Merhaba, yine ben. Hani artýk nefret ettiðin o kiþi. Sana verdiði deðerden daha fazla kötülük eden kiþi. Hatýrlamýþsýndýr umarým. Uzun zaman oldu belki de görüþmeyeli ve yine hissettiriyorsun kendini derin yazýlarda. Gölge olmuþ artýk her þey ve sen nefretini daha da vurguluyorsun gün karardýkça. Kim bilir belki tekrar gündüzü, gökyüzünün mavisini görürüm. Ama sen deðmezsin ki bu ufuklara. Sensizlikte güzel olur buralarda, verdiklerimizi kaybettiðimiz zaman gördük zaten kim olduðumuzu. Ben ; kötü adam. Sevmeyi bilemeyen adam. Sen ise kaybeden.

Bu mektubu aldýðýnda sakýn aklýna getirme hatýralarý veya beni. Sadece gazete kupüründen kesilmiþ bir yazý gibi düz ve soluksuz oku. Deðmez soluklanýp, heyecanlanmak bu saatte. Artýk gece oldu. Kimse görmez derler geceleri, yalan, sakýn inanma. Daha çýplaktýr geceleri aslýnda, daha soðuktur. Üþür geceleri, senin çýplak olduðun zamanlar gibi. Ama sen gecelere de deðmezsin. Geceler yalnýzdýr, hüzünlü bakýþlar içerisinde kayar ay, utanýr, kýzarýr rengi. Eðer baþýný yavaþça, kaybolur uzak diyarlara. Sonra deðiþiktir yarasalarýn sesleri. Bazýlarýný korkutur gündüzden kalma, bazýlarý ise içsel bir çýðlýk der onlara. Ýnsanlar yavaþ yavaþ azalýr geceler ilerledikçe. Hayalden uzaktýr bunlar. Ve doða ispat eder tek hakim olduðunu gecenin en görülmez saatlerinde. Artýk sadece, o ve ben varým. Yaþadýklarým benim hissettiklerim. Keþke sen de görebilsen bunlarý ama dediðim gibi sen deðmezsin gecelere... GECELER SOÐUK...

Ýstediðin budur umarým, güzel prenses. Bak artýk sana emirler de yaðdýrmýyorum sevgi üstüne, aþk üstüne. Senin tabirinle canýný da sýkmýyorum. Artýk bir kuþ gibi özgürsün. Aman fazla yukarýlara uçma, tehlikelidir. Göreceklerin korkutabilir seni, saf olan yok oralarda. Yükseldikçe belirsizleþir her þey, senin benim yanýmdan yükselip gitmen gibi olur sonra. Dikkat et bunlara. Bir köþe yazarýnýn tavsiyesi dersin, eðer soran olursa. Ucuz gazetelerden birinde okudum dersin. Artýk uçma vaktidir senin için, tabii uçabilirsen...

Umarým kýzmamýþsýndýr bana. Sadece içimi dökmek istedim þu kaðýt parçasýna. Kendimi kaybettiðim her saniye seni düþünmek yordu beni belki de. Ýsteksizce geçtim insanlarýn karþýsýna, hep seni aradým onlarýn aynasýnda. Her an sana yansýmak istedim, sana doðmak istedim. Ama hep bir engel koydun sen, senden bir parça. Artýk kocaman bir duvar oldu bunlar, aþýlmasý inadýmý kýrarcasýna. Ne yazýk ki artýk hiç bir eylemim yok orayý aþmak gibi. Sadece bakýyorum oraya, üzülmek piþmanlýk getirmiyor artýk bana. Ve ben eylemimi yine devam ettiriyorum hep senden kaçarcasýna...

Belki de hiç okumayacaksýn bu mektubu. Ben yine de söyleyeyim. Bu bir ayrýlýk mektubudur güzelim. Anlamazsýn diye söylemedim sakýn alýnma, sadece sonunu okursun belki diye. Nasýl olsa üzülmüyorsundur, kapýyý çekip gittiðin günkü gibi. Nasýl olsa düþünmüyorsundur, yaþadýðýmýz her anýn boþ olduðunu söylediðin gibi. Ve bende sana diyorum ki nasýl olsa vicdan var, en büyük yargýç gibi.....