I

     Sana ulaþamýyorum. Ellerim boþ dönüyor bana. Zihnimde, bulanýk gözlerin sürekli yer deðiþtiriyor. Bir bakýyorum sen olmuþsun. Sonra, aniden yok oluyor; bir baþka göz, bir baþka bakýþ saplanýp kalýyor zihnime. “Çýk aklýmdan!” Diyemiyorum. Vazgeçemiyorum. Bunun için mi sana olan hasretim, her geçen gün daha fazla sarýyor beni? Bilmiyorum. Sonra; “Seni seviyorum!” demek geliyor içimden. Dolu dizgin bir gecenin sabahýnda teninin sýcaklýðýyla uyanýp sana sarýlmak istiyorum.

     Tüm vücudumu saran bir ürpertiyle uyanýp tekrar gözlerimi kapadým. Rüyamda konuþanýn ben mi yoksa sen mi olduðunu düþündüm bir süre. Yataðýmdan kalkýp; bu soðuk günün kucaðýna kendimi atmak için acele etmedim. Nasýlsa beni çekip içine alacaktý. Sonra kendimi unutacak kadar yoracaktý beni. Belki de sen olmayacaktýn. Bu nedenle isteksizce kalktým.

                              II

     Bu insanlar bana neden tuhaf tuhaf bakýyorlar böyle? Sokaðýn ortasýnda bu düþünceyle yürümeye devam ettim. Daha önce üzerimi kontrol ettiðim için; garip olanýn belki sokaðýn ortasýnda yürüyüþümün olduðunu düþündüm. Kenara geçip yüzüme bakmaya devam eden insanlarýn arasýnda yürümeye devam ettim. Artýk onlara aldýrmamayý karar verdim. Hatta birinin gözlerinin içine o kadar ýsrarla baktým ki; adam hemen baþýný önüne eðdi. Sonra, yanýmdan süzülüp diðer kalabalýðýn içine daldý. O anda aklýma sen geldin. Yüzümde belli belirsiz bir tebessüm belirdi. Çünkü bunlarý sana söyledikten sonra, senin bana bakýþýný ve söyleyebileceðin sözleri düþünmüþtüm.

     Neden sonra, rüyamdaki hâlâ kimin söylediðini hatýrlayamadýðým sözler geldi aklýma. Kendi sesimi yabancýlayarak mýrýldandým. “Ellerim boþ dönüyor bana.” Bu sözleri sen söylemiþ olabilir misin bana? Tarzý seninkine benziyor. Ne önemi var ki; dedim sonra. Sonra, kapýyý iterek açýnýz yazýsýný her gün olduðu gibi okuyarak; içeri girdim. Maðazadaki sýkýcý sessizliði daha da arttýran müzik yüzümü buruþturdu.

                              III

     Elbise kokusunu içime çekerek kasada oturan Sevil´e “Günaydýn.” Dedim. O da bana “Günaydýn yakýþýklý.” Dedi. Teþekkür etmek için ellerimi göðsüm üzerinde tutup onu tekrar selamladým. Yerime geçip tezgah üzerinde daðýnýk duran bir kazaðý katlayarak; Sevil´e “Bu gün erkencisin.” Dedim kazaðý göstererek.“Tabi oðlum. Sen yatak keyfi yaparken ben iki kazak sattým bile.” Dedi

     Bu kýz ne zaman oturaklý bir hanýmefendi gibi konuþmayý becerecek diye merak ettim. Bu düþünce beni güldürdü gerçekten. Sonra sesli güldüðümü fark eden Sevil, bana anlaþýlmaz bir imrenme ile baktý; tekrar iþine döndü.

     Sabahýn ilk saatleri kadar sýkýcý zamanlar yoktur bu maðaza için. Temizlik ve önceki günden kalan artýklarý toparlama iþini ne kadar aðýrdan alsam da ilk müþteri gelene kadar sýkýlacak çok zamaným oluyor. Senin verdiðin romaný gene getirmeyi unuttum. Henüz 30 sayfa bile okumadan o da okunmayan diðer kitaplar arasýndaki yerini alacak bu gidiþle. Aslýnda en çok da elimde kitapla tezgahýn arkasýndaki küçük taburemde kendi kendimi hayal etmekten çekindiðimden olacak, kitabý almadým yanýma. Çünkü daha önce Sevil´e çok gülmüþtüm. Ona; “Bu kitabý okumakla kasiyerlikten satýþ þefliðine terfi edemezsin!” dediðimi hatýrlýyorum. O zaman “Ne anlarsýn sen moloz!” diye bakýnca bana çok kýzdýðýný anlamýþtým. Hayýr! Þimdi elime kitabý alýp Sevil´in intikamýný zevkle almasýna müsaade edemem.

     Ýþti ilk müþteri geldi bile. Zaman geçirme oyununu býrakýp iþime bakmalýyým artýk. Evet. Bu bir oyun. En azýndan beni böyle derin düþüncelere dalmýþ görenlerde, aðýrbaþlý bir insan olduðum izlenimi uyandýran bir oyun.

