Öyle demiþti Pascal
Ýstersen kalabalýklar içinde yaþa
Ýstersen binlerle beraber öl
Yalnýzsýn hep...

Öyle demiþti üstat Peyami Safa
Kaderin sevinç ve acýlarý
Deniz dalgalarý gibi
Ruhuna çarparken,nefsini törpülerken
Kalabalýklar içinde
Hep ayný figaný seslendirir ruhlar
Yalnýzýz...

Gözlerim gözlerine deðdiðinde
Ellerim ümitlerimi kucakladýðýnda
Yollarým düþlerime uzandýðýnda
Yalnýzdým...
Yalnýz sevdim
Yalnýz aðladým
Yalnýz ben duydum
Sevinç uðultularýný gönlümde
Ve yalnýz ben paylaþtým acýlarýmý
Kendimle...

Kalabalýklar içinde
Yorgun düþler ve ümitlerin bezgini olan ayaklarým
Gezdirse de bedenimi
Bir yeþili bir maviyi emse de gözlerim
Çevremdeki ses cümbüþü daðýtsa da ruh ahengimi
Yalnýzým...

Yalnýz geldim bu dünyaya
Ellerim sýmsýký olarak
Hiç terketmemek üzere sýkmýþtým avuçlarýmý
Ama
Biliyorum ki
Ellerim açýk olarak
Terkedeceðim dünyayý
Yalnýz geldim
Ve yalnýz gideceðim
Bir parçaçacýk beyaz bez içinde taþýyacaðým
Yarým kalmýþ ve bitmemiþ
Hayat daðarcýðýmý...

Aðaçlar hüzün secdesinde
Dalgalar hýþýmla dövüyor kýyýlarý
Rüzgar iniltiyle karýþýk çalýyor pencereleri...

Aþkým,ümitlerim ve hayallerim
Aðlýyor sessizden...

Yalnýzýz...
Yalnýzým...