I.
Hücre içindeki çekirdek kadar yalnýz; bir o kadar da bütünüm kendi içimde... Ýnsanlarla iletiþim içindeyken beni koruyan duvarlarýmý bir kiþi için bile olsa yýktýðýmdan, soyulup yenmiþ bir mandalina kadar da çaresizim...
Kalp kaldýramayacaðý þeylere maruzken, çevresindeki “varmýþ” gibi görünenlerin gerçeði çýkýyor açýða... Hiçlikmiþ etrafýndaki de neler neler sanmýþ...
Kýrýlan kalbin içinden fýþkýran da sevgi midir? Yoksa kalbin kýrýklýðýný hissettiren fýþkýran ve yitip giden sevginin yerinde kalan boþluk mudur?
Duygularý yaþamak kötüyse ve yaþanmasý gereken kurallar bütünüyse, neden ben hissediyorum? Neden yaþadýðýmý hissediyorum? Ölümün yakýnlýðýný hissetmekle yaþamý hissetmek arasýndaki sýnýr nedir? Ben o sýnýrda iyi kavramýyla yaþamak istiyorum...
Beynin içinde olduðu söylenen ve de düþünce adý verilen kavramlar gerçek midir? Yön vermek gibi kabiliyetleri var mýdýr? Düþünceler de iyi kötü diye ayrýlýr mý? Tamamýyla iyi olan yok mu?

II.
Yalnýzlýk hücrelerimin içine kadar iþlemiþken, topluluk içinde olduðumu fark etmem çok hoþ...
Anlaþýlmanýn zor olmasý yalnýzlýðýmý ebedileþtirirken ben hala iletiþim kurmaya çalýþýyorum.
Ben kimim, neyim? Anlayan var mý? Yoksa lütfen hakkýmda yorum yapmayýn...
Kalbin acýmasý ve acý hissi nedir? Aðlamak acýyý dindirir mi? Gözyaþlarýmý yaramýn üzerine döksem acý diner mi?
Duvarlarýmý yýkmak çok kolay olsa kimin ilgisini çeker?
Dost ne demek, bana anlatýr mýsýnýz???