Serçeler Sevilmez mi?

Aslý, henüz beþ yaþýndaydý. Cývýl bir kýzdý; hiç yerinde duramazdý. Ablasý okula gitmiþti. Annesi de apartmanýn yakýnýndaki markete gidecekti. “ Aslý, ablanla sana kek yapmak istiyorum. Evde un ve þeker kalmamýþ. Hemen gidip geleceðim.Ben gelinceye kadar sende boyama kitabýndaki resimleri boya; sakýn kimseye kapýyý açma,” demiþti.

Aslý evde ilk defa yalnýz kalýyordu. Annesi kapýyý kapattýktan sonra küçük kýz hemen çocuk odasýna koþtu. Pencereden annesinin gidiþini izlemek istedi. Annesi kapýdan çýkmýþ gidiyordu. Yüreðinin çýrpýnýþýný duydu. Gözlerinin pýnarlarýnda iki damla göz yaþý süzülüyordu. Tam o anda bir serçe gelip pencerenin önündeki aðacýn dalýna tünedi, bunun ardýndan da pencerenin eþiðine kondu.

“Aaa, kuþ kondu penceremin önüne. Serçe kuþum sakýn kaçma e mi. Ben senin resmini yapacaðým.” Küçük kýzýn yeþil gözlerinin içi gülüyordu. Ýçi kýpýr kýpýr olmuþtu. Odasýnýn penceresinin eþiðine kendisi gibi yerinde duramayan bir serçe konmuþtu. Onu seyretmek için hiç kýpýrdamadan duruyordu. Kuþ, uçup giderken yeþil gözler hüzünlendi. Dudaklarýný büzüþtürdü küçük kýz. Serçe gibi zýplaya zýplaya odasýnda dolaþmaya baþlamýþtý. Pencerenin tam karþýsýndaki ranzanýn önünde durdu. Eðilip ranzanýn altýndan pembe bir okul çantasý çýkardý. Daha önce ablasýna ait olduðu için biraz yýpranmýþtý. Ýçinden annesinin ona aldýðý pastel boyalar ile boyama kitabýný çýkardý. Yerdeki halýnýn üzerine uzandý. Kitabýn sayfalarýný çevirmeye baþladý.

“Burada hiç kuþ resmi yok,” dedi küçük kýz. Sevinci kursaðýnda kalmýþtý. Ayaða kalktý. Ablasýnýn çalýþma masasý oda kapýsýnýn tam karþýsýndaydý. Pencerenin sað tarafýnda kalýyordu. Bu masanýn üzerinde ablasýnýn okula götürmediði defterler ve kitaplar vardý. Aslý, resim defterini defterlerin en altýndan alýp çýkardý. Defteri halýnýn üzerine boyama kitabýnýn yanýna koydu.Tekrar yere uzandý. Pastel boyalarý ile bir kuþ resmi yapacaktý. Önce kýrmýzýyý aldý eline. “Kuþ kýrmýzý deðil,” dedi kendi kendine. Sonra turuncuyu aldý eline. Bununla bir þeyler boyamaya baþladý. Çizdikleri hiç kuþa benzememiþti. Diðer sayfayý çevirdi. Bu sefer iki renk kullandý: Siyah ve turuncu. Önce boyama kitabýndaki resimler gibi siyahla bir kuþ çizmeye çalýþtý. Yuvarlak çizdi. Sonra bitiþiðine biraz daha büyük bir yuvarlak. Büyük yuvarlaðýn altýna iki çizgi çizdi. Küçük yuvarlaða da bir nokta koydu. Resmi beðenmiþti. Turuncu ile boyadý. Sonra ellerini çýrptý. Tam bu sýrada evin dýþ kapýsýnýn açýldýðýný duydu. Annesi gelmiþ olmalýydý. Kalktý annesinin yanýna koþtu. Elinde de ablasýnýn resim defteri vardý.

