Bazen insan kendisini içinin en içinde bulur... Tam da iþte bu zamanda...gözlerini düþürdüðü günceler dökülür...Çaðrýþýmlarý ilginçtir hayatýn...

Kitaplýðýmdan bir kitabý çekerken elime döküldü düzensiz cümelelerle, özlemle, öfkeyle karaladýklarým...Bir doðum günü yazýsý diye baþlýk atmýþým, bende oturdum hiç bozmadan deðiþtirmeden makamýný, bozmadan imlasýný size yazdým...

Hüzünbaz bir gülümseyiþle gülümsedim ve dedim ah deli kýz ah...Sen hiç iflah olmazsýn....

"BU YARALAR BERELER SANADIR BÝLELER"

BÝLSEN

BÝLSELER -ONLAR YANLIÞ BÝLÝYOR-

YA DA BÝLEN BÝLÝR ZATEN....

-ÇOK ZOR GÜNLER GEÇÝRDÝM VAKTÝYLE...

Her insan bazen korkar kendisinden..

Ýçindeki baharýn tüm rahiyasý kayboluverir ansýzýn.

Kar alevi bir öfke gözlerini karanlýða mahkum eder.

Pusatsýz ve zulasýnda yalnýzlýk vadisinden derlenmiþ, bir avuç hüzün sunar ona yüreði.

Hanidir biriktirdiði bütün delilikler yüreðinde patlar.

Hüznünden çoðalan karabasanlar üzerine gelir.

Yani insan hayata kafa tutar ya bazen.

Göze almýþlýk baþlar bütün nefes alýþveriþlerinde.

Güneþi uyandýrmadan, hýçkýrýklarý ezberletir gecenin en kuytu yerine.

Geçmiþin sunduðu karanlýkta el yordamýyla adýmlar geleceðini.


Ve sen! Her adýmda adýmladýðým acýnýn rengi adam.

Geçtikçe yüreðindeki sokaklardan, ertelenmiþ çýðlýklarýmýn sessizliðini görüyorum sen de.

Sen ki karanlýða ilk kafa tutuþum.

Karabasan gibi kovalama uykularýmý!

Ben ki ýslanmaktan korkmadan kaçýyorum artýk, senin saçak altlarýndan.

Her korktuðumda kendimden aydýnlýk yanlarýmýn karanlýðýna kazýyorum seni..

Oysa deliyim!

Kaçtýkça senden kýyametler kopmalý diyorum ve hatta kýyametler okyanuslarýný taþýrmalý yüreðimin, daðlarý parçalanmalý sensizliðin, güneþi yakmalý , alevler sarmalý yokluðunu.

Diyorum da, sen korku estirirken fýrtýnalar...

Sen, yaramda kanayan yorgunluðum...

Derin uykularýmýn pervasýz uçurumu kaçýncý infazý bu yokluðunun!

Üzgünüm hükmünü sürdürüyor incitmiþliðin...

Unutma acýnýn rengi adam...

Bir kaf daðý masalý artýk sana bir zamanlar ölümüne yanmýþlýðým.

Ne garip eskiden sen gelir dökülürdün içime.

Sen gelir dökülürdün gözlerime, sonra kirpiklerim yollarýna dökülür iki damla yaþ olup düþürürdüm kendimi senin topraðýna.

Gün baþlar günaydýnlýðýn deðerdi üstüme ve ben dað dað özlem kesilirdim.

Oysa þimdi sen döküldükçe içime her gece alnýnýn tam ortasýnda iplere geriliyorum.

Ve artýk sadece gidiþini bildiðim tüm tasvirlere ezberletiyorum...


DESEM DE HALA HER GÜN BAÞINDA GÜNAYDINLIÐIN DEÐÝYOR ÜSTÜME VE HER GECE DAÐ DAÐ ÖZLEM KESÝLÝYORUM...

SONRA BÝR ÞAÝR DÝLE GELÝYOR BENÝM YERÝME DÝYOR KÝ SANA "Biliyor musun Nereden Geliyorum?"


Oradan:
senin gideceðin yerden
en dibinden acýlarýn
en içinden sevinçlerin:
ikimizin gideceði yerden.

