Kamil Dede’nin hikayesi uzun, yetmiþ beþ yýllýk bir hikaye. Yetmiþ beþ yýllýk hayatta yaþananlarý anlatmak ne yetmiþ beþ yýla sýðar ne de yetmiþ beþ asýra. Bu yetmiþ beþ yýllýk hayatýn dönüm noktasý, Ýstanbul’un taþý topraðý altýn þehir olarak dillere destan olduðu zamana denk düþüyor. O vakitler Kamil Dede de eþi Kezban Nine’nin “Etme bey! Ne iþimiz var yaban elde? Þurada iki inek, iki avuç toprakla karnýmýz tok, sýrtýmýz pek geçinip gidiyoruz. Yaban elde bize bir þey olsa, ele avuca düþsek kimin haberi olur, kim bakar bize? Nasýl geçiniriz oralarda?” diye sorduðu sorulara kendince cevaplar hazýrlamýþ ve bir evin reisi olarak kati kararýný verip Ýstanbul yoluna koyulmuþtu.
     Ýstanbul’da inþaat ameleliði yapan Nalbant Kemal’in kardeþi, ellerinde satýp savdýklarý ineklerin ve topraklarýn parasýyla bir zaman barýnabilecekleri bir gece kondu ayarlamýþtý. Kamil Dede’ye de kendi çalýþtýðý þantiyede kalýpçýlara amelelik yapabileceði bir iþ ayarlamýþtý, buradan kazandýðý da yaptýðý hesaba göre evde yaþayacak iki caný kayýrmaya yetecekti. Kalýpçýlarýn yanýnda yaþýnýn da verdiði hýrsla olanca gücüyle çalýþýyordu. Þantiyede çalýþmaya baþladýðýndan dolayý þantiye çavuþuna birkaç ay aldýðýnýn bir kýsmýný vermek zorunda olduðunu öðrenmiþti ilk yevmiyesini aldýðý zaman, Nalbant Kemal’in kardeþinden. Tabi ya, kolay mý öyle taþý topraðý altýn þehir Ýstanbul’da bir iþ tutup da yan gelip yatmak. Tuttuklarý evin ilk ayýnýn kirasýný ödeme zamaný geldiðinde de iki kira bedeli hava parasý ödemesi gerektiðini anlatmýþtý Nalbant Kemal’in kardeþi. Evet o da kolay deðildi, taþý topraðý altýn þehirde bir ev bulup da barýnmak. Ona hava parasý, buna cila parasý derken ineklerin parasý da, topraklarýn parasý da suyunu çekmiþti. Kamil Dede, taþý topraðý altýn þehrin düzenini öðrenene kadar artýk ne kesede para ne de taþta sabýr kalmýþtý.
     Didinip çabaladýlar üstüne üstlük pek zamansýz iki de evlat sahibi olmuþlardý taþý topraðý altýn þehirde Kamil Dede ile Kezban Nine. Bu iki evladýn masraflarý da Kamil Dede’nin içine öyle bir oturmuþtu ki kalbinin bir zaman yerinden fýrlamasýna vesile olmuþtu. Kezban Nine vazgeçmemiþti: Bey boþver Ýstanbul’u. Varýp dönelim memlekete, bir inek alýrýz, bir de eski günlerin hatýrýna baþýmýzý sokacak bir dam buluruz köyden. Buralarda biz de harap oluruz, çocuklar da, diye söylenip durdu uzun zaman. Kamil Dede, delikanlý adama çýktýðý yoldan dönmenin yakýþmayacaðýný, eðer dönerse köylünün yüzüne bakamayacaðýný anlatmaya çalýþtý ama Kezban Nine hiç oralý deðildi, memleket de memleket der dururdu. Ýki evlattan büyük olan kýz çocuðuydu, on dördüne vardýðýnda ilerdeki mahalleden bir iþçiye, Allah’ýn emriyle istenince vermek durumunda kaldýlar. Ondan üç yaþ küçük olan oðlan çocuðu da okul hak getire, eli ayaðý tutmaya baþladýktan beri inþaatlarda ortacý olarak dolaþmaya baþladý, zaman sonra sývacý oldu. O da bir hatuna abayý yakýnca elde avuçta birikmiþ ne varsa düðün masrafýna gider edildi. Kamil Dede ile Kezban Nine, býrakýn evlatlarýndan yardým görmeyi, onlara dar günlerinde el uzatmalarýna raðmen çocuklarýndan asgari hürmeti görmeye bile hasret yaþadýlar hep.
     Kamil Dede’nin beli büküldükçe bükülmeye, gün geçtikçe yüzü yere bakmaya baþlamýþtý. Evin kirasýný ödeyemez duruma gelmiþlerdi, aþaðý mahallede sahibi yurtdýþýna gitmiþ bir harabeyi çat pat onararak baþlarýný sokacak bir yuva yapmýþlardý kendilerine. Ne elektrikleri ne de sularý vardý evlerinde. Kezban Nine’nin komþu apartmanlarda temizlik iþine koþturmaya dahi hali kalmamýþtý. Onlarý ne oðlu ne de kýzý aramaktaydý hayat kavgasýna düþmüþ düþeli.
