Ay dolanýr dolanýr yosun yeþilinde gözlerimin ne geceler vurulur. Bir ceylan belki suya inmez ama suda kederli gözleri þavkýr, ruhu iner, iki kere ýssýzlýk olur birincisinde bir çocuk büyümeden ölür, ikincisinde beþiði sallanýr hayatýn. El ayak düþer, gözleri kalýr yalnýzca. Okunan da esarettir direnen de. Dudaklarda mor üzüm tadý, gözlerde bir ceylan lekesi, sýrtýnda abasý…kol gezer ihanet, yürek yanar, hercai bir menekþe olur, dudaklarda sebebsiz bir ýslýk, sahibini arayan yürek…

Zamanýn kýyýsýnda durmuþum önümde, yorgun ve aç bir akbabanýn gözleri gibi koskoca þehir, arsýz ve umarsýz bir yosmanýn adýmlarý gibi zaman. Hiçbir vasfý, rengi, sesi ve gayesi kalmamýþ insanlar, yorulmusum.

” Gecem saçlarý aðarmýþ bir mavi kuþ”

Geliyor mu gece ne? o yavru tavþan ürkekliðinde, þu pencereme deðip geçen rüzgar bilmem hangi kederleri maviledi, bilmem hangi yolcuðu getirdi topuklarý çatlamýþ ayaklarýmýza, bilmem hangi meydanlardan hangi hain ve hakir ezgileri getirdi daralan yüreðime? Bir göz deðidi bin göz deðmiþ gibi düþlerime. Bilmem hangi sokaklarda, hangi tenhalarda hangi gözler sicim sicim yaþlar akýttý? Aðladý aðladý, aðlattý.

“Gündüzüm anýlarý yitik bir yeþil rüzgâr ”

El verir mi rüzgâr, gözlerimde bir yabancý, ellerimde gurbet. mevsim bahar oysa bu yapraklarýn düþmesi neye alamet?. Ellerimin üþümesi, insanlarýn sürü sürü üzerime yürümesi, yüzlerine kondurduðu tebessümlerin bir kabus gibi gözlerime düþmesi neye alamet? Tüm bedenimi istila eden bu iðreti sevinç neye alamet, gözlerime çökmüþ bu hüzün neye? Bir tebessümü bile esirgeyip nasýrlý ve nasipsiz yüreklere yelken açýp mesud ve bahtiyar yürümek neye alamet?

Þimdi hayat saðýr, sesini yitirecek diye korkuyorum sokaklarýn, baðýr baðýr baðýr! Uykusuzluk, kaybolmuþluk, huzursuzluk….