                              IV

     Kendimden ummadýðým bir çabuklukla, dýþarý atmayý baþarmýþken kendimi; herhangi bir yere gitmek için de acele etmiyordum. Sadece her akþam yürüdüðüm yollardan geçmenin býkkýnlýðýný taþýyordum yanýmda. Ayrýca bu akþam seni göremeyecek olmam sýkýntýmýn artmasýna sebep oluyordu. Sana anlatacak öyle þeyler biriktirmiþtim ki; yarýný beklemek çok zor olacak diye düþünüyordum. O anda sana rastlayacaðýmý düþünmemiþtim. Baþýmý öne eðmiþ yürürken her zaman baþkalarýnýn beni önce fark ettikleri gibi sen de önce davranýþ ve beni fark etmiþtin. Dudaðýma yayýlan büyük memnuniyet seni de güldürmüþtü. Beraber yürüyüþümüz esnasýnda durmadan konuþmuþtum ve seni beni sonuna kadar sabýrla dinlemiþtin. “Seni çok özlemiþtim. Biliyor musun seni çok seviyorum.” Dediðimde yüzündeki gölgeyi sezmiþtim. Konuyu deðiþtirmedeki ustalýðýmý biliyorsun. Bir þekilde senin de heyecanla konuþmaya baþladýðýn; þaka yapýp güldüðün bir mevzuda konuþmaya baþlamýþtýk. Senin akþam için oldukça yoðun olduðunu bildiðim için bu kadarcýk görüþmeyi kâr sayýp ayrýlmýþtým seninle. O anda kendimi daha iyi hissetmeye baþlamýþtým. Hatta akþam dýþarý çýkýp gezmeyi bile düþünmeye baþlamýþtým.

     Akþam, bana seni hatýrlatmaya devam ediyor. Kurtulamýyorum bu düþünceden. Senden ayrýlmak mümkün deðil gibi görünüyor. Artýk dayanamayýp seni arayana kadar böyle düþünüyordum. Yani bana çok iþinin olduðunu ve akþam dýþarý çýkamayacaðýný söyleyene kadar. O an içimde sana söyleyecek öle þeyler vardý ki; bir an durup soluk alýnca dudaklarýmýn ucuna kadar gelen kelimeleri sana söylemekten vazgeçtim. Telefon kulübesinde sýra bekleyen öðrencilerin yüzüne tuhafça bakýp ayrýldým oradan.

     Ellerimi pantolonumun ceplerine sokmuþ uzun bir süre yürümüþtüm yollarda. Bir kaldýrýmý bitirip, diðerine baþladýðým zaman seninle olan günlerimden bir yenisini hatýrlamaya devam ediyordum. Hatýralar sona erince þehrin uzak bir köþesinde olduðumu fark etmiþ ve geri dönmüþtüm.

                         V

     Evde televizyonun karþýsýndayým ve seni düþünerek bir film daha izlemeye çalýþýyordum. “Hayýr! Bu böyle olmayacak.” Diye düþünüp yataða uzandýðýmda bile bu düþünceleri savuþturamamýþtým kafamdan. Bir süre karanlýkta oturup uykumun gelmesini beklemiþ; uykumun iyice kaçmasýna tanýklýk etmiþtim. Bir daha “Hayýr! Bu böyle olmayacak.” Diye mýrýldanmýþtým. Bunun gibi yüzlerce cümle daha mýrýldanmýþtým sabahýn ilk saatlerine kadar. Çoðunda seni sevdiðimden ve sana olan ihtiyacýmdan bahsetmiþtim. En sonunda yüzümü yýkarken artýk buna dayanamayacaðýmý düþünmüþtüm. Evet seninle beraber olamadýðým bir hafta daha geçmiþti. Yeni gün, haftanýn sonunda ve uykusuz, yorucu bir günün de baþlangýcýnda aydýnlanýyordu. Bense isteksizce giyiniyordum.
     Koca bir hafta sonu daha geçmiþti. Seni ne görebilmiþ; ne de senden haber alabilmiþtim. Deliye döndüðüm günlerdi onlar. Ne yiyip içtiðimi bilmiyor; sürekli birilerine kýzýp baðýrýyordum. Aslýnda en çok da sana baðýrýyordum. Neden yoktun? Neden hiçbir þeyden haberim yoktu? Kaç defa anneni aradýysam zavallý kadýn “Yavrucak çok çalýþýyor. Ýki haftadýr ne geliyor; ne de arýyor. Eskiden hafta sonlarý gelirdi. Hiç olmazsa arardý. Þimdilerde çok iþi var herhalde.” Deyip daha birçok þikayetini de ardý ardýna sýralamýþtý. En son aramamda da kadýncaðýz “Yoksa kýzýma bir þey oldu da benden mi gizliyorsunuz?” diye telaþa düþmüþ ve onu yatýþtýrana kadar bir sürü yalan söylemek zorunda kalmýþtým.

                         VI

     Ve iþte þimdi. Þu anda oturmuþ senden bir haber çýkmasýný bekliyorum.Umutsuzluðumu arttýran, karakoldaki memurlarýn bu tür olaylarý kanýksamýþ halleri. Bana oturmam için bir sandalye gösteren memur, az sonra elinde bir tomar kaðýt ve dosya ile içeri girdi ve bu tür vakalarla sýkça karþýlaþtýklarýný ve bu yüzden kaybolan kiþi hakkýndaki tüm ayrýntýlarýn kendileri için ne denli önemli olduðundan bahsetti. O, konuþmaya devam ederken; seni son görüþümdeki halini hatýrlamaya çalýþtým. Ama sadece sana “Seni seviyorum.” Dedikten sonraki birden deðiþen gözleri uzaklara kayan ve o zamana kadar hiç görmediðim kadar üzgün olan yüzünden baþka bir þey hatýrlayamadým.