I

Ah Helen,

dün gece ne sen vardýn
ne de bir sevda geçti soframýzdan
minareleriyle çivilenmiþ koca kentte
kýrýk bardaklarýmýz vardý aðzý açýk dinlemekte
gözlerimiz dizilmiþ, dikilmiþ; bir çift yýldýzdý gökte
ne kafa tutar aya ne kayar sönerdi, tutanlarýna dilekti.

Ýstanbul vardý, geceye soyunandý
ak fistanýný giyinip kara yorganýna sarýnandý
çýkýlýnca denizine çizilirdi kýyýsýndan ayrýk duran beyazý
kopandý baðýrtýsý; balýkçý teknelerinin çaðrýsý, yýrtandý fistanýný;

bense tutup alkýþlarýmý
yamadým kayýklarda balýk pullarý
haz doyuran fahiþelere iþledim karanlýðý
zýpkýnlarý topuk sesleri, aþký buyurmaz utkusu
kaldýrým koynuna satýlýrdýk kayýk tablalardan, ayrýmýz yoktu
kim yenik düþerse düþsündü söylenceden, beþ kuruþaydý üç kuruþ etmeyen.

II

Ah Helen,

kim yaþar
yüreðinde mahþeri
hangi yarýsýdýr cennet
neredir vaat edilen cehennem
kime intihar zanlýsý yaþanýr hayat
hangi celsede bindirilir meleklerimize
nasýl bir buyrukla kurþuna dizilir sunaklar
baka baka pencere örülmez mi göðün duvarlarýna
göçsek de varsak da kapalý mýdýr avuçlarýmda yakarýlar?..

Ah Helen,

ne olur
sevme beni
humarý var azrailin
mürit edindiðim uykularý
bedence tütsülendiðim sevdalarýn
týrpanlanan sessizliðinde kanamasý sayrýlarýn
kabarsa da duyar mý bu yürek, gýcýrtýsýný kapýlarýnýn?..

III

Ah Helen,

ne olur
vur, tokmakla
senlik davullarýný da, bil:

sürgün öncesindendi
göðün gerildiði ilk günden gibi bakir
sevdim, masallardan en uzak ormanlardý dahilim
düþmanýmýn savurduðu kargýdan çok sevilmedim
pamuk ellerdi saplanan, dirilemedim; çeliktendi oysa yüreðim!..

Ah Helen,

gere gere gülümsemelerini, açabilir misin korkularýný
sen örmedin o destanda bilirim de kemirdim kollarýný kazaðýn
sökülüversin yazgým, ziyaný yok; aldýrma terzisine yer ile gök yüzünün

arada bir kýrýp
kalkan balýklarýnýn pullarýný
bardaklarýný gönder, kirpiklerini, söylencelerini
entarisini masallarýnýn; topuk seslerin duyulmamýþ olsun sonra
üç beþ lira at köprülerden, denizlere laf etme; içini dökme satýlýrken tablamýz.

IV

Ah Helen,

bir ölümüm merakýna
yaþamak yazýlý teksirlerimizde
balýk aðlarý göçürdü sahnemizi kuklalarla:

Ah Helen,

el vurup bayram sevinciyle
gözlerime göðü örme; sakýn kendini
senin ördüðün söylenceden bildim savaþandý aþkýn

oysa diþledim kollarýný kazaðýn
aldýrma terzisine yer ile gök yüzünün
el vurup bayram sevinciyle göðü örme gözlerime!

M.Mustafa USLU