Yaþam üzerine denemeler - 1

Jun,19/07



Yýllar önceydi, genç bir üniversite öðrencisiyken ben, yolda bir Amerikalý anne ve çocuk yürüyordu önümde.
Annenin kucaðýnda büyük bir alýþveriþ çantasý.
3 yaþlarýndaki güzelim kýz çocuðu yere düþüverdi birden. Elbette kaldýrmak için atýldým ben!..
Gülümseyerek dedi ki anne "no..."
Hayýr dedi, lütfen kaldýrmayýn, kendisi kalkmayý öðrenmek zorunda!...

Kalktý gerçekten de çocuk, elleriyle pantolonunun dizlerini temizledi.
Ne mýzýkladý. Ne aðladý... Ne de gözleri annesinin gözlerini aradý... Elini de uzatmadý annesine, tutsun diye... Devam etti yoluna, bir önceki edasýyla...

O gün anlamýþtým, neden çok mýzýklanýr bizim çocuklarýmýz! Ve, neden annelerimiz mýzmýzlanýr çocuklarýna...

Niçin çekiþtirip dururuz çocuklarýmýzý eteklerimiz altýna... Ve neden kýskanýrýz çocuklarýmýzý sevgililerinden...

Kendi güvensizliðimiz midir, izin vermememiz çocuklarýmýza, gerektiðinde elleri sobaya deðsin ve kendileri öðrensinler sobanýn sýcak olduðunu?

Kendi kiþiliksizliklerimiz midir, doðurduðumuz çocuðun kendine ait farklý bir kiþiliði, ruhu olduðunu kabullenemeyiþlik?

Mutsuzluðumuz mudur, dünyamýzý yalnýzca onlarýn üstüne kurmak?

Ve... Kendini unutmak?

Kendinle kalamayýþlýk mýdýr, bir türlü yetiþkin bir birey olduðunu kabul edememek...
Ve... Her hakký kendinde bulmak? Onlarýn yaþamýnýn her anýnda yer edinmeye çalýþmak...

Ýki arada bir derede kalan yetiþkin insanlar ve sürekli mutsuz gelinler, damatlar, kaynanalar...

Boþanan eþler...
Boþanmýþ ailelerin bölünmüþ çocuklarý...

Bir türlü büyüyememiþ kiþilikler...

Düþseydik ve kalksaydýk, medet ummadan kimseden, aðlamadan, daha bir dik mi dururduk acaba yaþamda?