Bugüne kadar sizlerle paylaþtýðým öyküler aþk, sevda, aldatma, ayrýlýklar ve ihanet üzerine kuruluydu. Ana fikri insan davranýþlarý olan öyküler yazmaktan haz alan bir yazarým. Yürek sýzýlarý, platonik aþklar ve yürek sýzlatan ihanetler en çok iþlediðim konular olsa da; bu sefer hayatýný hayýr iþlerine adayan, efsaneleþmiþ bir insan hakkýnda yazmak ve bu kiþiliði sizlerle paylaþmak istiyorum.

Osmanlý döneminin büyük devlet adamlarýndan Mithat Paþa’ ya devrin padiþahý tarafýndan bir anayasa hazýrlamasý görevi verilir. Mithat Paþa; özellikle iktisadi konularda tecrübeli bir devlet adamý olmasýyla beraber, halktan kopmayan, halkýn içinden, hükümdarlýðýndaki tüm halk topluluklarý tarafýndan sevilen bir devlet adamýydý. Bu özelliklerinden dolayý hazýrladýðý anayasa da ‘’ Önce Ýnsan ‘’ ana fikrinden yola çýkmýþ, imparatorluða baðlý haklarýn refahý ve istikrarý için kanunlar hazýrlamaya çalýþmýþtý. Dönemin iktidar hýrsý ve çýkar çatýþmalarý ön plana çýkmýþ, jurnalciler saraya verdikleri bilgilerde Mithat Paþa’nýn adeta kuyusunu kazmýþlar ve böylece anayasanýn kabulünü engelleyerek Mithat Paþa’nýn bir suikast ile öldürülmesine sebep olmuþlardý. Ýnsan faktörünün temel alýndýðý toplumlarda iktisadi geliþim, sanayileþme, birlik ve beraberliðin hat safhada olduðu düþünülürse Osmanlý imparatorluðu Mithat Paþa’nýn katliyle büyük bir fýrsatý kaçýrmýþ ve belki de kendi sonunu hazýrlamýþtý. Belki de Mithat Paþa’nýn hazýrladýðý ‘’ Önce Ýnsan ‘’ ana fikrine dayanan anayasa çýkar çatýþmalarýna kurban edilmeseydi, bugün Osmanlý Ýmparatorluðu dünyanýn süper güçleri arasýnda ilk sýrayý alabilirdi. Ve belki de toplumumuz çýkarlardan uzak, milli menfaate dayalý bir yaþam sürebilir, birlik beraberliðini daha saðlam muhafaza edebilirdi.

1983 yazýnda tanýdým Ahmet ANDÝÇEN’ i. Yedi yaþýmýn çocukluðunda rahmetli dedemle beraber yine Ahmet ANDÝÇEN’ in yaptýrdýðý camiye gider Cuma namazý kýlardým. Her Cuma günü rahmetli dedem bize gelir, annemin yaptýðý kahveyi kulpsuz fincandan yudumlar ve bana abdest aldýrtarak Cuma namazýný eda etmek üzere camiye götürürdü. Camiye gidiyor olmanýn huzurunu anlayamayacak yaþta olsam da, namaz sonrasý dedemin aldýðý Elvan Gazozu ve beyaz leblebinin deðerini çok iyi anlýyordum. Bu ikram rahmetli dedemin bana ibadetim karþýlýðý verdiði dünyevi bir mükâfattý belki de. Týpký öbür dünyada Allah tarafýndan bahþedilecek ebedi mükâfatlar gibi. Rahmetli dedemin þehir dýþýnda olduðu bir Cuma günü tek baþýma gittim ANDÝÇEN camiine. Namaza bir saatten fazla bir zaman olsa da, týpký dedem yanýmdaymýþ gibi cami içerisindeki daðýnýk tespihleri toplamaya baþladým. Topladýðým tespihleri duvardaki askýlara düzgünce asýyor bir yandan da halý üzerinde gördüðüm küçük döküntüleri topluyordum. Çocukluðun verdiði heyecan ve haz ile bu iþleri yaparken bir el saçýmý okþamaya baþladý. Elin sahibini görmek için geri döndüðümde yetmiþli yaþlarýnýn doldurmuþ, gözlüklerinin üzerinde sýcak bakýþlarla bakan bir amca gördüm ve hemen ayaða kalktým. Ailemizden aldýðýmýz terbiye sebebiyle hemen elini öptün bu þirin ihtiyarýn. Sevgiyle yanaklarýmdan öptükten sonra bana ‘’ burada ne yapýyorsun delikanlý diye ‘’ sordu. Bende kendisine ‘’ Cuma namazý kýlmaya geldiðimi, namaz saati gelene kadar tespihleri topladýðýmý ve halýlar üzerindeki kýrýntýlarý aldýðýmý ‘’ söyledim. Þaþkýn ama sevecen bakýþlarla ‘’ bunu neden yapýyorsun peki ‘’ diye sordu. ‘’ biraz sonra bu cami cemaatle dolacak amca, tespihler ayakaltýnda ezilmesin diye topluyorum. Ayrýca halýlar üzerindeki kýrýntýlar cemaatin ayaðýna batarsa canlarý yanar’’ diyerek sorusunu yanýtladým. Sorularýna yanýt verdiðim ihtiyar amcanýn kim olabileceði hakkýnda en küçük bir fikrim yoktu ama benimle sohbet ediyor olmasý hoþuma gitmiþti.