Anne, marketten aldýðý malzemeleri mutfakta buz dolabýna yerleþtiriyordu. Aslý bu sýrada annesinin iþinin bitmesini sabýrsýzlýkla bekliyordu. Ýþi bittikten sonra resim defterini annesine uzattý ve çizip boyadýðý resmi gösterdi. Kadýn önce gülümser gibi olduysa da sinirlendi ve sesini yükseltti:

“Aslý, bu ne? Ben sana ablanýn malzemelerini kullanma demiyor muyum. Kaç kere daha uyaracaðým. Ablanýn eþyalarýna dokunduðunu bir daha görmeyeceðim. Bu resmi de yýrtýyorum.”

Annesi sayfayý güzelce yýrtýp çýkardý. Resmi buruþturup çöpe attý. Bir önceki sayfayý görmemiþti annesi. Sonra gidip yerine koydu. Aslý da arkasýndan gitmiþti. Tam bu sýrada yerdeki boyama kitabýný ve boyalarý fark etti. Ancak iþ iþten geçmiþti. Kadýn fark etmeden pastel yere konulmuþ olan pastel boyaya basmýþtý. Halý kirlendiði için iyice sinirlenerek baðýrmaya baþladý:

“Bir daha bu boyalarý da kullanmayacaksýn, sana resim yapmayý ve boyamayý yasaklýyorum. Öðle yemeðini de yemeyeceksin. Sana ceza veriyorum.”

Aslý: “Özür dilerim, anneciðim,” diyebildi sadece. Kelimeler boðazýnda düðümleniyordu.

Aslý, tam bu sýrada odanýn bir köþesindeydi. Aðlamak istiyordu ama aðlayamýyordu. Hatasýný biliyordu. Ablasýnýn resim defterini kullanmaktý. Baþka yere resim çizilmezdi, bunu da biliyordu. Baþka bir yer bulamamýþtý resim yapmak için. Beyaz bir kaðýdý yoktu. Yoktu iþte. Yataðýnýn içine girdi. Kývrýldý. Yorganý baþýndan aþaðý çekti. Aðlamaya baþladý. Ýçini çekerken gözlerinden yaþlar boþanýyordu. Bu sýrada da anne halýyý temizlemekle meþguldü. Ha bire küçük kýzýna söylenip duruyordu. Aslý’nýn annesi kýzýyla hiç ilgilenmedi. Þu anda kirlenen halý kýzýndan daha önemliydi.

Öðleyin ablasý geldi eve. Aslý yatakta uyuya kalmýþtý. Öðle yemeðini yememe cezasý yüzünden uyumayý seçmiþti. Abla yemekten sonra ödevlerini yapmak için odasýna gitti. Önce bitmemiþ olan resmini tamamlamak istemiþti. Resim defterini açtý. En sonda Aslý’nýn ilk yaptýðý resim duruyordu. Hemen küçük kardeþini uyandýrýp resim defterini gösterdi. “ Benim defterimi neden karaladýn?” diye haykýrdý. Küçük kýz özür diledi ve sustu. Tekrar yataðýnýn içine girdi ve akþama kadar hiç çýkmadý.

Akþam babasý geldiði zaman ondan da özür diledi, Aslý. Sessizce akþam yemeðini yedi. Sonra ranzanýn alt bölümünde bulunan yataðýna gidip yattý. Bu sefer uyuyamýyordu. Gündüz çok uyumuþtu, uykusu kalmamýþtý. Sabahki serçe geldi gözünün önüne. “ Keþke hiç kuþ gelmeseydi. Resmini çizmeseydim. Artýk serçeleri sevmiyorum. Resim de çizmeyeceðim.”

O günden sonra Aslý serçeleri görünce aldýrýþ etmemiþ, hiç resim boyamamýþ ve çizmemiþ; hatta beyninin sað bölümünü ilgilendiren hiçbir þeyi yapmamýþ ya da yapamamýþ. Yeni bir düþünce de üretmemiþ. Hep baþkalarýnýn fikirlerinin etkisinde kalmýþ. Baþkalarý onu yönlendirmiþ ve yönetmiþ.

Yazan: Tülin Göncü
10 Ocak 2007