Yakýlmýþ evler
Üstünden geçenlere küsmüþ caddeler
Aðlamaklý bir halde
Çýrpýnan sokaklar
Ve aðlayan anne ve babalarýn
Feryadý ile
Ýstanbul, Ýstanbul oldu…

Eski þairlerin
Daðlara týrmanmýþ hüzünleri
Ve öfkeleriyle
Daha bir saðlamlaþtý

O can alýcý,
O can verici
Bedbaht kent…

Göremedim,
Ne içtenlikle güleni,
Ne de gerçekten aðlayaný.
Ben mi kör olmuþtum
Yoksa Ýstanbul
Görünmez bir þehir mi olmuþtu…

Artýk filizlenen gülün
Tam ensesindeydi
O yaralý kent.
Ve yapraklarýný açmaya çalýþan
O viþne aðacýna izin vermiyordu,
Ýstanbul bize küsmüþtü…

Oysaki Ýstanbul
Akþamlarým olmuþtu
Seher vakti öten kuþlarým
Her sabah yeniden doðan
O göz alýcý güneþim.
Gün batýmým,
Þafak vaktim.
Ve acýmasýzca geçen
Zamaným olmuþtu,
Ýstanbul…

Sen ey Ýstanbul
Ne kadar düþünüp de yazsam
Seni anlatmak için
Kelimelerim yetmeyecek.
Bir gün göçüp gitsem de,
Güzel ve yorgun Ýstanbul
Beni terk etmeyecek…