"ben",o tanýdýðýn kiþiyim.
hani o ölümlere fýkralar anlatan çocuk.
laf salatasýna hüzün doðrayan adam...
o bildiðin paslý hayatýmýn ortasýnda,
yaþa(r)maya devam ediyorum...

hiç birþey deðiþmedi.
ve hiç bir yaným yenilemedi kendini
astarým terzisini arýyor.
destaným senaristini..
bütün umutlarým kederle solmuþ.
bütün oyuncaklarým kahverengi ve siyah.
kaç kez tarasamda,tel bir fýrçayla
geleceðimin gözlerini,
parlatamýyorum...

aslýnda,
gerçek bir savaþ meydanýnn ortasýnda
kerpiçten bir gökdelen yükseltmeye çalýþýyorum.
ve her çýktýðým katta
bir alttakini çökertiyorum
þunu çok iyi biliyorsun ki eski dostum.
hala bir "amele"yim...
evet öyleyim...
ne bir aþký tanýmlayabildim.
ne sona ermiþ hayatýmý...

topladýðým hiç bir çiçek
penceremde büyüttüðüm hüzün kadar
güzel kokutmuyor odamý...
ve korkutmuyor o hüzün
asla solmayacaðý için
yeni kokular aramasýna
gerek kalmayacaðýný bilen
ruhumun kanatlarýný...

kimse anlayamaz dostum.
hiç bir gökyüzü,
vakitsiz batan bir güneþe hesap soramaz
ve hiç bir perde.
tenine ýþýk deðmesi için yalvaran
bir duvarýn feryadýný duyamaz..

ister soyut yanýndan bak
ister somut yanýndan bak
ister soyup yakýndan bak gerçeðe...

yaþam bir labirent
çýkýþý arýyorum
ölmek için zamana ihtiyacým var...

Mustafa Durukan