Varlýðýndan bugün haberdar oldum. Hoþ geldin içime, kalbime, hayatýma, bana hoþ geldin.
Ýlk babana haber vermek istedim hayatýmýza geldiðini. Sana küçücük turuncu edikler alýp hemen koþtum babana. Sýhhýye ile Kýzýlay arasý kýsacýk yol. Otobüse de bindim. Ama yol uzadýkça uzadý. Hele Sakarya’dan Mithatpaþa’ya geçerken yol hiç bitmeyecek sandým.
Sonunda geldim. Önceden telefonla aramadým. Güvenliðe haber vermesini söyledim. Baban geldi yanýma. Tuttum elinden dýþarý çýkardým. Elimdeki hediye paketini uzattým –edikler- ne bu diye þaþýrdý. O paketi açýp bakarken benim gözlerimden yaþlar süzülmeye baþladý. Yaþlar düþerken aðzým kulaklarýmdaydý. Hiç böyle olmamýþtým. Sarýldým. Yaþlar artýk süzülmüyor sicim gibi düþüyordu gözümden. Öylece sarýlýp kaldýk uzunca bir süre. Sonra gülmeye baþladýk beraberce.
Bugün 30 Nisan. Bayram gibi bir gün. Ýnsanýn baþýna böyle bir þey hayatta iki üç defa ancak geliyor. Benim baþýma ilk defa geldin. Hoþ geldin bebeðim. Safalar getirdin. 30/04/2007