Ýnsaný insan olarak vasýflandýran Kur’anýn hakikatleridir.
En son peygamberin nübüvvetidir, rahmet için seçilmesidir.

Kronik bir aþkýn kurbaný olan iblis, enaniyet tercihi sebebiyle lanetin muhatabý olmuþtur, dolayýsýyla Esfele safilin yolculuðuna çýkmýþtýr.

Âdem a.s ise bir insan olarak itaatin ve teslimiyetin gereðini ifa ederek kendileri için uygun görülen haller dairesinde kaldýklarý sürece, mükâfat için müjdelenen kullar olarak vasýflandýrýlmýþlardý.

Tahakküm etmek bunu dilemek iradi olarak, kemalattan uzaklaþmayý marifet telakki etmiþ bir nefsin erbaplarý tercih ede gelmiþlerdir.

Nefs ancak terbiye edilirse vuzuha kavuþur, itminan olur, hakký bulur, manasýna kavuþur.

Terki veya reddi ise tahakkümün yolunu açarak hýrsýn itibari kapsamýna dâhil olur.

Bu zaman dâhilinde ceberut kesilerek mutlak kazanma ilgasýný aralar.

En az üzülen insan en çok bilen insandýr denir, lakin ne kadar biliyorsan o kadar da derdin defi için, iyiliðin tesisi için gayret gösterilmedikçe hiçbir anlamý kalmamaktadýr.

Bir anlamda müstekbir kavramý bunun için açýklayýcý sebeptir.

Müslüman bir inanan olduðu için, rahmetin sebebini bilendir.

Tahakküm hiçbir Müslüman’ýn vasfý olamaz ve olmamalýdýr.

Mukallit, tahkik etmeyen olduðu için nefsiyle problemi izafi olarak gidermeye çalýþan biçaredir.

Ýman asla ve herhangi birilerinin inhisarýnda olamaz, velev ki bu bir baba, bir anne, bir eþ bir hami hiçbir zaman fark etmez.

Ýnsan hür olduðu ölçüde bir vasviyet kazanýr, aklýný, izanýný, merakýný, zekâsýný birilerinin tekeline býraktýðý müddetçe sadece vitrinleri süsleyen maket mankenler mesabesindedir.

Kadýn bir nisa olarak en güzel bir þekilde tanzim edilmiþ, insanlýðýn öznesi seçilmiþ,

Mutlak hüküm karþýsýnda erkeklerle eþit görülmüþ ve hatta özellikle yüceltilmiþ en ulvi varlýk sebebimizdir.

Bir toprak, bir yaðmur, bir baþak gibi… Onsuz her þey ona hasret gibi…

Bu bakýmdan bazý devletler her ne kadar Ýslami ve Kur’ani yönetim tarzýndan den vursalar da, bunun hakikatlerle baðdaþmadýðýný mutlaka görebilmeliyiz.

Ýslam dini, Kur’an hükmü zulmü yasaklarken, kim buna cüret ederse zalim olur.

Zülüm sadece þiddet deðildir elbet, haklarýnýn gaspýda buna dâhil olandýr.

Kur’aný sosyolojik sebepleri ve ayetin nüzul sebebini bilmeden ahkâm kesmeye kalkarsak sadece lafazanlýk yapmýþ oluruz.

Oysaki bu dahi bir lüzumsuzluktur.

Yani zaruretle, kemali yeti mutlaka bir birinden ayýrmalýyýz. Ýllet nedenini bilmeliyiz.

Vucubunun ve sýhhatinin gereðini deruhte etmeliyiz.

Yoksa sadece lafý güz arlýk için bir uðraþ verirsek manasýndan uzaklaþýrýz.

Yani hukuku biliyoruz zannýyla, þeri hukuku zedelersek bizzat hukuku biz tahrif etmiþ oluruz.

Dolayýsýyla hukuk adýna söz söylemeyi bir marifet telaki edenler, kiþilik haklarýna saygýyý, bireysel inancý, manevi tahribata meydan vermeden anlaþýlýr olmayý baþarmalýdýr.

Saki baþ tacý edilen bir kuþu kaçýrmadan, ürkütmeden anlatmayý baþarmak gibi…

Saygý yalnýzca hak edenlerindir. Sevgi rahmet sebebiyledir. Ýzzet ikram nimeti veren içindir.

Hareket ve kuvvetin tek sahibi caný bahþedenindir.

Kur’aný anlamadan, itikadý bilmeden, efendimiz aleyhi selamý hissetmeden ekâbirliði öncelersek sadece kendini avutan biçare olarak kalýrýz.

Çaresizlerin çaresi Cenabý Hakken, Nuh a.s oðlu eve hanýmý, Lut a.s hanýmý bizzat inanmayý reddederken, Firavunun hanýmý
Asiyenin halini bir düþünelim.

Mal ve her mülkün sahibi yüce yaratandýr. Sahibi olduðunu zannedenler, Karunlar, Firavunlar gibi zanna kapýlsalar da hesap onlarý býrakmayacaktýr.