Yere baðdaþ kurarak oturan amca beni de yanýna oturtarak ‘’ sen kimlerdensin bakalým ‘’ diye sordu. Bende bu tatlý ihtiyardan zarar gelmeyeceðini fark ederek sorularýna yanýt vermeye baþladým. Dedemin adýný söylediðimde bana karþý ilgisi daha da artmýþtý. ‘’ Demek sen Mümin Aðanýn torunusun; maþallah, maþþallah’’ diyerek sohbete devam ediyordu. Ýhtiyar amca benim kim olduðumu öðrenmiþti fakat ben onun kim olduðunu bilmiyor ve merak ediyordum. Çocuk aklý ve heyecanýyla sordum hemen; ‘‘ peki sen kimsin amca, yoksa dedemin arkadaþý mýsýn?’’. Gülerek cevap verdi tatlý ihtiyar ‘’ evet delikanlý dedenin arkadaþýyým ve adým Ahmet ANDÝÇEN ‘’. Adýný duyduðum anda içimde korkuyla karýþýk bir heyecan belirdi; ‘’ sen bu caminin sahibi olan ANDÝÇEN misin?’’ gülerek cevap verdi ihtiyar amca ‘’ hayýr delikanlý; ben bu camiyi yaptýran ANDÝÇEN’ im ama sahibi deðilim. Ben bu camiyi köyümüz için yaptýrdým ve cemaate hediye ettim’’. Heyecaným daha da artmýþtý; demek þuan beni karþýna alýp sohbet eden amca þehrimizde herkesin saygýyla bahsettiði Ahmet ANDÝÇEN’ di. Çocuk aklým yaptýklarýný idrak edemese de bu amcanýn iyi bir insan olduðunu anlayabiliyordum. Sohbetimiz amcanýn da hoþuna gitmiþ olacak ki; ‘’ peki delikanlý seninle bir anlaþma yapalým. Madem her Cuma buraya geliyorsun o zaman her Cuma namazýndan sonra benden sana bir yirmilik ‘’ diyerek ceket cebinden turuncu baskýlý 20 lira çýkartarak bana uzattý. Sayýlarý ve para hesabýný bilmesem de o yirmi lirayla beþ tane Elvan Gazozu alýnabileceðini hemen hesaplayývermiþtim. ‘’ ama ben bu parayý alýrsam annem bana kýzar’’ diyerek savunuya geçtim; çünkü tanýmadýðýmýz birinden para ya da bahþiþ kabul etmenin ayýp olduðu öðüdü aklýma gelivermiþti. Ýhtiyar amca birden bire kahkahalarla gülmeye baþladý ve devam etti ‘’ merak etme evladým, senin annende babanda zamanýnda bu camide namaz kýldý kur’an okumayý öðrendi. Bu parayý benim verdiðimi söylersen sana kýzmazlar’’ dedi. Teþekkür ederek kabul ettim bu bahþiþi ve bu tatlý ihtiyarla sohbet etmeye devam ettim. Namaz vakti gelip cami cemaatle dolunca Ahmet ANDÝÇEN beni yanýna alarak benimle beraber namaz kýldý. Týpký rahmetli demdin her Cuma namazýnda yaptýðý gibi. Namaz çýkýþý benimle beraber cami çýkýþýna kadar elimden tutarak yürüdü. ‘’ peki delikanlý deden namazdan sonra sana ne alýrdý ‘’ diye sordu. Heyecandan ellerimi çýrparak cevap verdim ‘’ elvan gazozu ve leblebi alýrdý’’ Beraber yolun karþýsýndaki bakkala gittik. Bakkalý iþleten amca yanýmdaki tatlý ihtiyarý görünce hemen ayaða fýrladý ve elini öpmeye çalýþtý fakat Ahmet ANDÝÇEN elinin öpülmesine izin vermemiþti. ‘’ küçük arkadaþýma bir þiþe elvan gazozuyla bir külah leblebi ver bakalým bakkal efendi ‘’ diye seslendi. Bakkal amca derhal gazozumu ve leblebimi vererek bir gazoz kasasýnýn ters çevirip üzerine minder koyarak beni ve ihtiyar arkadaþýmý buyur etti. Ben gazozumu içene kadar bakkalla sohbet eden Ahmet ANDÝÇEN, gazozum bittiðinde elimden tutarak beni caddenin karþýsýna geçirdi ve ‘’ hadi bakalým delikanlý; doðru eve git ki annen merak etmesin. Dedene, babana ve annene çok selamlarýmý söyle. Haftaya Cuma görüþürüz ‘’ dedi. Yanaklarýmdan öperek beni yolcu etti ve kendisi de çarþýya doðru yürümeye baþladý. O günden sonra her Cuma namazýna gittiðimde namaz sonrasý bana yirmi lira bahþiþ verdi ve etrafýndakiler küçük arkadaþým diye tanýttý.

