Gönülsüz kelimeler düþer ya bazen dudaklarýmýzdan iþte öyle bir kelime bu da, “ gidiyorum!”
Aslýnda karþý gönlün en derinine kök salmýþ olmayý isterken, gözlerimizi indirip yere biraz toz biraz toprak arasýndan, belki içimizden akan isyanýn hýzýndan kuvvetlice dökülen sadece bir tek kelime : Gidiyorum.

Duyan kulaklar kabullenemesin, isyan etsin “gitme” desin diye bekleyen yüreðimizin belki vicdansýz çýrpýnýþlarýdýr bu ama dil her zaman gönülden konuþmaz maalesef.

Dil; bazen gönlün her istediðinin tersine akar, tersine koþar, aksine eser …. Her þeyi geride býrakýp uzaklaþmak isteyenlerin deðil de kalmak istediðini söyleyemeyen aþklarýn cümlesidir bazen “Ben gidiyorum”. Sevgili, “Kal” desin diye bir yakarýþtýr aslýnda veda etmekten öte.

Ancak çocuklar arsýzca aðlarlar istedikleri þeylere sahip olmak, paylaþmamak ve býrakmamak için. Büyükler ise hemen yaný baþlarýnda “ayýp, aðlama!”diye azarlamakla meþguldür bu arada. Büyük aþklar da böyledir iþte, ayýp diye aðlamazlar, aðlayamazlar kapýnýzda. Ýstemediklerinden deðil…Öðrendikleri arasýnda olmadýðýndan bir þekilde.

Gönül, “Sen git ben kalýyorum” diyebilir mi bedene? Bazen demese bile kalýverir, beden ise giderken kansýz cansýz bir iki adýmdan ibarettir o kadar. Ruh takýlmýþtýr, duraðýn ilerisi ötesi bir sonraki yoktur, olmayacaktýr. Beden ne bilebilir ve ne kadar varolabilir ki içi boþalmýþken. Ýlla bir yerlerde kendini gömmeye uðraþýyordur hatýralarýn altýna. Ruh ise, bedeni terk ettiði son durakta; tam olarak yüreðine saplandýðý bedenin üst sol ortasýnda atýp duruyordur bir baþýna …

Arsýz olmak gerek bazen, çocuk rahatlýðýnda. Aðlamak, baðýrmak, tepinmek belki. Hatta belki paçalarýna yapýþýp sürüklenmek…
Karþý tarafý mecbur etmek, gönülden Kal demesini beklemeye gerek duymamak olsa da aslý eylemin, sonucu belki de Kal! kelimesini duyduracaktýr kulaklarýmýza. .

Veya sadece “Gidiyorum” demeden önce “ Kalayým mý?” diye sormak.

Veya, sadece “Gidiyorum” demek…


Simten Ataç Konuk