Saðýrdý gece. Birtek ayýþýðý vardý. Gecenin tek hakimi olduðunu ilan eder gibi tüm dünyaya, hiç olmadýðý kadar parlaktý ýssýz gecenin zifirinde. Ve gözlerimizi kamaþtýrýyordu parýltýsý.

Sevmeliydik biz biribirimizi. Seviþmeliydik çýlgýnca; hatta, hayvanca. Ölesiye seviþmeliydik. Ayýþýðý tenimize vurmalýydý. Teþhir etmeliydi bütün gizlerimizi. Evet. Her türlü günahýna girdik gecenin. Ve ayýþýðý altýnda kýzgýn gümüþi parladý tenimiz.

Sarhoþluðumuzu gizleyemedi gecenin karanlýðý ne de serseriliðimizi. Üstümüzü örteceðini umuyorduk karanlýk gecenin bir yorgan misali. Lakin, "ay"dý gecenin hakimi. Karanlýk örttükçe üstümüzü ve de ruhumuzu, o inadýna açtý.

Rüzgâr da vazgeçmiþti uzaklardan çam kokularýný taþýmaktan. Bir tek biz kokuyorduk, ter kokuyorduk. Ay ýþýðý altýnda yorgun gümüþi parlýyorduk. Tek þahidiydi ayýþýðý savunmasýz, arsýz çýplaklýðýmýzýn. Ara sýra tenimizi yalayarak geçen ve asla uzun süre yanýmýzda kalamayan utangaç rüzgârý saymazsak.

Ne kadar saklanmýþlýk varsa içimizde, gözlerimize yansýdý umarsýzca. Birbirimize aþýk deðildik aslýnda biz. Tek derdimiz hayattan biraz tat almaktý. Yaþamak, yalnýzca yaþamak! Hayat önümüze ne koyarsa onu yaþamak. Sorgulamadan, piþmanlýk duymadan. Düzenli bir hayat da deðildi istediðimiz. Sýradan, basit; hatta, daðýnýk. Ama, yalnýzca bize ait bir hayat ve onu yaþamaktý tek arzumuz.

O gece yaptýðýmýzda oydu zaten. Yaþadýk yalnýzca.