý olur. Bak dallarým nasýl da sýzlýyor. Bu hastalýk bana çok acý veriyor.”

“Bence sen yaþayacaksýn. Seneye birlikte çiçek açýp meyve vereceðiz.”

“Neyse. Sana hikayemin devamýný da anlatayým. Ertesi ilkbahar beni buraya diktiler. Yerimi çok sevdim. Hemen kollanýp budaklandým. Bu beni sevindirdiyse de can yoldaþýmý özlüyordum. Mavi gözlü kýzýn beni sulayýp, bana þarkýlar söylemesiyle avunuyordum artýk. Bana “Bir gün büyüyüp kocaman bir aðaç olacaksýn,” diyordu. Birkaç ay sonra bir kamyon geldi evin önüne. Evin eþyalarýný alýp götürdü. O günden sonra mavi gözlü kýzý göremez oldum. Bütün sevdiklerimi yitirince yaþam zehir oldu bana. Üç bahardýr görmüyorum, beni bu kadar çok seven kýzý. Beni sevseydi, ziyaretime gelirdi. Demek ki gerçekten sevmiyormuþ. Bu beni daha çok kahrediyor. Sahi, sen onu hiç görüp tanýmadýn. Seni çok sonralarý diktiler buraya.”

Kiraz aðacý artýk konuþamýyordu. Bir süre rüzgarýn sesini dinlediler. Bir otomobilin gürültüsünü duydular. Artýk o evde oturmayan ev sahibi gelmiþti. Bahçeye girdiðinde kiraz aðacýnýn kurumuþ dallarýný gördü. Bodrumda bulunan bir beli getirip onu yerinden söktü. Kendi kendine þöyle diyordu:

“ Bundan iyi bel sapý olur.”