feryat
sessizce inletirken topraklarýmýzý
kutsanan acýlarýn törenleri
sürüp gitmekteydi
ceplerinde,hatýralarýnýn arasýnda,
þehirlerarasý bir otobüs garýnýn merdivenlerinde...

nasýlda aðlýyordu dilsiz çocukluðun
bira içerken cadde köprülerinde
kahrediyordu karanlýk gözlerimizi
þehirler yýldýzlar gibi kayýyordu düþlerimizden,
düþtüðümüz yerlerden zehirli saat akrepleri saldýrýyordu yorgun bedenlerimize
ama biz
ölmüyorduk
o kadar karanlýktý ki...

uzaktaki kasabada düþük voltajlarda býraktýðýn bilinmez hikayen ne kadar da ýsrarlý deðil mi
peþinden gelmek için çocuk



ve hala feryat deðil mi çocuk...

zamansýz rüyalarýmýzda
doðruca baktýk hatýrlýyor musun
kirpiklerinde yakamoz oluþtuðunda sen gitmek üzereydin
ve anadolu ýþýk doðuruyordu
aðrýlar içindeki yeryüzümüze...