Önünden geçmeden yalnýzlýðýn, kimsesizliðin o kýzýl saçlarýna deðmeden anlayamýyor insan deðiþmeye baþlamanýn zamanýnýn geldiðini... Bencilliðin öylesine sarýp sarmalýyor ki seni, adýna aþk dediðin tüm yaþam kesitlerinde sadece kendinle kesiþebiliyorsun. Ne bir gün ýþýðý coþkusu, ne baþka bir yüreðin seninkine karýþmýþ kokusu, ne de göz gözeyken çekiþtirilen ruhlar yeterince derinden iþleyemiyor içine. O yüzden hep bir yarým býrakýlmýþlýk hissi gölgen olup seriliyor ayaklarýnýn altýna (her fýrsatta)



Bugün ve yarýnýmýn aydýnlýk yüzü... Sana sesleniyorum, tüm çýplaklýðýmla... Anladým; neden kendimi tümleyemediðimi. Ruhumun keskinleþen bencilliði, ellerimin deðdiði her yere bulaþýrken nasýl yapabilirdim? Nasýl býrakabilirdim baþka bir ruha kendimi? Ve sen geldin geleli, bir baþka yere taþýdým tüm benliðimi. Baktýðým pencereden hayat bambaþka görünüyor þimdi. Kapýmýn önünde, yalnýz ve aðlamaklý bencilliðim; halen o eski acýlarla kandýrmaya çalýþýyor beni. Korkularýmý salýyor kapýnýn altýndan. Ama penceremi açýyorum. Ýçeriye dolan o tanýdýk kokun, alýp götürüyor siyaha çalan tüm renkleri...
Her mevsim, bahar gibi doluyorsun göz kapaklarýmdan içeri....



O uçarý, çocuksu ruh.... El deðmemiþ bir mucizeyi gölgeleyen, hüzün serpiþtiren gözlerin... Ellerinde umutla büyüyen düþler... Tümü, sonsuzluk hayallerimi süslüyor þimdi. Adýna yaþam dediklerimi, seninle tümlüyorum. Kendimi seninle tümlüyorum. Bencilleþmeden... Çirkinleþmeden... Hesaplar yapmadan ... ve tüm özgürlüðümle sana geliyorum...



Yarýným olur musun???