“ben mahþerini içinde taþýyan kâtipler zümresine aidim” N.B...

Kuþlar bu kentin üstünden uçalý beri, yüzümde ekim hüznü görülmekte. Suskun çýnarlarýn aðulu bakýþlarý ardýndan kelimeler düþerken gölgeme, þiirlerin nakþ oluyordu, tüm bildiðim aþk betimlerine. Zaman ne kadar da acýmasýzdý deðil mi? Ne kadar fütursuz…

Yalaz rüzgârlarýn savurduðu gözlerime, sen mi dokundun sevgili?
Bu yaþlar neden bu kadar ateþli…

Ýçimin topraklarýný iþgale yeltenmiþken fýratýn diclenin ötesinden kan pýnarlarý oluk oluk akarken, gitmeler adýmýn anlamýný kuþatýrken, þimdi sen sevgili ki tek sevgili dediðim, durmuþ kanlý gömleðimi uzatýyorsun… Ben Yusuf olamadým ey sevgili… Bilmiyor musun?

Yürüyorum þimdi. Sevdan boynuma yaftalanmýþ bir urgan… Ellerim soðuk metal de. Gözüm tetikte. Ölüm ne ki sevgili…

Ben mahþerimi içimde taþýyorum þimdi. Kâtiplik arzu halden baþka bir þey deðil. Susmalarýn sonunu kim bilebilir kim…

Gözyaþlarýmdan bir toprak büyütüyorum sevgili. Vatan dediðin yüzümde… Bilesin unutmadým seni…

mehmed asým.
uzak ülkenin yamacýn da...