1983 yazýnda tanýþtýðým ihtiyar arkadaþýmýn þehrimizin ilk belediye baþkaný, okullar, hastaneler yaptýran bir hayýrsever ve Ülkemizin kan baðýþý rekortmeni Ahmet ANDÝÇEN olduðunu yýllar sonra anlayabildim. Aradan yirmi üç yýl geçmiþ olmasýna raðmen her Cuma namazýnda ihtiyar arkadaþýmý hatýrlar, saygý ve rahmetle yâd ederim. Hayatýný kaybettiðinde TBMM kararýyla þehrimizde yaptýrdýðý caminin bahçesine defnedilmiþti ve her yolum düþtüðünde bu büyük insanýn kabrini ziyaret ederim.

Ülkemizin ilk kanser hastanesini yaptýran bu büyük insan hayatý boyunca ‘’ ÖNCE ÝNSAN ‘’ felsefesiyle hareket etmiþ, mütevaziliðinden, alçak gönüllülüðünden taviz vermemiþ ve ömrünü hayýr iþlerine adayarak ismini hafýzalarýmýza kazýmayý baþarmýþtýr. Halk için çalýþan bu vefalý insanýn hikâyesini sizlerle paylaþmak istedim. Keþke hepimiz Ahmet ANDÝÇEN gibi olabilsek, o büyük insan gibi hayýr iþleriyle uðraþýp toplumumuzun birlik beraberliðini koruma konusunda çaba sarf edebilsek.

Yirmi üç yýl sonra bile seni gözyaþlarýyla anabiliyor ve seni tanýma onuruna sahip olmanýn gururunu yaþayabiliyorum ihtiyar arkadaþým. Ruhun þad olsun efsane adam, mekânýn cennet olsun Ahmet ANDÝÇEN.