     Dünya ile beraber Türkiye de üçüncü bin yýla girmiþti. Apartmanlar yükseldikçe yükselmiþ, küçücük bakkallarýn yerini ultra mega marketler almýþ, otomobiller þehri yaþanmaz hale getirmiþ, hemen hemen her eve doðal gaz girmiþ, Ýstanbul’un meþhur yedi tepesinden eser kalmamýþ, komþular ayný apartmanda oturmalarýna raðmen birbirlerini tanýmaz hale gelmiþ, Ýstanbul’un taþýndan, topraðýndan altýn eleyenler varlýklarýna varlýk katmýþ, Türkiye de küreselleþmeye baþ eðmiþ, kendi kendini doyuran yedi ülkenin içinden çýkmýþ, velhasýlý Türkiye geliþmiþ o zamandan bu zamana.
     Kamil Dede, sokaktan eve aðýr aðýr adýmlarla, oflaya puflaya dönerken bir eskicinin arabasýnda duran tartý gözüne iliþmiþ ve eskiciyi durdurup fiyatýný sormuþ. Sýký bir pazarlýktan sonra cebinden ne çýkardýysa o günkü ekmek parasýný ayýrýp eskiciye vermiþ ve tartýyý koltuðunun altýna sýkýþtýrýp eve yol almýþ. Kezban Nine, gözüne Kamil Dede’nin koltuðunun altýnda iliþen þeyin ne olduðunu merak etmiþ etmesine ama uzun zaman önce býraktýðý gibi ne Kamil Dede’nin kolunun altýndakini ne de niçin onu aldýðýný sormuþ. Kamil Dede ertesi sabah tren geçidinin altýna oturarak hemen ayaklarýnýn dibine de tartýyý koymuþ. Bir nehir gibi akan insan kalabalýðýnýn içinden kimileri “Aaa þurda bi tartýlayým bakalým kilo vermiþ miyim” diyerek kimileri de Kamil Dede’nin bu devirde azmini ödüllendirme maksadýyla tartýlmaya baþlamýþlar. Burasý artýk Kamil Dede’nin iþyeri olmuþtu. Geçidin altý yalnýzca Kamil Dede’nin iþ yeri deðildi elbette. Bir de derbeder görünümlü, üzerinde eski bir paltosu ayaklarýnda mest lastiði, baþýnda takkesiyle bir akraný burayý kullanmaktaydý. Gözleri içinde fýldýr fýldýr dönen, önlerine uzattýðý avucunu boþ çevirenlere içinden kalayý basan bu akraný her zaman oralarda deðildi. Gelip geçenden iþittiðine göre çeþitli günlerde ve çeþitli zamanlarda bu akraný farklý yerlerde dileniyormuþ. Kamil Dede bu yaþýna kadar çektiði bütün cefaya, açlýða raðmen hiç kimseye el açmamýþ bir þey dilenmemiþ olduðundan bu dilenciye uzatýlan her elde içi içini yiyordu. Ýçinden geçen bütün bunlara raðmen Allah’a þükrediyor yine de ele güne el açtýrmamasý için dua ediyordu. Az ileride cami olmasýndan dolayý cuma günleri ayný Kamil Dede’nin bu akraný gibi her yaþtan dilenciyle doluyormuþ bu geçit altý. Kamil Dede ise namaz saatleri dýþýnda baþka bir maksatla camiye yanaþmayý hiç aklýndan geçirmiyordu.
     Kamil Dede, bir akþam yatsý namazýndan sonra tartýsý koltuðunun altýnda týknefes eve doðru yol alýrken içeriden yüksek seste bir uðultunun duyulduðu kahvehanenin kapýsýndan kafasýný uzatýp televizyona baktýðýnda, ahalinin lanet ve bela okuyarak, suratýna tükürerek pür dikkat seyrettiði haberde geçidin altýnda kendisiyle zaman zaman ayný yeri paylaþan dilencinin olduðunu gördü. Haberde bu dilencinin Pendik’teki bir alt geçitte dilenirken zabýta ekipleri tarafýndan yakalandýðý, üzerinde bilmem kaç milyon parayla birlikte banka cüzdanlarýnýn bulunduðu ve banka hesabýnýn yükünden ve sahibi olduðu iki lüks evden söz ediliyordu. Kamil Dede, bunun üzerine önce koltuðu altýndaki tartýya sonra üzerindeki giysilere bakmýþ. Sonra bu haberi seyreden ve kendilerine uzanan o eli, boþ çevirmeyen insanlarý düþündü.
Ya Rabb’im, sen ele avuca düþürme. Sana sonsuz þükürler olsun diyerek evine ve Kezban Nine’ye doðru aðýr aðýr, sallana sallana yürümeye devam etti Kamil Dede.