Oradan:
ikimizin olduðu yerden
çevremizden gelen etkilerden sýyrýlýp,
kendiliðimizden oluþtuðumuz yerden.

Oradan:
bizim yerimizden
ikimizin de geldiði yerden:
yenilgiden
üzüntüden
yeþillikten
mavilikten.

Biliyor musun
nereden?

Yaþamýn en dibinden.
Ýçtenliðin en içinden.

Sen ve ben
neden
gelmiþsek ve gideceksek
o yere, o yerden
kendiliðimizden,
gideceðiz ve geleceðiz
o yere
yeniden

Sen ve ben
yeniden ve yeniden.

senin elin
serin elin
benim elim
derin elim

senin elin
benim elim
benim elim
senin elin

senin elim
benim elin

dingin elin
suskun elim

Gidiyorsun:
Bütün ýþýklarýmý göndersem seninle
aydýnlanýr mýsýn?

Gidiyorsun:
Bütün sevinçlerimi göndersem seninle
mutlanýr mýsýn?

Gidiyorsun:
Bütün hüzünlerimi göndersem seninle
üzülür müsün?

Gidiyorsun:
Bütün acýlarýmý göndersem seninle
yýkýlýr mýsýn?

Ben
üzüntülü ve yýkýk
kalýrken
sen
aydýnlýk ve mutlu
git
ýþýklarýmla ve sevinçlerimle:
üzülme
yýkýlma
aydýnlan
mutlu ol.

ýþýk ol
aydýnlýk ol
sevinç ol
mutluluk ol.

Býrak bana
hüzünleri, üzüntüleri
acýlarý, yýkýmý
al götür
ýþýklarý, aydýnlýðý
sevinçleri, mutluluðu.

Gidiyorsun:
Bütün kendimi göndersem seninle
götürür müsün?

Bak, denizdeyim
diyecektim:
bir serin ürperti
yaladý geçti dalgalarý
diyemedim.

Zaten
yoktun ki.

Kim bilir
nasýl kuru, nasýl tozlu
nasýl gürültülü
ama, belki
nasýl da renkli, nasýl canlý
nasýl dingin
bir yerdeydin
günboyu.

Þimdi son pýrýltýlar çekilirken
sularýn üstünden
sen, belki
nasýl kuru, nasýl cansýz
nasýl boðucu
bir yerdesin
ama, belki de
nasýlsa renkli, canlý, dingin-
yerliyerindesin.

Ama
yoksun ki.

Bak, denizdeyim
diyecektim
diyemedim.

Oraya
senin olduðun yere baktým.
Bir serin ürperti gibi
yaladý geçti dalgalarý
o eski deyiþ:
How do I love thee?
Let me count the ways-

Gördüm seni.
Geldin gözümün önüne:
nasýl da duru, nasýl arý
nasýl canlý
kuru, cansýz, boðucu
yerinde,
bütün bezginliðinin içinde
denizde gibiydin.

Ama
yoktun ki.

Bak, denizdeyim
diyecektim:
bir ýslak esinti
düþtü dalgalarýn üstüne-
diyemedim.

Zaten
yoktun ki.

Yokum ben sensiz
yoksun sen bensiz

benimle sen
seninle ben

Var mýsýn?
Yok musun?

Yok musun?
Var mýyým?

Orada
beni düþünüyorsun
Hissettim bunu:
Bir þiddetli rüzgar gibi
aþarak tepeleri
geçerek boðazlarý
ulaþtý buraya
geldi dokundu bana
düþünmen beni.

Orada
beni düþünüyorsan
hissetmelisin bunu:
Bir rengarenk ýþýn gibi
aþarak tepeleri
geçerek boðazlarý
ulaþmak oraya
gelip dokunmak istiyor sana
düþünmem seni.
ORÇ ARUOBA


ÝÞTE BÖYLE...BU ÞÝÝRÝ OKU DOÐUM GÜNÜNDE GELÝP DOKUNSUN SANA DÜÞÜNMEM SENÝ, SONRA GELSÝN DOKUNSUN BANA DÜÞÜNMEN BENÝ...

VE HER GÜN GÜNAYDINLIÐIN DEÐSÝN ÜSTÜME...ÝYÝ KÝ ...